Bezig in een tof boek: Vergeten koninkrijken – De verborgen geschiedenis van Europa van Norman
Davies. Waarlijk boordevol interessante weetjes: het is al langer bekend dat
mensen als ze worden geconfronteerd met het verval van hun moedertaal met name
twee dingen niet op willen geven: de getallen waarmee ze hebben leren tellen en
de gebeden waarmee ze zich tot hun god richten. De verengelsing in
Noord-Engeland en Zuid-Schotland is al eeuwen geleden voltooid, maar in
Ayrshire (in het Lowland-Schots) tellen de schaapherders hun dieren na duizend
jaar nog stééds in de oorspronkelijke taal: 1 tot en met 10 is daar yinty, tinty, tetheri, metheri, bamf, leetera, seetera, over, dover en dik. Práchtig, niet? Het meest eraan
verwant is (hoewel ik dat niet direct zie) het hedendaags Welsh: un, dau,
tri, pedwar, pump, chwech, saith, wyth, naw en deg….
.jpg)
