Het kruispunt van de Frankrijklei, een van
de drukste punten van het land, waarop ik vanaf mijn werkplek uitkijk biedt ook
ruimte aan de natuur: de klaprozen knallen er naar het licht toe….
De onvolprezen Tom America herbewerkte zijn Belleke trekke, op ‘tekst’ van de
bejaarde mejuffrouw Rie Goossens, samen met gitarist Marco Raaphorst (ooit nog
lid van Toms band MAM). Het verrukkelijk platte Tilburgs is hier te
beluisteren:
Natuurlijk is David Lynch (° 1946) het meest
bekend als cineast (denk aan The
Elephant Man, Blue Velvet en de verslavende
televisiereeks Twin Peaks), maar de
man is ook beeldend kunstenaar. In At The Gallery in Antwerpen is momenteel een
tentoonstelling met werk van zijn hand te zien: It was like dancing with a ghost. Misschien geen werken voor hoi
polloi, maar ze kruipen aandachtige beschouwers onder de huid. Lynch’s wereld
is donker, dreigend en vervreemdend.
Om met de maestro zelve te spreken: I just like going into strange worlds. A lot
more happens when you open yourself up to the work and let yourself act and
react to it. Every work ‘talks’ to you, and if you listen to it, it will take
you places you never dreamed of. Neem de moeite om eens voor Billy finds a book of riddles in his own
backyard te gaan. Wat een fascinerend
doek! Ook de Couch series en de Distorted nudes hechten zich in je
systeem. Het is de eerste keer dat David Lynch in Antwerpen exposeert. In de
galerie, die in se al de moeite waard is, klinken als achtergrondmuziek
fragmenten uit de soundtrack van Twin
Peaks. Een wonderlijke kijkervaring, en een absolute aanrader!
Jozef Muls had geen
hoogtevrees. Van 1925 tot 1940 was hij conservator van het Museum voor Schone
Kunsten, en hij durfde daar gewoon het dak op. Vond deze fraaie foto in een
oude jaargang van De Stad Antwerpen – Een
weekblad voor Vlaanderen (de 7de, nummer 8). Dat tijdschrift had destijds
de burelen aan het De Coninckplein 19, en een oplage van 61.500. Een los nummer
kostte 2 franc.
Eens in de maand ga ik voor deze rubriek voor de
poëziekast staan om daar met de ogen toe op goed geluk een bundel uit te
plukken en daaruit een willekeurige bladzijde op te slaan. Ditmaal pakte ik Efemeriden van Ivan Ollevier
(Poëziecentrum, Gent, 1994). Daaruit bladerde ik ‘blind’ bladzijde 24 op, met Terra incognita:
Er zijn geheelonthouders en niet-geheelonthouders.
Ik behoor tot die laatste, en er moet me eens iets van het hart: ik word in die
sekte gediscrimineerd! Je hebt graandrinkers en druivendrinkers. Zet me een
borrel (jenever, whisky, wodka) of een pint voor en ik ben tevreden. Van één
slok port, sherry of wijn (rode, rosé, witte – het maakt niet uit) echter krijg
ik stante pede koppijn. Welnu: ik bezoek regelmatig openingen, presentaties,
vernissages en voorstellingen allerhande en vrijwel steeds omhelst de na afloop
beschikbare drank slechts laf fruitsap of wijn. Vergeet de graandrinker niet,
druivendrinkers!
Schoot weer flink in de lach toen ik deze
tekening van Chel van Giels nog eens tegenkwam. In onze geboortestad Bergen op
Zoom heet De Vest, het water rondom de vroegere fortificatie het Ravelijn, in de
volksmond hetPielekeswater. Die naam doet veel mensen giechelen, maar een piel (zoek het maar op in het
woordenboek!) is ook een jonge eend. De Chel deed er zo zijn eigen ding mee.
Hartelijke groet uit het nabije Antwerpen, kerel!
In Roeselare getuige geweest van de
voorstelling van De weg naar Ghisallo,
het tweede deel van de wielerdagboekaantekeningen van Patrick Cornillie. Bij
deze gelegenheid werd hij (zie foto hierboven) geïnterviewd door Frank Pollet
(links). Met beide collega-dichters (met wie ik deel mocht uitmaken van het
dichtersensemble GeelZucht) prijk ik
zelfs op de omslag van het boek. Het is overigens niet zomaar een nieuw
boek van Patrick, het is zijn….vijfenzeventigste! Voorwaar een albasten
jubileum!
Op WTV is een korte reportage te zien over
de presentatie van het boek, in de uiterst sfeervolle Paterskerk. Daar is, omdat
het - een straat verder gelegen - Nationaal Wielermuseum momenteel wordt
gerenoveerd, ook de tentoonstelling Koers
is religie te bekijken. Een aanrader voor de liefhebber!
