Engelenstemmen in de Sint-Joriskerk

Zojuist terug uit de Sint-Joriskerk hier om de hoek, waar The Magdalene College Chapel Choir uit Cambridge vanmiddag een concert gaf. Het gezelschap bezorgde me regelmatig kippenvel, en tranen in de ooghoek. Het ensemble bracht werk van onder meer Bairstow, Batten, Campion, Purcell en Stanford. De studenten/vocalisten van The Magdalene College Chapel Choir werden gedirigeerd door Jonathan Hellyer-Jones, Benedict James Wilson en George Pickard. Het was prachtig. Ik hoop dat ze probleemloos hun bul halen.

Zomers panorama

Kijk toch eens hoeveel verschillende schakeringen groen en aanverwante tinten er bestaan: de flora in het Stadspark hier om de hoek is nu in de kracht van haar zomer. Die torens links staan naast het Onze-Lieve-Vrouwecollege aan de Frankrijklei (in de schaduw waarvan Paul van Ostaijen zijn schooljaren doorbracht), het gedrocht rechts is de Antwerp Tower. Zal zometeen een kaarsje opsteken voor de spoedige sloop daarvan.

Uit de kast (14)

Vandaag leidde mijn tastende hand me in de poëziekast, waar ik met de ogen gesloten voor stond, naar de in 1955 (toen was ik één, en las ik nog geen gedichten) bij A.A.M. Stols, uitgever te 's-Gravenhage, verschenen bundel triangel in de jungle (gevolgd door de dieren der democratie) van lucebert bonae memoriae. Die open ik op bladzijde 15, die ons dit biedt (later stapte hij van het gebruik daarvan af, maar hier opent het gedicht écht nog met een hoofdletter):

Zo is het vreemde
ik zie en ben begonnen
ben begonnen en zie
als een golf is de otter der ontzetting

zo is het vreemde
onze ogen wandelen aan elkaar
twee verwante zegswijzen:
de ochtand en de avund

daar en tussen slapen

Geelzucht

De komende Ronde van Frankrijk gaat alleen al een bijzondere editie beleven omdat ze becommentarieerd zal gaan worden door een vijftal dichters: de bevindingen van Patrick Cornillie, Norbert De Beule, Frank Pollet, Paul Rigolle en Willie Verhegghe zijn (nu reeds!) te volgen op de blog http://geelzucht.wordpress.com/

Publicité fanée

En dan is er voortaan ook Publicité fanée. Dat is de naam die een andere goede vriend, Frank De Vos, bedacht voor een blog waarop hij laat zien wat er her en der zoal resteert van ooit geestdriftig in verse verf aangebrachte reclames:

http://www.verwelktereclames.blogspot.com/

Frozen Poets

Je hebt mensen die denktanks verzamelen, je hebt er die olifantspaden collectioneren, er zijn er zelfs die boodschappenlijstjes sprokkelen. We hebben er weer een interessante blog bij: mijn goede vriend Albert Hagenaars is begonnen met Frozen Poets. Dat moet uiteindelijk een imposant overzicht worden van bustes en standbeelden van dichters uit alle windstreken:
http://www.frozenpoets.blogspot.com/

Nooit geschreven brief

Een nimmer geschreven brief uit een andere tijd....Tot 10 mei 1940 had het op de postzegel afgebeelde heerschap in onze contreien officieel nog de status van bevriend staatshoofd....

Onder vuur

Verdwenen zaken

Het blijft fascinerend om te zien hoe dingen simpelweg verdwijnen. Hoorde op een rommelmarkt een kindje bij een oude schoolbank aan haar vader vragen wat dat voor een raar gat was daar bovenaan. Haar verwekker wist het ook niet. Ik ben nog van de generatie die leerde schrijven met de kroontjespen (eerst een poosje in de mond houden, dan bleef de inkt beter zitten), en die moest je in de inktpot - het onbekende object in kwestie - dopen om haar van de blauwe schrijfvloeistof te voorzien. Ook het bij dit ritueel behorende, veelal door grootmoeders vervaardigde, attribuut de inktlap mag op het lijstje verdwenen zaken worden bijgeschreven....

