Op de boodschappenlijstjes die ik verzamel kom ik
regelmatig het woord snijwaar tegen. Goed Nederlands voor
charcuterie, dacht ik. Tot mijn stomme verbazing blijkt mijn Van Dale (ik
gebruik nog de twaalfde druk) snijwaar niet te kennen. Snijwaren evenmin.
Mijn eerste vakantiebaantje, bij De Gruyter, was nota bene op de afdeling
snijwaar. Het is geen typisch Bergs woord, want Geertje zegt dat ze het in
Tilburg ook gebruiken, en hier in Antwerpen wordt het dus ook gebezigd. Vreemd
dat het woordenboek het niet kent. Miskenning van het Brabants?
Recensie: Jeroen Derks – Zestig miljoen jaar borrelen
2 uur geleden