Pielekeswater

Dit is het Ravelijn Op Den Zoom, in mijn geboortestad Bergen op Zoom. Het water eromheen heet De Vest, in de volksmond beter bekend als het Pielekeswater. Wanneer iemand in Bergen op Zoom een erg omslachtig betoog houdt, wordt er gezegd dat hij langs het Pielekeswater gaat. Een staande uitdrukking onder Bergenaren.

Overigens moet er geen seksuele betekenis achter Pielekeswater worden gezocht: pielekes zijn jonge eendjes en daarvan zwemmen er altijd heel wat rond in De Vest. Chel van Giels, begenadigd Bergs tekenaar, trok zich van het feit dat er geen seksuele betekenis is overigens niets aan. Ik moet nog steeds lachen om deze prent van hem, die ik bij het ordenen van mijn archief weer eens tegenkwam….

Vestiaire onbewaakt

Hangt in deze vestiaire nu die jas ondanks het feit dat hij onbewaakt is, of is het er maar één omdát hij onbewaakt is?

Fiasco

Moet, vraag me niet waarom, voor het eerst sedert járen weer eens denken aan – laat ik hem hier zo noemen – Manus. Dat was een aardige jongen, die redelijk gitaar kon spelen en zich ook met pantomime bezighield. Maar erg taalgevoelig was hij (nu hoeft dat natuurlijk ook niet als je pantomime speelt) niet. Toen ik hem een keer trof nadat hij de avond daarvoor ergens had opgetreden, vertelde hij welk een succes het was geweest: “De zaal zat vol, Bert. De mensen gaven me een staande ovatie. Echt, het was een enorm fiasco!” Ik geef hem na dat fiasco klínkt naar het tegendeel ervan….

Marmic Shaboo

Ik was 18 toen ik in Wijkcentrum ’t Fort in mijn geboortestad Bergen op Zoom een muziekfestijn bijwoonde met optredens van een aantal lokale bands. Die droegen namen als Highway, Marmic Shaboo, Virus en Voodoo. Dat festival werd georganiseerd door Ron de Groot (long time no see) en Rob Premmo Meuleman zaliger (die deel uitmaakten van de groep Art Gallery). Mij staat daarvan eigenlijk alleen het optreden van Aaike Jordans’ Voodoo nog vrij helder voor de geest. Maar ik herinner me toch vooral Marmic Shaboo. Vreemd, want hun optreden (in een andere zaal) zag ik niet.

Wat voor muziek die band bracht weet ik dus niet, maar het internet leverde bijgaande foto op. De groep had een dwarsfluitist, dus het zal wel iets Moody Blues-achtigs zijn geweest. Ik moet de groep een laat compliment geven: ik vond Marmic Shaboo immer een fascinerende naam. Tegenwoordig zijn we gewend aan Google, maar toen ik destijds wilde weten wat Marmic Shaboo betekende moest ik nog naar de bibliotheek, om vervolgens van geen enkel woordenboek iets wijzer te worden. Dankzij het internet weet ik nu waar de naam vandaan komt. De oprichters waren mijn generatie- en stadgenoten Martin Michels en Sjaan van den Boom. Ze namen ieder de eerste 3 letters van hun voor- en achternaam (alleen vervingen ze de j van Sjaan door de internationaler ogende h): Mar en Mic en Sha en Boo: Marmic Shaboo!

Ervaring

Een foto uit de oude doos. Hier roei ik, mijn snor nog ros, op de Cam. Achter me zie je iemand punteren. Hetgeen niet zo eenvoudig is als het lijkt. Herinner me dat ik in de lach schoot toen ik een jongeman passeerde die maar niet van de wal loskwam en alsmaar rondjes bleef draaien. Toen ik naar hem knipoogde zei hij: "It's allright. I'm experienced. I've been doing this for 25 minutes now...."

Uitzicht tot middernacht

Beslist een van de attracties van het Museum aan de Stroom (MAS), een ware verrijking van Antwerpen, is het panoramaterras op het dak. Vandaar kun je als het helder weer is de torens van Bergen op Zoom en Mechelen zien. Maar je kunt natuurlijk ook gewoon naar de stad kijken. Rechts de Schelde. Het mooie is dat je gratis en voor niks tot middernacht naar dit uitzichtpunt kunt, met de roltrap. Een nachtelijk bezoekje levert een iets donkerder stadsbeeld op….

Afblijven!

