Eens in de maand ga ik voor deze rubriek met de ogen dicht voor mijn poëziekast staan om daar een willekeurige bundel uit te nemen. Deze keer is dat Zo worden jaren tijd – Gedichten [2022-1955] van Cees Nooteboom (Uitgeverij De Bezige Bij, Amsterdam, 2023), waaruit ik op bladzijde 244 Zelf opensloeg:
En als we ons zelf
nu eens achterlieten?
Daar gaat het, zonder groeten,
mokkend en tobbend
op zoek naar iets beters.
Het kijkt niet eens om.
En wij?
Wij moeten eerst wennen
aan dit stralende landschap
van vroeger en later,
van lichtende tijd
zonder nu.