Moet weer
regelmatig grijnzen bij het herlezen van het werk van de professioneel sombere
existentialist Bob den Uyl: ‘Toen ik het station van Hannover uitkwam
werd ik weer eens overvallen door de gedachte die me bij het voortschrijden der
jaren steeds vaker bespringt als onbekende steden en landstreken betreden
worden: wat doe ik hier eigenlijk? Niet dat deze gedachte me verontrust; ze
gaat snel weer weg, terwijl de vraag zelf als retorisch beschouwd kan worden.
In ieder geval weerhoudt ze me niet van reizen, voornamelijk omdat de vraag het
vaakst bij me opkomt als ik in mijn woonplaats ben.’