Wat er in deze kist zit hoef ik niet te weten. Hier kun je beter je handen van af houden. Het lijkt me duidelijk: hierin schuilt gevaar….

GeelZucht Revisited

Op de GeelZucht-blog een nagekomen reeks foto’s van de voorstelling van GeelZucht III, op 12 Oogst jongstleden: http://geelzucht.wordpress.com/2012/09/10/1901/

Favoriete vlaggen

Vond op Wikipedia een mooi overzicht van de vlaggen van alle soevereine staten in de wereld. Mijn absolute favoriet is die van Japan. Wat een krachtig ontwerp is dat toch! Mogen er wat mij betreft ook zijn: de dundoeken van Albanië, Argentinië, Canada, Georgië, Vietnam en Zwitserland. Ze bestaat dan wel niet meer, maar natuurlijk mocht (wat je verder ook vindt van het rijk dat ze vertegenwoordigde) ook de swastika er zijn: http://nl.wikipedia.org/wiki/Vlaggen_van_de_wereld

GeelZucht in Roeselare

Op zaterdag 29 september presenteert mijn GeelZucht-collega Patrick Cornillie zijn nieuwe boek De cups van Hanka Kupfernagel in het Wielermuseum in het aangename Roeselare. Voor die gelegenheid nodigde hij Yella Anouts, Frank Pollet en uw dienaar uit om poëzie voor de microfoon te brengen. Weet u welgekomen!

Veilig

Dan word je als voedsel bij de krokodilstaarthagedis in de kooi gegooid, en wat doe je dan als sprinkhaan? Op diens kop gaan zitten natuurlijk! Dat zou mij gegeven de omstandigheden ook de beste oplossing lijken….

Over oude bloemlezingen

Behoorlijk veel van de poëzie waarmee ik als jongeling kennismaakte koester ik nog steeds. Die van Hendrik Carette bijvoorbeeld, en die van Marcel Obiak. Hoe dan ook: ik kwam ze pas weer eens tegen: http://mededelingen.over-blog.com/article-klavesimbel-voorstudie-pijn-en-puin-109814265.html

What's in a name?

Neen, zó zou een winkelier in Nederland zijn zaak volgens mij nooit noemen….

Een kenner van mijn werk

Albert Hagenaars, reeds sedert bijna vier decennia compagnon de route, is behalve dichter ook een uitstekend poëziecriticus. Onlangs verzamelde hij op zijn website de kritieken die hij over mijn laatste bundels schreef. Het is goed ze daar bijeen te weten. Op bijgaande foto poseren we trouwens op de tentoonstelling Met nog een geeuw op steen in Kasteel Sorgvliedt in Hoboken, voor het gedicht dat Albert bij een van mijn foto’s schreef. http://www.alberthagenaars.nl/kritieken/bevers.htm

Een heel nest

Een tijdje terug vroeg ik me af hoe die dingen eigenlijk heten die je vroeger gebruikte om een 45-toerengrammofoonplaatje met een gat erin af te spelen. Sterretjes? Hoe dan ook: ze zijn er nog! Danny vond op een rommelmarkt een heel nest….Onder op het doosje waarin ze zitten staat Gemiddelde voedingswaarde per 100 gram:  Energie kcal 331 – kJ 1392, maar ik vermoed dat er eerst iets anders in heeft gezeten….

Uit de kast (II): Piet Brak

De Verzamelde Gedichten 1964-1984 van Piet Brak (Nioba, Belsele, 1987) is de bundel die ik ditmaal met mijn ogen dicht uit de kast trok, en willekeurig open bladerde op pagina 90 waarop Dorp te lezen is:

Valavond: de kerk draagt

opnieuw een sjaal van mist en zon.

’s Morgens: de dag hangt

laag over het gras,
een oude man sluit zich op
in zijn duivenhok
en roept op elke zon.

En bomen laden weer moe

het landschap op een kruiwagen
ergens in de verte.

Zeldzame combinatie

Nu ik het over de krabpaal had vraag ik me weer iets anders af: hoeveel woorden zouden er in de Van Dale staan met daarin – net als in krabpaal – een b en p naast elkaar? Daar even over mijmerend kom ik op clubprijs, maar verder kom ik niet….Maar (wat later, per mail) mijn goede vriend Ad Verbraak al wel: "Wat dacht je van webpagina?"

Hoe doen ze dát?

Stefke is zich helemaal aan het uitleven tegen de krabpaal. Hij rekt zich zo hoog mogelijk uit, en gaat dan echt aan zijn nagels hangen. Die van zijn voorpoten dan toch. Plotsklaps vraag ik me af: hoe scherpen poezen eigenlijk hun áchternagels?