Vlaanderen centraal in Terebinth

Bij de post het jongste nummer van Terebinth, het tijdschrift van de gelijknamige Nederlandse vereniging voor funeraire cultuur (waarvan onder meer de dichter Bouke Jagt redacteur is). Het betreft een themanummer over Vlaanderen. Op verzoek van Jacques Buermans, voorzitter van de Vlaamse vereniging voor funeraire cultuur 't Grafzerkje, schreef ik een artikel over de verschillen in deze materie tussen de beide Nederlandstalige entiteiten:

Nepslagroom

Sommige bloemen appelleren aan culinaire sensaties: het kost me moeite om bij het aanschouwen van deze witte hortensia's geen trek te krijgen in slagroom....

Er is er ooit een geweest

Nog steeds niet is het me helemaal duidelijk waaróm Antwerpen eigenlijk geen bruggen over de Schelde heeft. Waar het er in steden als Boedapest, Keulen, Londen of Parijs van vergeven is ligt er hier gewoon géén. En dat terwijl er in Cambrai, Valenciennes, Doornik, Oudenaarde, Gent en Dendermonde wél bruggen over de Schelde zijn. In Antwerpen, zo leert me een vondst van Danny Braem, wás er echter ooit wel een brug. In de Groote Oorlog, toen er bekolbakte ulanen door de straten reden (zie hieronder), blijkt er namelijk een noodverbinding tussen Antwerpen en Linkeroever geweest te zijn.

Van gezosd naar gezond

Ik kwam, een kruiswoordraadsel invullend, plots uit op gezosd, waar gezocht werd naar gezond. Ik had even daarvoor een fout gemaakt die bewijst dat ik meer door Europese dan door Amerikaanse cultuur ben beïnvloed: die s van gezosd was de laatste van een woord van zeven letters waarvan ik de eerste reeds had: homeru. Automatisch had ik daarachter een s ingevuld. Maar er bleek niet gevraagd te worden naar de dichter van de Ilias en de Odysee maar naar een honkbalterm, en dus had daar een n moeten staan. Van Homerus naar homerun. Zucht....

Montague Terrace

Fascinerend filmpje zit er op YouTube bij Scott Walkers nog immer prachtige nummer Montague Terrace (In Blue), een van de arcana van de popmuziek. Wat kun je goed horen hoe groot de invloed van Jacques Brel op hem was, en wat voor indruk hij zelf op David Bowie heeft gemaakt met die theatrale, hier en daar haast bombastische aanpak. Dit nummer dateert uit 1967, maar Scott Walker maakt nog immer - zij het mondjesmaat - relevante muziek.
http://www.youtube.com/watch?v=jLOTAJQF0Fo

Een eigen bankje

En ziet: uw dienaar heeft voortaan een eigen dichtersbankje. In het verre Lochem richt kunstenaar Louis Radstaak een collectie Dichtersbankjes in, waarvan al exemplaren werden vernoemd naar zulke deftige poëten als Armando, Piet Gerbrandy en Jacques Hamelink. Mijn bankje staat tegen de Sint-Vincentiuskerk in Zinnik. Een aangename plaats....
http://picasaweb.google.com/louisradstaak/Dichtersbankjes