Natuurlijk zit er tussen graffiti ook veel
brol, maar ik word met grote regelmaat getroffen door uitermate geslaagde
exemplaren. Deze trof ik op het station van Berchem.
De computers waren al
uitgeschakeld. Maar gelukkig ben ik van een generatie die nog iets op kan
zoeken in bóeken. Wilde even zeker weten of het Engels voor ijsvogel, zoals ik
des middags stellig had beweerd tegen een vriend, kingfisher is. Sloeg het Van Dale Groot Woordenboek
Engels-Nederlands op de bladzijden 816-817 (linksboven kinetic, rechtsonder kitchen) open! Tien minuten
later hadden we het over die innemende acteur John Goodman. Hoe oud die is.
Ongeveer onze leeftijd? Pakte Halliwell's
Who's Who In The Movies? uit de kast, en klapte de pagina's
168-169 (linksboven Goldoni,
Lelia, rechtsonder Gordon,
Ruth) open. Wiskunde is een bij mij eerder zwak ontwikkeld
talent maar ik weet zéker dat de kans om binnen tien minuten twee keer op exact
de juiste bladzijde in een fors boek terecht te komen klein is, érg klein.
Het kán zijn dat wij het allemaal verkeerd
horen, maar de Engelsen en de Fransen zijn in Europa de énigen die in het
gekraai van een haan o’s horen. In hun taal zegt het dier respectievelijk cock-a-doodle-doo en cocorico. Elders horen ze geen o’s: kukeleku is in het Deens kykkeliky, in het Duits kikeriki, in het Italiaans chicchirichi, in het Pools kukuryku, in het Spaans quiquiriqui en in het Turks kuk-kurri-kuuu. Tot zover dit Gemengd Bericht.
Bij deze foto moest ik er aan denken dat je
in mijn jeugdjaren nog dergelijke apparaten in de openbare ruimte had. Aan de
voorgevel van de Roxy had je zo’n ding, waaruit je (pas nadat je daar een
bepaald geldbedrag in had gestoken uiteraard) plakken karamelbonbons kon trekken.
Er waren ook sigaretten- en postzegelautomaten. Zulke machines zie je haast nergens meer. Of wellicht beter: nérgens? Heeft het
te maken met de verhuftering? Dat ze er
simpelweg niet meer zijn omdat ze binnen de kortste keren gesloopt worden? Harde
tijden….
Hoewel hij wel degelijk twee poten heeft, zie je ze maar zelden alletwee.
De Himantopus himantopus, de
steltkluut, heeft dan ook een toepasselijke naam.
Mijn vader werd altijd extra vrolijk als de eerste aardbeien er weer waren.
Daar was hij echt dol op. Ik vind ze af en toe ook best lekker, maar ik vind ze
eerst en vooral toch een lust voor het oog….
Welk een hartverwarmend mooie kleur hebben
de bladeren van de rode klaverzuring (de oxalis
triangularis), een halve meter rechts van mijnwerkplek. En wat zijn de bloemetjes ervan
toch elegant….
In het Nederlands is hik een onomatopee. Zomaar benieuwd wat hikken in andere talen is: hikke
in het Deens, schlucksen in het
Duits, hiccup in het Engels, hikje in het Fries, hoqueter in het Frans, czkać
in het Pools, hipar in het Spaans en hiçkırmak in het Turks….
Foto’s van gewone soldaten uit de Groote
Oorlog zijn veelal anoniem. Deze opname is een uitzondering dankzij de notitie
achterop van een neef of nicht. Wie wie is blijft gissen, maar het betreft
alleszins François en Jean Torfs. Ze werden op 15 maart 1915 in Auvours
vereeuwigd.
Fascinerende paradox, deze uitspraak van
Victor Mature (een acteur naar wie ik als klein manneke zeer graag keek – er
hing een enorme zwart-wit foto van hem in de gang van de Roxy): “I’m not an
actor, and I’ve 64 pictures to prove it.”
Al surfend leer ik dat er volgend jaar weer een editie plaats zal hebben
van de Maccabiah, dat zijn de
Olympische Spelen voor joden. Dat er speciale Olympische Spelen zijn voor
gehandicapten (als de Paralympics, of
de Deaflympics) begrijp ik, maar
Olympische Spelen voor jóden? Op het gevaar af door Leon de Winter voor antisemiet
te worden uitgemaakt vind ik zo’n evenement tamelijk ridicuul. Ik kan het net
zo ernstig nemen als Olympische Spelen voor linkshandigen, Olympische Spelen
voor Jehova’s Getuigen, Olympische Spelen voor roodharigen of Olympische Spelen
voor socialisten….
Neen, steller dezes bivakkeerde niet in het
bos of op de hei maar fotografeerde dit prachtige ensemble wilde bloemen in
hartje stad vanuit de tram. Volgens mij maaien de mannen van de groendienst er
zelfs keurig omheen….