Met Hans op de bank

Wanneer ik ergens een bank zie haal ik mijn camera uit de zak, want je weet maar nooit of Hans Mellendijk daar een toepasselijk gedicht bij weet te vinden. Ondertussen ontstond er al een forse collectie Dichtersbankjes. En vandaag, zo merk ik zojuist tot mijn plezier, zitten Hans en ik tegenover elkaar:

http://hans-mellendijk.blogspot.be/2012/09/dichtersbankje-bert-bevers-en-hans.html

Gelukkige klas

Sowieso bekijk ik de vrijwel immer fascinerende reeks Cabinet Collectif van mijn vriend Ron Scherpenisse altijd graag, maar vanavond maakte daar ineens een foto deel van uit die me bijzonder trof: welk een blakende kinderen allemaal! Het lijken me zo’n beetje generatiegenootjes van me. Van de schoolfoto’s waarop ik zelf sta weet ik dat sommige klasgenoten er eerder somber op staan. Hier twijfel ik een beetje bij het jongetje rechtsboven. Kijkt dat te zelfverzekerd, of spreekt uit zijn ogen levensvrees? Maar voor de rest: welk een gelúkkig ogende klas. http://cabinetcollectif.blogspot.be/

De eerste van het jaar

Pok! Ja hoor, het is weer zo ver. Als ik langs achteren naar buiten ga moet ik voor de zekerheid eigenlijk een helm op: de eerste bolster viel daarstraks van een van onze paardenkastanjes, en maar net langs me heen.

Schaduwspel van alle tijden

Nog goed herinner ik me hoe geweldig ik (pa leerde me dat) het vond om met mijn eigen handen een soort wajangvoorstelling tegen de muur te kunnen projecteren. Deden we dat niet ooit allemaal, het ‘creëren’ van dieren tegen slaglicht? Schaduwspel is van alle tijden.

Jongens

De dames zitten voortaan in Planckendael. In de Zoo hebben we nu stiertjes (ik stel bij: kleine stieren)! En het moet gezegd dat die een heel wat interessanter aanblik bieden dan de koeien. Budi (° Dublin, 2008) en Ming Jung (° Keulen, 2007) zijn quasi doorlopend aan het sparren. Ze knokken niet echt, maar meten elkanders krachten. Zoals pubers. Overigens: hoewel Ming Jung tamelijk Aziatisch oogt is het Kölsch voor Mijn jongen.

Bid voor ons

Tot nu toe eigenlijk onder mijn radar gebleven: de verzameling Onze-Lieve-Vrouwen die mijn goede vriend Albert Hagenaars sprokkelde in ons beider geboortestad Bergen op Zoom:

http://bergenopzoompictures.blogspot.be/

Je kunt ook overdrijven....

Je hebt mensen die allergisch zijn voor gluten, voor melk, voor pinda’s, voor noten tout court. Het is dan ook erg beleefd als fabrikanten van voedingsproducten op de verpakking een waarschuwing plaatsen als Allergie-informatie: bevat pinda. Gemaakt in een bedrijf waarin ook noten worden verwerkt. Maar om die nou te plaatsen op een potje píndakaas?

Broeklozen

De striphelden waarvan ik gisteren de vestimentaire gewoonten besprak hadden in elk geval allemaal nog een bróek aan hun gat. Er ooit bij stil gestaan dat Donald Duck immer deftig bejast en bemutst is maar wel altijd in zijn blote kont loopt? En dat Heer Bommel alléén maar die fraai roodgeel geblokte jas draagt? Tssss….

Doet u mij er hier maar 10 van....

Natuurlijk begrijp ik dat je je senang voelt in een bepaald soort kledij (ik neurie nu I Love My Shirt van Donovan), maar wat mij betreft gaat Rik Ringers toch te ver: er is een scène waarin hij zijn klerenkast opent en daarin hangen alléén maar van die rare witte colberts met streepjes. Maar ach, hij verkleedt zich in elk geval soms. Nu ik er zo over peins hebben bijvoorbeeld Professor Trifonius Zonnebloem en Asterix en Obelix en (in afnemende mate van beschaving) Toenga óók immer dezelfde kleren aan en hén zien we nóóit hun klerenkast openen….
http://www.youtube.com/watch?v=sKxKFT2Lxxo

Clubloos stadion

Nou, dat hebben ze toch nog maar mooi in dat treurniswekkende Roosendaal: een volledig geoutilleerd professioneel voetbalstadion. Vanaf het perron staren de lichtmasten je hologig aan. Ze hebben dan ook niets te doen, want RBC bestaat niet meer. Bankroet opgedoekt. Een stadion zonder club dus….

