Terwijl ik een boterham met kaas
van een laagje verse Dijon-mosterd (de beste ter wereld wat mij betreft)
besmeer moet ik ineens denken aan de eerste keer dat ik daarvan proefde. Mijn opa
zat een snee brood te voorzien van een stevige laag spekvet, waarop hij een
dikke portie mosterd deed. Ik had ook spekvet (iets wat ik sedert die verre
dagen nooit meer at) op mijn boterham, maar kreeg daar altijd wat basterdsuker overheen. Of ik ook eens
wat van die mij tot op dat moment onbekende substantie mocht proeven (de
hoofdpersonen uit mijn matriarchale familie zullen op dat moment zeker niet in
de keuken zijn geweest)? “Natuurlijk, kul.” Ik zal een jaar of vijf, zes zijn
geweest en bediende me van eenzelfde ruime portie als opa. Wat moest ik toch
proesten, en niesen en kuchen toen ik een hap had genomen. Nog helder staat me
zijn hinnikende Hihihihi-lach voor de
geest….