Onbekende brieven Van Ostaijen gepresenteerd

In de kapel van Galerie De Zwarte Panter aan de Hoogstraat in Antwerpen werd woensdagavond het boek Wij moeten inzien dat wij hier een mekaar vreemde taal spreken gepresenteerd. Het betreft de correspondentie die Paul van Ostaijen voerde met Wies Moens. Van de dertien door An Blommaert en Matthijs de Ridder bezorgde brieven verschijnen er vier hier voor het eerst integraal. Het boek, een uitgave van het Paul van Ostaijen Genootschap, werd kundig ingeleid door Henri-Floris Jespers (foto) en Matthijs de Ridder. Acteurs Axel Daeseleire en Tom Van Bauwel brachten vervolgens werk van Van Ostaijen. Ik vond hun overacting er te veel aan. Het was ongetwijfeld smullen voor liefhebbers van poetry slams (Johnny The Selfkicker zaliger zou het prachtig hebben gevonden), maar mijn ding was het niet. Zeker niet omdat de ongetwijfeld zeer begaafde saxofonist Ben Sluijs er tegelijkertijd maar geen genoeg van kon krijgen mij er aan te herinneren dat jazz niets voor mij is. Gelukkig was er ook nog het Van Ostaijen Strijkkwartet, dat met bagatellen van Anton Webern en een strijkkwartet van Maurice Ravel zalf voor mijn ziel was. De presentatie van het voorbeeldig vormgegeven brievenboekje trok overigens een volle zaal.

Breda in Jeruzalem

Y. Né is behalve dichteres ook een begenadigd beeldend kunstenares. Dat realiseer ik me weer eens bij het bestuderen van de tekening die ze maakte van een imaginair Jeruzalem, waarin allerhande stedelijke elementen verwerkt zijn. Zelfs de Grote Kerk van 'haar' Breda is erin te herkennen. Vrijdag 11 juni gaat in deze Grote Kerk Schaduwen kruisen - Het mysterie van de innerlijke stad in première (zaterdag 12 juni zijn er nog twee uitvoeringen). Dat is een multidisiplinair project waarvoor Y. Né niet alleen tekende, maar ook gedichten schreef. Frank van der Kooij maakte daar dan weer muziek bij. Wie meer wil weten over deze intrigerende productie met eigentijdse beelden, muziek en poëzie kan klikken naar

http://www.schaduwenkruisen.webklik.nl/

Merkwaardig verschijnsel

Ontdekte al snuisterend in het voornamenreservoir van het Meertens Instituur iets merkwaardigs. In 1930 gaven 93 ouderparen hun zoon de naam Adolf. Dat die gaandeweg de jaren aan populariteit zou inboeten lijkt logisch. In 1945 waren er nog maar (of: toch nog) 43 jongetjes die Adolf werden gedoopt. Je zou verwachten dat er sindsdien minder zouden komen, maar neen: het eigenaardige is dat er in 1946 52 en in 1947 68 jonggeborenen Adolf werden genoemd! Nadien liep het aantal overigens wél terug, al vonden in 2001 drie ouderparen Adolf een mooie naam. De laatste negen jaar is hij echter verdwenen.
http://www.meertens.knaw.nl/nvb/naam/is/Adolf

Over voornamen

Ik had het op deze blog al eens eerder over het Meertens Instituut, dat interessante onderzoeken uitvoert op het gebied van Nederlandse taal en cultuur. Naar de eigenaardigheden van dialecten bijvoorbeeld. Nu heeft het ook een database van Nederlandse voornamen. Boeiend om na te pluizen. Ik ontdekte dat mijn voornaam danig aan populariteit heeft ingeboet. In mijn geboortejaar 1954 werden er nog 61 jongens Bert gedoopt. Het absolute topjaar was 1966, met 145 naamgenoten. Sindsdien echter ging het almaar bergaf. Vorig jaar vonden nog maar 7 ouderparen Bert een mooie naam voor hun zoon. Ook ooit 'gewone' namen als Hans, Jan, Kees en Piet komen allengs minder voor. Daartegenover staan 'moderne' namen als Milan die veertig jaar geleden amper bestond, maar in 2006 830 jonge ouders wist te bekoren. Ook vorig jaar nog werden er 736 nieuwe Nederlandse jongetjes Milan gedoopt. En dat ook Nederland sedert 1968 wezenlijk van samenstelling veranderde blijkt wel uit de stijgende aanwezigheid van (ik beperk me eventjes tot de mannelijke kunne) nieuwgeborenen met namen als Abdel, Ali, Mohammed en Mustafa.

