Pjeroo Roobjee schrijft net zo
beeldend als hij schildert. Amuseer me met zijn jongste boek Niets te vieren. Ik ben dol op zijn
archaïsch taalgebruik. Een boven-Moerdijkse schrijver zou stellen dat de
hoofdpersoon toe is aan een borrel. Niet zo bij Pjeroo: “Hij snakt naar een vol
glas couragewater. Als hij niet terstond zijn lever en bijnieren met een beker
foezel kan benatten, zal hij vergaan waar hij zit.”