Daar sta ik weer met de ogen toe voor mijn poëziekast om er voor deze rubriek op goed geluk een bundel uit te halen. Deze keer komt daar Zwijgwater van Catharina Boer, in 2008 verschenen bij Uitgeverij WEL in Bergen op Zoom, uit. Een willekeurige bladering brengt me op bladzijde 36, bij Oude foto:
Als de gebogen bomen over water
was mijn grootvader in zichzelf
verzonken, waar hij voortbewoog
met een bootje van glinsterend licht
naar vervagend loof. Ook de tijd
verborg hem, zijn mompelen, pijp
in de mondhoek en verstomde het
ronken achter hem in oplichtende regels,
die zich woord aan woord sloten.
Als de gebogen bomen over water
was mijn grootvader in zichzelf
verzonken, waar hij voortbewoog
met een bootje van glinsterend licht
naar vervagend loof. Ook de tijd
verborg hem, zijn mompelen, pijp
in de mondhoek en verstomde het
ronken achter hem in oplichtende regels,
die zich woord aan woord sloten.