Eens in
de maand ga ik voor deze rubriek met de ogen dicht voor mijn poëziekast staan
om daar een willekeurige bundel uit te nemen. Deze keer is dat De essentiële Chrétien Breukers (Uitgeverij
Stanza, Amsterdam, 2013), waaruit ik op bladzijde 16 het gedicht Epitaaf opensloeg:
Vrees niet. Ik was zo warm als jij.
Ik heb me even vaak gebrand
aan liefdesvuur. Ik was een mens.
Ik leefde in mijn tijd. Aan jou
heb ik gewijd: dit boek, tig jaren
en een slokdarm vol salpeterzuur.
Vrees niet. Uit deze nacht keer ik
nog lange niet terug. Proost met mij.
Stoot je glas tegen mijn glas kapot.
Dit is mijn graf en ik ben dood,
maar kan nog gloeien als ik denk:
‘Vuur, je lichaam, glazen en dit boek.’
.jpg)