In de toko weer eens gebiologeerd in de rekken staan kijken. Wat is Nephelium lappaceum, de rambutan, nu
weer? Enig googelen leert dat het een vrucht uit de zeepboomfamilie betreft,
die ook wel ‘de harige lychee’ wordt genoemd. Dat wil ik geloven….
Hoewel ik het eerder domme dieren vind, bezorgen houtduiven me dikwijls een
aangenaam, geruststellend gevoel. Al in mijn allerjongste jaren hoorde ik
wanneer ik in de Artilleriestraat ontwaakte hun gekoer waarbij ik graag even
door dommelde. Ook hier zijn deze vogels (in onze kastanjes maken ook
koolmeesjes en merels fijne geluiden) nabij, en bij hun roekoekoe, roekoekoe word ik immer terug in de tijd geworpen….
Van deafgrond en de luchtmens van good old Lucebert (A.A.M. Stols,
’s-Gravenhage, 1955) is de bundel die ik ditmaal met mijn ogen dicht uit de
kast trok, en willekeurig open bladerde op pagina 38 waarop het einde:
oud
de tijd en vele vogels sneeuwen
in
de leegte in de verte wordt
men moe en de stemmen staan
stijf om zelfs de zuiverste lippen
ruw
en laag wandelt de regen
waarheen
zijn de lichte dagen gegaan waar
zijn de wolken gebleven alles
is stom en van steen
alleen
die in zijn engte de elementen telde
buigend
bevend als geselslagen geeft
het laatste geluid: het lied heeft
het eeuwige leven
Soms sta je er van te kijken hoeveel betekenissen een woord in Van Dale’s
Groot woordenboek der Nederlandse taal
kan hebben. Vleugel bijvoorbeeld: 12
stuks. Hetgeen nieuwsgierig maakte naar het woord met de meeste. Dat blijkt van te zijn, dat 59 betekenissen wordt
toegekend. Goede tweede is slag met
51.
Om maar
fijntjes te illustreren dat oorlogen zelden om hogere idealen gaan maar vooral
om economische macht een citaat van Winston Churchill. In 1919
zei hij in The Times over de Groote
Oorlog: “Should Germany
do business again in the next 50 years we have led this war in vain.” Tot zover
dit Gemengd Bericht.
De cultuurdragers in de nabijheid : Zangen van onmacht van Marcel Brauns, Le Fabuleux Album d’Amélie Poulain, Chamber Symphonies 1-5 van Dmitri Shostakovic in het arrangement
van Rudolf Barshai uitgevoerd door het Symfonieorkest van Milaan Giuseppe Verdi
en Il papà di Giovanna van Pupi
Avati.
Andorra, Armenië, Bhutan, Botswana, Burkina Faso, Centraal Afrikaanse
Republiek, Hongarije, Kirgizië, Kosovo, Laos, Lesotho, Liechtenstein, Luxemburg,
Macedonië, Mali, Moldavië, Mongolië, Nepal, Niger, Oezbekistan, Oostenrijk,
Paraguay, San Marino, Servië, Slowakije, Swaziland, Tadzjikistan, Tsjaad, Tsjechië,
Vaticaanstad, Wit-Rusland en Zwitserland. Van de 195 landen op deze aardbol
hebben deze, vanwege aan zee noch aan een meer van enige omvang liggend, geen
kust.
De Zoo blijft een leerzame plaats. Stak deze keer op dat een volwassen nijlpaard,
in tegenstelling tot wat je zou verwachten vermits de Hippopotamus amphibius quasi de ganse dag in het water verblijft,
niét kan zwemmen….
Op zaterdag 4 juni 2016 wordt in het
Nederlandse Mergelland en de Belgische Voerstreek de eerste Giro di Poesia
gereden: op meerdere plaatsen staan dichters te wachten om de fietsers te
verrassen met verzen, die verkrijgbaar zullen zijn in een speciale bundel.
Start en finish liggen bij de Amstel Gold
Race Experience in Valkenburg. De deelnemende poëten zijn Norbert de Beule,
Bert Bevers (tweede van links), Patrick Cornillie (rechts), Huisdichter
Cornelis, Herman Laitem, Harmen Malderik, Frank Pollet (links), Roger Thijs,
JACE van de Ven, Kees van Meel en Miel Vanstreels.
Veel Belgische bierliefhebbers, die – gewend als ze zijn aan échte pinten –
het Nederlandse topexportproduct van oudsher met dédain bejegenen, zullen het waarschijnlijk volledig eens zijn
met deze joekel van een tikfout….
Het eerste bevrijdingsfeest in mijn geboortestad Bergen op Zoom. Een volle
markt. Misschien stond mijn vader de menigte wel gade te slaan vanuit de Roxy,
de bioscoop achteraan waar hij een kwart eeuw van zijn leven in de weer was….