In Opgetild door de wind nam ik met veel genoegen ook Winterkoninkje van Christina Guirlande op, een mij ontroerend gedicht. Het is me extra dierbaar omdat ik een nature morte die de dichteres van het onderwerp vervaardigde van haar ten geschenke kreeg. Vermits de aquarel in onze woonkamer hangt zie ik haar dagelijks….
Hoe het onzichtbaar in de
doornstruik zong, zoals gebruikelijk
mijn stilte begeleidde.
Hoe ik vandaag de tuin in liep,
omzichtig en vergeefs
zijn lied verzon.
Ik hoopte dat het sliep
of uitvloog op verovering,
het was er morgen zeker weer.
Ik vond het dood op het asfalt,
het bruine hoopje dons
nog heel. Een laatste triller
stak nog in zijn kleine keel.