http://www.meertens.knaw.nl/cms/

Verkiezingen elders

N-VA-voorman Bart De Wever, fors op winst in de peilingen voor de federale verkiezingen van aanstaande zondag, heeft wat mij betreft in ieder geval gelijk met zijn analyse dat België geen democratie is, maar meerdere democratieën telt die 'toevallig' op dezelfde dag verkiezingen houden. Dat werd me maar weer eens duidelijk in Soignies (Zinnik), waar ik een bord met verkiezingsaanplakbiljetten zag met portretten van Franstalige politici waarvan ik er letterlijk niet één ken....

Een bijzondere ervaring

Een nog veel eigenaardiger ervaring, eerder een magisch-realistische, had ik echter op het hoogste punt van de Zoo de Maubeuge. Al kuierend was ik terechtgekomen middenin een kudde lama's, klaarblijkelijk in een contact zone. Eén zo'n schaapkameel, een lama glama, leek mijn verbazing in de gaten te hebben en me de weg te willen wijzen naar de uitgang. Met ingehouden adem volgde ik het dier naar een poort, die naar een trap bleek te leiden waarover het dier me met gracieuze bewegingen voorging naar beneden....Kijk maar: http://www.traplama.blogspot.com/

Kersvers ter wereld

Nou ben ik toch al in heel wat dierentuinen geweest, maar van die in het Noord-Franse Maubeuge wist ik niet eens dat hij bestónd. Mooie zoo, heel geaccidenteerd omdat de vestingwerken van Sébastien Le Prestre Seigneur de Vauban (1633-1707) er voor een deel in verwerkt zijn. Ik had geluk en was er getuige van de eerste wankelende stappen in dit ondermaanse van een kersvers ter wereld gekomen dromedaris....
http://www.zoodemaubeuge.fr/

Een stemmig decor

Het is een fysieke bezigheid die me tegenstaat (niet voor niets sluit ik me hartsgrondig aan bij de titel van Serge van Duijnhovens bundel Dichters dansen niet), maar dat belet niet dat dansen voor feeërieke taferelen kan zorgen: vanmiddag was de hal van Antwerpen-Centraal het decor voor tangoliefhebbers. Veel arriverende reizigers keken bevreemd op van het Argentijns ogende schouwspel....

Een charmant museum

Een uiterst charmant museum is het Rijn- en Binnenvaartmuseum in Antwerpen. Hoe anders moet dat gehuisvest zijn dan in....schepen? In het Bonapartedok aan de Nieuwpoortkaai liggen, in de schaduw van het nu bijna voltooide Museum aan de Stroom, vier rijnaken: de Angèle, de Celestine, de Mon Désir en de Liomar. Aan boord daarvan krijg je een helder inzicht in de geschiedenis van de binnenscheepvaart, en van de gebruiken die daarmee samenhangen. Af en toe waan je je er aan boord van de Atalante, de aak waarrond Jean Vigo in 1934 zijn poëtische film L'Atalante maakte. De moeite van een visite zeker waard!
http://www.rijnenbinnenvaartmuseum.be/

De staat van het onderwijs

Dat het niet goed gesteld is met de staat van het onderwijs in Nederland is algemeen bekend. Er groeide al een hele generatie op die niet met (bijvoorbeeld) poëzie werd geconfronteerd, die geen fatsoenlijk Nederlands meer leerde. En het gaat er niet beter op worden want met verkiezingen in zicht staan de meeste politieke partijen (weer maar eens) hervormingen in het onderwijs voor en hervormingen in het onderwijs zijn tot op heden zonder uitzondering uithollingen gebleken. Een treurniswekkende vaststelling. Er kon, toen ik door een album met grappen van psychiater Sigmund bladerde, dan ook alleen maar een wrange glimlach af bij het lezen van bovenstaand strookje....

