Eens in de maand ga ik voor deze rubriek met de ogen dicht voor mijn poëziekast staan om daar een willekeurige bundel uit te nemen. Deze keer is dat de door Paul Rigolle van een doorwrochte beschouwing voorziene bloemlezing Polletanië! van Frank Pollet (Uitgeverij Les Iles, Elzele, 2024), waaruit ik bladzijde 248 met daarop Wijnmoe 7 [Afman] opensloeg:
Nu hij weet wie zijn lichaam is, hangt
hij er ook aan vast. Het is druk
op de ketel, een levenslange straf
in het sein dat hij als kind ontvangt:
straks krijg je nog de plaag in je lijf, een ongeluk
is gauw gekomen, een hond die blaft
achter de hoek zal bijten, rook bevangt,
pas op voor de tocht! Van zijn stuk
bracht het hem, en steeds terug naar af.