Uit de kast (I): Yella Arnouts

Tijd voor een nieuwe reeks Uit de kast. Ik ga met gesloten ogen voor mijn poëziekasten staan, pak er op goed geluk een bundel uit en sla – nog immer met de ogen toe – een willekeurige bladzijde op. Op bladzijde 17 van Men schort wat op van Yella Arnouts (Uitgeverij P, Leuven, 2011) staat het gedicht Meeuwen:

Het wintert. Vroeg in de ochtend lopen

mijn jongen en ik alleen op de dijk.

De zee kent als vanouds geen grenzen.
Hoog wikkelen meeuwen lucht om ons heen.
Onze handen van brood strooien gelijk.

Te dicht snaaien die bekken nu
en hij maar wieken en kraaien en hoe ze
niet wijken. Mijn jongetje zo dronken

tolt van de pret om mijn as. Ik zie
in zijn ogen het zwart van hun blik, ze kijken.