Electrabel

Nog goed herinner ik me dat ik moest wennen aan de naam van het bedrijf dat onze energie levert, Electrabel. Ik las dat in eerste instantie namelijk als electrábel, in de lijn van woorden als chantabel, flexibel, penibel en rendabel. Het duurde enige tijd voor het tot me doordrong dat de laatste drie letters in tegenstelling tot die van de vier genoemde voorbeeldwoorden voor België staan.

In 't zonneke....

Hèhè, eindelijk is het serieus lente. Zo denkt ook ons Stefke er over. Het is weer even wennen om te kunnen kiezen: de terrasdeur van mijn werkkamer staat open dus hij kan wanneer hij maar wil naar buiten, maar af en toe gaat de voorkeur toch uit naar zijn 'winterverblijf', het mandje op de vensterbank. Daarin ligt hij dan in het zonneke op zijn gemakje de Bourlastraat te bestuderen....

Jaloers op de vijand

Tijdens de Groote Oorlog beschikten de Engelsen over eerder zielige lichtspoormunitie. Hun Very-patronen leverden slechts het miezerig effect van een rotje op. Dat leer ik uit Oorlogsgedruis, de memoires van de dichter Edmund Blunden (1896-1974, zie foto), die aan de Somme, bij Ieper en bij Passendale vocht. Ze waren jaloers op die van de vijand: "De Duitsers stuurden fraaie, overtuigende lichtkogels naar boven, die oprezen en neerdaalden in mooie banen, ofwel hangend aan een parachute hun neerwaartse spiraal aflegden en de hele omgeving verlichtten. De superioriteit van hun lichtspoormunitie was vernederend en zou de achterliggende gedachte kunnen zijn voor de Britse gewoonte om maar zelden Very-patronen af te vuren." Een en ander leidde zelfs tot een heuse nieuwe 'sport': "Onder onze manschappen was het de droom om de hand te kunnen leggen op een van hun lichtpatronen, een prestatie die beloond zou worden met tien dagen verlof".

Blijf van die muur weg!

Goed, veel bewoners van de Lage Landen zijn er aan gewend dat ze onder de zeespiegel leven en ook de burgers van San Francisco lijken niet voortdurend met de daver op het lijf rond te lopen vanwege de wetenschap dat het door een gigantische aardbeving ooit weer eens flink mis zal gaan met hun stad. Zo zullen ook de inwoners van Sint-Truiden ongetwijfeld rustig langs deze muur kuieren, maar toen ík de Plankstraat in wandelde ben ik zekerheidshalve toch maar onmiddellijk naar de stoep aan de overkant gegaan. Welk een beangstigende knik zit er in die lange muur om de oude abdij, het lijkt werkelijk of hij het ieder moment kan begeven....

In topvorm

Zeggen dat Israël de rechten van de Palestijnen al lang flagrant schendt is het intrappen van een open deur. Zelfs de Hebreeuwse raid op een humanitair hulpflottielje voor Gaza wekt amper verbazing. Lachwekkend zijn echter de pogingen van Israël om de aanval goed te praten. Effectiever dan lange betogen echter, ik merkte dat al eerder op, zijn in dit soort kwesties tekeningen. Naar mijn smaak zijn Steve Bell in The Guardian (onder) en Canary Pete in Gazet van Antwerpen vandaag in topvorm!

Nieuw nummer van Verba

In Tienen verschijnt Verba, het tijdschrift van de Vereniging van Brabantse Auteurs. Dat zag in 1996 voor het eerst het licht. Ondertussen is het toe aan nummer 2 van de 14de jaargang. Dat is een interessante editie, met veel poëzie (van onder meer Christina Guirlande, Tine Hertmans en Danny Rega), recensies (over Blauw verklaarde lichtmuziek van Dirk Blockeel, over Land van stand van Mark Meekers) en beschouwingen. Zo schetst Frans Van Campenhout het literaire leven in en om Vlaams-Brabant, alsmede een portret van de dichter en kunstcriticus Guy van Hoof. De blik blijft overigens niet op Brabant alleen gericht. Zo publiceert hoofdredacteur Luc Vandeborght Dagboeknotities die hij in de voetsporen van Marco Polo maakte tijdens een reis door Oezbekistan, Kirgizië en West- en Centraal-China. Ook in het Verre Oosten op stap is de dichter Karel Sergen, die in de derde aflevering van Rooksignalen gedichten brengt die hij schreef in Jordanië en Thailand. Wie wil kan de poëzie die Sergen onderweg schrijft overigens volgen via http://ksstap.wordpress.com/. Meer informatie over Verba en het gelijknamige tijdschrift is te vinden op http://www.verbaliterair.be/