Een vleugje weemoed

Werd een beetje weemoedig toen ik op het perron van het station van Bergen op Zoom tussen de huizen aan de Parallelweg de koepel van de Heilig Hartkerk zag. Die wordt omgebouwd tot ‘intercultureel centrum’ (wat dat dan ook moge wezen). Wat heb ik daar vaak de klokken laten luiden. Toen ik er misdienaar werd was het nog de kerk van de grootste parochie van het bisdom Breda….

Met andere ogen

Nu ik weet dat meesterdichter en in vroeger tijden buurtgenoot Maurice Gilliams daar als kind regelmatig in de buurt was, kijk ik in de Kruidtuin toch met andere ogen naar ‘diens’ heuveltje….http://mededelingen.over-blog.com/article-het-heuveltje-van-gilliams-109387239.html

 

Geduldige druppels

Er zijn niet veel gewassen waarop regen mooi blijft liggen. De Oost-Indische kers (ook die in ons balkontuintje) is er daar een van. Ik bestudeer graag hoe na een bui de druppels erg lang op die eigenaardige blaadjes blijven liggen….

A la recherche du Tintin perdu

Ontdekte op het wereldwijde web À la recherche du Tintin perdu, een boeiende blog vol Kuifje-wetenswaardigheden en aanverwante stripdetails. Boordevol interessante plaatjes (zoals bijgaande omslag van een exotische editie van Kuifje in Congo), ook. Heb me er al uitgebreid mee vermaakt:

http://tintinperdu.blogspot.be/2010_11_01_archive.html

Oei!

Daar had ze misschien beter niet aan kunnen beginnen: http://www.guardian.co.uk/artanddesign/2012/aug/22/spain-church-mural-ruin-restoration

Ze zijn er weer!

Op deze feestdag van de Heilige Rosa van Lima is het nog volop zomer, maar de geur van Sinterklaas nadert reeds: in de schappen van de supermarkt trof ik vandaag de eerste mandarijnen van het jaar!

Winterlandschap met kauwtjes

Mijn Winterlandschap met kauwtjes, waartoe het werk van Valerius De Saedeleer me inspireerde, weet zich welgekomen op KEMP=MAG:

http://kempis.nl/mag/bert-bevers-winterlandschap-met-kauwtjes

Een ster die zelf de kost verdient

Met een zekere mate van redelijkheid kunnen we voorts ook Bianca Castafiore geëmancipeerd noemen. In de avonturen van Kuifje komen verder immers slechts eerder zwakke figuren van vrouwelijke kunne voor zoals zijn huishoudster en Castafiore’s kamenierster Irma (verder kan ik er zo rap geen bedenken), maar Castafiore is en blijft natuurlijk wel helemaal La Castafiore: een ster, die zelf de kost verdient!

Geëmancipeerde dames

Suzan was niet de enige geëmancipeerde dame uit de stripverhalen die ik vroeger las. Later kwamen er heldinnen met eigen titels (ik denk alleen maar aan Franka), maar toen ik het met Geertje over de strips uit onze jonge jaren had zei zij onmiddellijk “En Madam Pheip dan?” Te droes, da’s waar ook. Madame Pheip uit Marc Sleens avonturen van Nero droeg al heel vroeg de broek. Menéér Pheip draagt zelfs háár naam….

Ah ja, Suzan....

Behalve voor een bijzonder lezenswaardige blog (zie de blogroll hiernaast) is Leen Huet verantwoordelijk voor een reeks boeiende boeken. Heb momenteel haar Mijn België weer eens op het nachtkastje liggen. Waarin ik gisteravond op bladzijde 261 Suzan weer eens tegenkwam. Ah ja, Suzan. De vriendin van striphelden Piet Pienter en Bert Bibber (BB is smóórverliefd op haar – BB) die beide kerels slag om slinger uit de penarie helpt. Suzan, erfgename van een onmetelijk rijke Yankee, hoeft op geen cent te kijken en beschikt – niet alleen als er een deus ex machina nodig is – over hefschroefvliegtuigen, luxe motorjachten, renstallen en wat dies meer zij, maar is in retrospectief op de keper beschouwd vooral toch de eerste (als het niet al de enige is) geëmancipeerde stripheldin!

