Fijne habitat

Onze omnibus, de boemeltrein, stond nabij Essen even stil omdat er een sein op rood stond en toen viel ons het weelderige kreupelhout naast de sporen op. Wat een heerlijke habitat voor muizen, konijnen en vosjes. Voor insecten, vlinders en vogels. Dergelijke biotopen heb je in de stad nog amper.

Europees voetbal!

Uit sympathie voor het leuke initiatief sinds lang kaartjes gekocht voor een Europese match. Geen Champions League of Europe League maar de Fenix Trophy, een door de UEFA erkend en ondersteund toernooitje voor….amateurclubs. We gaan op woensdag 9 oktober naar het Ludo Coeckstadion voor de krachtmeting tussen Berchem Sport en Llantwit Major AFC uit Wales.

https://fenixtrophy.eu/tournament-24-25/

Afgunstig op de vijand

Tijdens de Groote Oorlog beschikten de Engelsen over eerder zielige lichtspoormunitie. Hun Very-patronen leverden slechts het miezerig effect van een rotje op. Dat leer ik uit Oorlogsgedruis, de memoires van de dichter Edmund Blunden (1896-1974, zie foto), die aan de Somme, bij Ieper en bij Passendale vocht. Ze waren jaloers op die van de vijand: “De Duitsers stuurden fraaie, overtuigende lichtkogels naar boven, die oprezen en neerdaalden in mooie banen, ofwel hangend aan een parachute hun neerwaartse spiraal aflegden en de hele omgeving verlichtten. De superioriteit van hun lichtspoormunitie was vernederend en zou de achterliggende gedachte kunnen zijn voor de Britse gewoonte om maar zelden Very-patronen af te vuren. Een en ander leidde zelfs tot een heuse nieuwe ‘sport’: ‘Onder onze manschappen was het de droom om de hand te kunnen leggen op een van hun lichtpatronen, een prestatie die beloond zou worden met tien dagen verlof’.”

De stad in gedichten

De door Philip Hoorne samengestelde bloemlezing Antwerpen - De stad in gedichten (Uitgeverij 521, Amsterdam) is nog steeds verkrijgbaar, onder meer bij De Slegte. Wie turft van wie er de meeste gedichten zijn opgenomen noteert als koplopers (met vier verzen elk) Hugo Claus, Aleidis Dierick, Gaston Durnez, Paul van Ostaijen, Jos Vandeloo, Eddy van Vliet en Anton van Wilderode. Ik mag me tevreden voelen met een plekje in het groepje ‘achtervolgers’ met ieder drie gedichten: Benno Barnard, Bert Bevers, Nic Van Bruggen, Patrick Conrad, Gust Gils, Tom Lanoye en Leonard Nolens! In de bloemlezing staan van mij Havenbeeld, Tweedekkers over de Meir en Wachtend op lijn 3.

Aanhalingstekens openen....

Eigenaardig hoe aanhalingstekens en het gebruik ervan in verschillende talen afwijken. In het Nederlands openen we met “ en sluiten we met ”. In het Duits beginnen ze laag met „ en eindigen ze met “. In beide gevallen tegen de tekst aan. In de Romaanse talen (maar ook in het Noors en het Russisch) is de guillemet (het zogenaamde ganzenvoetje) gebruikelijk: « aan het begin en » aan het einde van een citaat of mededeling, met respectievelijk een spatie na en voor het teken. Soms gebruikt het Duits ook guillemets maar daar begint men dan met »om te eindigen met«. Die guillemets staan direct tegen de tekst aan. Het is maar dat u het weet….

Bij wie anders?

Soms blijft iets wat je in je nabijheid hoort een beetje jeuken. Iemand zei, over een dorpje dat verder niet ter zake doet, ‘waar ik zelf nog nooit was.’ Puur grammaticaal is daar niets mis mee, maar had ‘waar ik nog nooit was’ niet volstaan? Het doet me een beetje denken aan een uitspraak als ‘En dan denk ik bij mezelf…’. Waar sláát dat nou op? Natúúrlijk denk je bij jezelf. Bij wie anders?