Oranje alom

Wereldkampioen? Argentinië, Brazilië of Duitsland. Want hoewel het Nederlands elftal na stukken chagrijn als Louis van Gaal en Marco van Basten met Bert van Marwijk eindelijk weer eens een sympathieke bondscoach heeft, geloof ik niet dat Oranje er in zal slagen een eerste wereldtitel binnen te rijven. Te veel individualisten, te weinig Mark van Bommels. Het gros van de Nederlanders is weer eens de tegenovergestelde mening toegedaan. Dat begint nu ook in het straatbeeld zichtbaar te worden. Oranje voor, oranje na en oranje boven. En een kabaal dat ze straks gaan maken met die gratis verstrekte sinaasappelkleurige toeters, een kabáál....

Wederzijdse schrik

Hoe je je soms het schompes kunt schrikken. Van twee kanten. Kuierde op Schoonselhof, de fraaie begraafplaats van Antwerpen. Daar hebben veel mensen hun laatste rustplaats gevonden, en veel dieren een aangename woonplaats. Op zeker ogenblik sloeg ik een hoek om, en ik bracht daarmee een kloeke fazantenhaan aan het schrikken. Hij vloog met veel misbaar pardoes door een heg heen, waarmee hij mij de stuipen op het lijf joeg. Wat later was hij al aan mijn aanwezigheid gewend, maar hij bleef mijn bewegingen nauwlettend volgen....

In de weer voor Ballustrada

Met een leuke klus bezig. André van der Veeke van het Zeeuwse literaire tijdschrift Ballustrada vroeg me of ik voor het novembernummer gastredacteur wil zijn van de rubriek Laaglandse Poëzie. Daarvoor mag ik twintig Antwerpse dichters uitnodigen een bijdrage te leveren. Dat moet een aardige staalkaart op kunnen leveren van wat er zoal aan poëzie wordt geschreven in deze mooie Scheldestad.

Nostalgie in triplo

Ik heb niets met auto's, maar sommige wagens vind ik mooi. Zoals de Citroën Traction Avant. Kwam er hier om de hoek ineens zomaar drie tegen. Het eerste model ervan werd in 1934 voorgesteld, het laatste kwam in 1957 van de band. De Citroën Traction Avant, een ontwerp van André Lefèbvre, doet me altijd denken aan Maigret. In dit geval dus zelfs aan drie commissarissen.

Mooi getekend

De achttiende rit in de Giro d'Italia voert deze donderdag van Levico Terme naar Brescia. Een adembenemend panorama had ik ooit vanuit de trein tussen Milaan en Verona: het uitzicht vanuit de Povlakte op dat beeldschone Brescia tegen die uitloper van de majestueuze Alpen was onvergetelijk. Verder is er niet veel aan, maar in de strip waarin ik daarstraks bladerde, De serenissimus uit de reeks Tristan, staan wel twee erg mooie tekeningen die doen vermoeden hoe Milaan (onder) en Brescia er in de vijftiende eeuw uit moeten hebben gezien. De steden zijn ondertussen fors gegroeid. Het gebergte bleef nagenoeg hetzelfde....

