Héél België?

Heel België behoort tot het stroomgebied van de Noordzee. Héél België? Zomaar een weetje: de enige rivier in België die niét naar de Noordzee stroomt is de Oise. Die ontspringt op een hoogte van 309 meter nabij Chimay (van het smakelijke bier ja!), en voegt zich zo'n 300 kilometer zuidelijker in het Franse departement Yvelines bij de Seine.

Zabari

Dit is Zabari, die nog niet al te ver uit de buurt gaat van mama Marit, van wier borst die tepel is. Het was voor het eerst sedert 32 jaar dat er in de Zoo van Antwerpen bij de chimpansees nog eens een geboorte te vieren viel.

Slechts ogenschijnlijk roestig

Toen ik de foto bekeek die Geertje in de West-Vlaamse hoofdstad maakte van de eigenzinnige maar sympathieke Brugse dichter Hendrik Carette en mij, viel me ook goed de achtergrond op: drie grote ogenschijnlijk roestige platen. Dik vier decennia geleden zou ik ze ook roestige platen hebben genóemd maar destijds leerde ik van kunstenaar Albert Moelker (1955-2024), met wie ik op onderstaande zwartwit foto sta, dat het ’t zogenaamde cortenstaal betrof. Ondanks de op die van roest lijkende kleur is het juist heel corrosiebestendig. Weer wat geleerd! Albert Moelker maakte er zijn Verdronken boot van, het kunstwerk bevindt zich aan de Scheldelaan in Bergen op Zoom. 

 

Nagenoeg hetzelfde

In de meeste gevallen moet je in België weten wat de Franstaligen bedoelen als ze het in hun eigen taal over een Vlaamse stad hebben. Anvers klinkt immers niet als Antwerpen, Malines niet als Mechelen, Tirlemont niet als Tienen en Grammont evenmin als Geraardsbergen. Toch zijn er enkele uitzonderingen aan beide zijden van de taalgrens. Huy klinkt als je het in het Frans uitspreekt immers nagenoeg hetzelfde als Hoei. Hetzelfde geldt Aalst, een stad die francofonen Alost noemen....

Verkeerde inschatting

Heb meelij met de misleiden: het was al bijna een jaar 21ste eeuw maar de wetenschapsredacteur van The Daily Mail was toch nog niet echt helemaal mee met de Nieuwe Tijd….

Fraaie schaduw

Zo af en toe vind ik ons bijzettafeltje, een Sutherland sidetable uit Sussex en uit 1920, nóg mooier dan het al is wanneer het zonlicht door het houtsnijwerk valt en aldus een fraaie  schaduw creëert.

Een erfenis van het Derde Rijk

Een erfenis van het Derde Rijk: tot en met augustus 1942 maakten de Waddeneilanden Vlieland en Terschelling deel uit van de provincie Noord-Holland. Per 1 september van dat jaar echter werden de eilanden door de Duitsers (die zelf ook over de nodige Waddeneilanden beschikken) ingedeeld bij Friesland. En dat is altijd zo gebleven....

Kleurrijke reizigster

Vestimentair gedraag ik me wat kleurkeuze betreft altijd eerder saai, dit in tegenstelling tot onze medemensen uit de Congo. Daar moest ik aan denken toen ik in de tram deze mevrouw zag zitten. 

Snelle Brando

Kwam deze actiefoto van onze Brando (1975-1992) weer eens tegen. Hij was een kruising tussen een Ierse wolfshond en een hazewind, en vooral dat laatste was duidelijk. Wat kón hij toch hard lopen!

Niet echt geïnteresseerd

Dan ben je in een doodstille zaal vol topwerken van Hans Memling en dan denk je dat iedereen in die ruimte daar is voor het werk van de maestro. En dat zo’n meneer met een Amerikaans petje op iets over Memling na aan het zoeken is op zijn telefoon. Maar niks hoor: nadere beschouwing leerde dat de man een computerspelletje aan het afwerken was….

Snel duidelijk

Het nut van veel uitvindingen is aanvankelijk dikwijls vooral helder voor de bedenker, maar dat van de verkeerslichten was vrij snel voor iedereen duidelijk.

Uit de kast (CLIV): Armando

Eens in de maand ga ik voor deze rubriek met de ogen dicht voor mijn poëziekast staan om daar een willekeurige bundel uit te nemen. Deze keer is dat Ze kwamen van Armando (Uitgeverij Augustus, Amsterdam/Antwerpen, 2011), waaruit ik bladzijde 145 Gezien opensloeg:

Aan de voorkant vreemdelingen gezien,
de achterhoede van vroeger,
beneden het ordeloze kloppen gehoord.

De rivieren buitenom gezien,
het stenigen van de bodem,
de daling van het water en de
gehoorzaamheid der grotten.

Het gedrag en de verwondering gezien,
de ademloze terugtocht.

Toch best straf

Eigenlijk toch best straf dat de enige twee Japanse popmuzikanten die ik desgevraagd kan noemen geen familie van elkaar waren maar allebei Sakamoto heetten: Kyu en Ryuichi. Sukiyaki van Kyu Sakamoto was in 1963 een wereldhit. Het nummer hoort tot het geluidsdecor van mijn jongensjaren. Ryuichi Sakamoto verrijkte ons later dan weer met onder meer het door David Sylvian gezongen Forbidden Colours. Kyu en Ryuichi. Allebei Sakamoto.