Moet, vraag me niet waarom, voor het eerst sedert
járen weer eens denken aan – laat ik hem hier zo noemen – Manus. Dat was een
aardige jongen, die redelijk gitaar kon spelen en zich ook met pantomime
bezighield. Maar erg taalgevoelig was hij (nu hoeft dat natuurlijk ook niet als
je pantomime speelt) niet. Toen ik hem een keer trof nadat hij de avond
daarvoor ergens had opgetreden, vertelde hij welk een succes het was geweest:
“De zaal zat vol, Bert. De mensen gaven me een staande ovatie. Echt, het was
een enorm fiasco!” Ik geef hem na dat fiasco
klínkt naar het tegendeel ervan….