Vergelijkbare projecten

Slinkachu. Dat is de naam van een jonge Britse straatartiest, die her en der de aandacht trekt met zijn Little people in the city. Dat is de titel van een boek maar vooral van zijn project: doorheen Londen kleeft hij miniatuurmensjes in allerhande situaties met superlijm vast in het straatbeeld. Leuk, maar niet echt origineel. Eerder was er namelijk al het concept van de miniatuursoldaten die blauwgehelmd de wereld veroveren. Aan de daaraan gewijde website leverde ik ook wat bijdragen, evenals Ron Scherpenisse (die me op het bestaan ervan attendeerde) van wie bovenstaande en onderstaande opnamen zijn.
http://www.minibluehelmets.com/
&
http://www.little-people.blogspot.com/

Enghuizer Dialogen in Trouw

De Enghuizer Dialogen (geschreven op het Landgoed Enghuizen te Hummelo) van dichtersgroep De Omsmeders, waaraan ik Instantané bijdroeg, zijn voortaan in hun geheel onderdeel van de verzameling Dicht in de buurt van het dagblad Trouw:
http://indebuurt.trouw.nl/dichtindebuurt-2070-enghuizer_dialogen_%7C_de_omsmeders.html

Een aangenaam uitzicht....

En dan is het, op de stichtingsdag van de Kerk en de feestdag van de heiligen Donatiaan en Rogatiaan, ineens hartje zomer. En mag er na een paar uurtjes in de buitenlucht al eens neergestreken worden op een van de buurtterrassen. Op tafel hoeven niet noodzakelijkerwijze spiritualiën te verschijnen. Een mooie pint bier en een fris glas wijn volstaan voor een aangenaam uitzicht....

De tweejaarlijkse Benjamin

Galerie De Zwarte Panter maakt deze zomer weer plaats voor Benjamin Demeyere. Zijn tentoonstellingen zijn een heuse tweejaarlijkse traditie aan het worden. Na La pêche à la baleine (2002), Neige (2004), L'homme bijna invisible (2006) en Le déserteur (2008) is het nu de beurt aan A L'origine. Die is aan de Hoogstraat 70-72-74 hier in Antwerpen te bekijken van 26 juni tot 5 september. Ik verheug me nu reeds op het verkennen van de nieuwe, ongetwijfeld weer verfrissende, Demeyerewereld. http://www.benjamindemeyere.com/

Kasteelpoezen

Je kunt veel van de Engelsen zeggen, maar dat ze vaak fascinerende boeken maken moet je ze nageven. Ze maken bijvoorbeeld niet zómaar poezenboeken, maar gespecialiseerde. Neem de Londense Harper & Collins Publishers. Die bieden een auteur als Richard Surman alle vrijheid om onderzoek te verrichten naar de feliene bewoners van kastelen! Kocht Surmans Castle Cats Of Britain & Ireland. Een héérlijk kijk- en leesboek voor liefhebbers van de miauwende eigenzinnigen. Je maakt kennis met onder meer de rosse Rosie in Windsor Castle, Brandy in Rockingham Castle en Tigger MacCat en Shelley in Brodick Castle. Stuk voor stuk liefdevol bestudeerd en gefotografeerd. Surman was hiermee niet aan zijn proefstuk toe: hij publiceerde eerder reeds Cathedral Cats en College Cats! Daar moet ik eens naar op zoek gaan.

Een smakelijke klassieker

Wat een mooi gerechtje toch: filet américain, een van mijn lievelingshapjes! Filet américain werd, zo lees ik in Marc Declercqs De Oude Belgen in de keuken, in 1924 door de Brusselse restaurateur Joseph Niels geïntroduceerd in zijn restaurant Canterbury aan de Emiel Jaqmainlaan. Filet américain is iets anders dan américain preparé, waar mayonaise en andere sauzen in gaan. Auguste Escoffier bedacht het recept. Het staat al in diens Guide culinaire uit 1903: rauw, gehakt rundsvlees met als garnituur peper, zout, gehakte ajuin, kappertjes en peterselie. Ik voeg daar altijd graag nog wat zilveruitjes aan toe. Mmmm....