Beluisterde via YouTube een aantal nummers waarvan sommige me ontroeren, en andere me in een lachbui doen uitbarsten. Je vraagt je echt af waaróm die destijds überhaupt uitgebracht werden. Soms zié ik voor me hoe de groepsleden in Marokko terug op het vliegtuig naar Londen stappen, met de couscous nog in hun farizeeërsbaarden en de dikke joints achter hun oren, tientallen inheemse fluiten, snaarinstrumenten en trommeltjes om zich heen meezeulend. Klik op YouTube het nummer Three Is A Green Crown maar eens aan, daar zitten momenten in dat je alleen maar kunt schateren om die zeurende sitar, die zangmelodie die nergens vandaan lijkt te komen én nergens heen lijkt te gaan en de fluitjes die in de studio ter plekke in een binnenzak ontdekt lijken en al improviserend in een neusgat zijn gestoken. Toch vind ik het een fascinerend ensemble....
http://www.youtube.com/watch?v=lznibIG6mYo