Afscheid van de 8

Hier in Antwerpen gaat dan weer een tramlijn weg. En wel onze geliefde 8. Het vertrouwde oranje plaatje verdwijnt per 1 september uit het straatbeeld. Andere lijnen gaan de vertrouwde route (blijven) bedienen, maar toch….

Toffe steden verdienen trams

Bijna wou ik schrijven dat je pas écht een stad bent als er een tram door je heen rijdt, maar het voert te ver om Koksijde of Knokke (die ook door de Kusttram worden aangedaan) ware steden te noemen. Er zijn niet zoveel steden in België en Nederland met een tramnet: Amsterdam, Antwerpen, Brussel, Charleroi, Den Haag, Gent, Rotterdam en Utrecht. Maar: er komt er een bij! Tot mijn genoegdoening lees ik bij Coen Peppelenbos dat Groningen een tram gaat krijgen. Goede zaak! Toffe steden (nou ja, Charleroi hoort daar niet echt bij) verdienen trams! Zie:

http://coenpeppelenbos.blogspot.be/2012/08/vertrek-aaankomst-gedichten-over-de.html

Een Minerva misschien?

Nog even over het blogje van hedenochtend: geen idee wat voor auto het is waar deze juffrouwen zich mee vermaken. Ik heb geen rijbewijs, geen belangstelling voor wagens en kan bijgevolg amper de modellen onderscheiden waarin moderne automobilisten zich zoal verplaatsen. Een deux-chevaux, een Kever (ook de hedendaagse versie), een Goggomobil (daar reed in de vroege zestiger jaren een buurman in, een van de weinige mensen in de straat met een auto), de huidige Chrysler Cruiser (vanwege mooi bol) en de Rolls Royce Silver Shadow (omdat ik daar als jongetje een Matchbox-model van had). Tot daar zo’n beetje de types die ik herken (bij een Daf twijfel ik al of het een Volvo – allez, die ken ik ook – is). In het MAS zag ik een Minerva, een automobiel die destijds hier ter stede werd vervaardigd. Een schone wagen. Lijkt die niet op die op de foto van het Gemengd Bericht van vanmorgen?

Vrouwen, vrouwen, vrouwen....

Fascinerend blijft Deux femmes, Danny Braems collectie foto’s van telkens twee vrouwen. Ergens, ooit. Kijk maar eens: www.deuxfemmes.be

Warme dagen....

Tropisch warm vandaag. Dik dertig graden. Zelfs op ons achterterras is het héét. Daar is het voor Berten niet aangenaam. Die zitten liever aan de werkkamer, bij krant en pc. Zoeteke en Stefke daarentegen zijn vandaag niet naar binnen te branden. Die vinden die lome hitte, en dat terwijl ze nota bene al in een bontjasje wonen, zalig. Ze waren zo goed even op te blikken naar de lens maar daarna was het weer soezen geblazen….

Het eiland Californië

Knap wat cartograaf Louis Renard al in 1715 in beeld bracht: zijn kaart van de Grote Oceaan toont (zij het niet volledig) reeds Nieuw-Guinea en Australië (Hollandia Nova) en de belangrijkste eilanden van Japan. Wat me hier vooral opvalt is dat, spijts al die heftige meridianen, zeelieden destijds nog in de waan verkeerden dat je om Californië heen kon zeilen….

Iedereen gemeenteraadslid

Lees in Knack dat meer dan 40% van alle gemeenten in de Europese Unie zich op Frans grondgebied bevindt. En dat er bijna 4000 (= viérduizend!) zelfstandige Franse gemeenten zijn met minder dan….honderd inwoners. Er zijn zelfs dertig dorpen waar het wettelijk minimum van negen gemeenteraadsleden het aantal inwoners overtreft. Daardoor is iedere dorpeling daar in principe verzekerd van een plaats in het gemeenteraadje….

Nachtzoelte

Wat een aangename verrassing: er werd aangebeld en Hans Kleiss, de beheerder van de mooie website www.mauricegilliams.nl, stond voor de deur met zijn Petra én met een cadeautje dat hij even persoonlijk af wilde geven: een door hem zelf gedrukte bibliofiele uitgave van Gilliams’ Nachtzoelte (uit 1927). We kenden elkaar alleen via het internet. Plezante persoonlijke kennismaking. Nachtzoelte is beeldschoon. Ik kreeg nummer 11 van 15! Wordt gekoesterd….