Over doelloosheid

Ik weet niet of ik dit in het huidige tijdsgewricht nog mag denken, laat staan opschrijven maar ik doe het lekker toch: Wat jongetjes verbaast in meisjes is, naar mijn bescheiden masculiene mening, de ogenschijnlijke (want je weet het met meisjes natuurlijk maar nooit) dóelloosheid van hun spelletjes. Hinkelen, hoepelen, touwtjespringen…. Dingen hoeven van meisjes niet per se ergens ín of overheen. Dat is toch iets anders dan bijvoorbeeld goals waar van jongetjes ballen in moeten, koelekes waar knikkers in moeten, finishlijnen waar fietsen over moeten en netten waar ballen over moeten?

Japans middenveld

Vorig jaar viel het me in de voetbalgids voor het nieuwe seizoen op dat er zoveel Japanners in de Belgische competitie uit gingen komen. Nu de zomertransferperiode af is gesloten in de nieuwe gids eens gekeken of dat ook nu het geval is. Jazeker: bij KV Kortrijk staan er 3, bij AA Gent en OH Leuven 2 en bij Union 1 onder contract. Koploper is ook nu weer STVV. Die club is in Japanse handen, dat zegt iets. In Sint-Truiden staan momenteel in het type-elftal niet  minder dan 4 (= viér) Japanners op het middenveld: Joel Fujita, Ryotaro Ito, Ryoya Ogawa en Rihito Yamamoto. Wat verdwaalde eenlingen betreft: er speelt één Togolees in de Jupiler Pro League, en één Litouwer. Kévin Denkey en Edgaras Utkus verdedigen allebei de kleuren van Cercle Brugge.

Bijna aaibaar (75)

 

Dat dan weer wel....

Er hebben in mijn geboortestad genieën als Albrecht Dürer, Jacob Obrecht en Desiderius Erasmus gewerkt. Geen woord daarover onder het lemma Berg-op-Zoom in de Larousse Classique Illustré uit 1923 die ik heb. Wél natuurlijk het gegeven dat de stad twee keer door de Fransen is veroverd….

Paarse pracht

Op ons balkontuintje keert ieder jaar vanzelf vol triomf de oxalis triangularis terug. Ook nu staat de klaverzuring, wat heeft ze toch een beeldschone kleur, er nog bij alsof er geen herfst in zicht is. En wat zijn haar bloemetjes ontroerend roze. Fabelhaft!

Algal Bloom

Welk een beeldschone animatie maakte Mieke Robroeks met Algal Bloom, op muziek van Myrto Nizami. Ik houd van haar grafiek, maar ben ook dol op filmpjes als dit:

https://www.youtube.com/watch?v=fKQpHPyk64g

Eerder genoot ik al van haar Nepenthes:

https://www.youtube.com/watch?v=1PdCs42OeYU

Beter rond

Iedere dag valt er wel iets te leren. Hebt u zich ooit afgevraagd waarom patrijspoorten rond zijn? Als patrijspoorten hoeken hadden, zou er door de voortdurend op-en-neergaande beweging van het schip te veel druk worden uitgeoefend op de hoekpunten, waardoor de scheepswand zou kunnen scheuren. Bij ronde raampjes wordt de druk gelijkmatig verdeeld.

Een gelijkenis

‘Blessed are the cracked, for they shall let in the light.’ Da’s een van de wisecracks van de onvergelijkelijke Groucho Marx (1890-1977). In 1992 verscheen van Leonard Cohen het nummer Anthem waarin hij zingt ‘There’s a crack, a crack in everything, that’s how the light gets in’. Denk er gerust het uwe van.

Leuke woorden

Autobrouwerijsyndroom, bijvoet, hertshooi, kojak, meibomklierdysfunctie, pimpernoot, speun, tamezaan, veldeling, wegering, zwamp.

Mooie omslagen

Het jongste nummer van De Auteur, het tijdschrift van de Vereniging van Vlaamse Letterkundigen dat ik mag redigeren, heeft nog een beeldschone omslagillustratie van mijn eerder dit jaar onverwacht overleden goede vriend Ron Scherpenisse. Hij tekende jarenlang voor de omslagen. Zijn weduwe Veronic, die de opmaak van het tijdschrift verzorgt, bezorgt Ron op de achterkaft een mooi eerbetoon met een keuze uit zijn ontwerpen. Ze zijn mooi, jongen….

