Toen
ik voor deze rubriek weer met de ogen toe voor de poëziekast ging staan om daar
op goed geluk een bundel uit te pakken kwam daar deze keer Spel en spiegel
van Pol Le Roy (Uitgeverij De Roerdomp, Brecht/Antwerpen, 1967) uit. Daarvan
sloeg ik, eveneens met gesloten ogen, bladzijde 277 op, waarop het titelloze:
met een geduld als dat
der diademen van de nacht
der fluisterlippen van de morgen
heeft nu de geest het laatste steen
genut van zijn verval
een hongerwitte wolf
is in de vlam van zijn bewind getreden