Provincie groter

Veel mensen, niet-Belgen vooral, staan er niet bij stil dat naast Luxemburg nóg een Luxemburg ligt. En helemaal niet bij het gegeven dat de provincie Luxemburg (4.459,25 vierkante kilometer) heel wat groter is dan het Groothertogdom Luxemburg (2.586 vierkante kilometer). Tot zover dit Gemengd Bericht.

Griezelig schilderij

Het vermoedelijk laatste olieverfschilderij dat Caspar David Friedrich (1774-1840) maakte was Ansicht der Stadt Neubrandenburg bei Sonnenuntergang und einer Feuernbrunst, waarop uit de Marienkirche van zijn geliefde stad vlammen oplaaien. Florian Illies noteert in zijn boek Betoverende stilte dat het schilderij bij Friedrichs overlijden in 1840 nummer één was op de veiling van zijn nalatenschap, dat Friedrich altijd zielsveel van Neubrandenburg – de stad van zijn vader, zijn moeder en zijn zus – heeft gehouden, en dat daar tijdens zijn ganse leven nóóit ergens brand is geweest. Ik vind het een griezelig schilderij, vermits iets meer dan een eeuw later het Rode Leger het tot dan nog ongeschonden Neubrandenburg bereikt waarbij op 30 april 1945 bij zonsondergang een tankkanon de toren van de Marienkirche treft die precies zo begint te branden als Friedrich dik een eeuw eerder schilderde….

Bevers in wapens

Hoe de geest kan waaien. Lees de verpakking van een doos kipkebab, en zie dat die gefabriceerd wordt in Ostbevern, in Noordrijn-Westfalen. Eens gekeken waar, het blijkt een gehuchtje, dat ligt. En ontdekt dat er in het gemeentewapen een bever prijkt. Dat zie je in Nederland en België niet vaak. Lees: niét. Géén bever of bevers in het gemeentewapen van Beverwijk. In dat van Bever? Van Beverst? Van Beveren? Ho maar. Onze vrienden in het oosten echter doen dragers van mijn naam veel meer plezier.

Toen ik van Ostbevern had vernomen wilde ik natuurlijk weten of er tevens een Wéstbevern is. Jawel. En zelfs een Bevern (aan Nord- en Süd- doen ze dan weer niet), en ook bij hen een bever in het gemeentewapen. Ook Beverstedt heeft er zo een. Voor de volledigheid ook even gekeken naar plaatsjes met het Duitse woord voor bever in de naam en zo ook nog de fraaie wapens gevonden van Biberach, Biberbach en Biberwier.

https://meergemengdeberichten.blogspot.com/2019/03/tijd-voor-nieuw-briefpapier.html

Hercules en sinaasappelen

De restauratie van het Rubenshuis zelf is nog niet voltooid, maar de baroktuin achter het pand aan de Wapper hier in Antwerpen waar de meester werkte en woonde is reeds af. En te bezoeken! Of Pieter Paul er in zijn leven zelf sinaasappelen heeft zien groeien weet ik niet. Het Herculesbeeld in het prieel achterin was er bij zijn leven alleszins al wel.

Uit de kast (CXLVII): Robert Graves

Eens in de maand ga ik voor deze rubriek met de ogen dicht voor mijn poëziekast staan om daar een willekeurige bundel uit te nemen. Deze keer is dat The Complete Poems van Robert Graves (Penguin Books, Londen, 2003), waaruit ik op bladzijde 381 Like snow opensloeg:

She, then, like snow in a dark night,
Fell secretly. And the world waked
With dazzling of the drowsy eye,
So that some muttered ‘Too much light’,
And drew the curtains close.
Like snow, warmer than fingers feared,
And to soil friendly;
Holding the histories of the night
In yet unmelted tracks.

Duidelijke regels

Van de tijd dat wij thuis nog daadwerkelijk vastten herinner ik mij vooral dat we snoepgoed in een speciale trommel op moesten sparen voor ná de vastenperiode. Nog vroeger waren er heel wat ingewikkelder regels. Zo was het toegestaan eieren te gebruiken ‘alle dagen van den Vasten behalve de vier eerste en de vier laetste, alsmede Quatertemper-Vrydag’, maar verboden eieren te eten op de collatie. Vlees en vis op dezelfde maaltijd gebruiken was ook uit den boze. Je moest het allemaal maar weten….