Toen ik vanochtend met gesloten
ogen voor de poëziekast stond trok ik Zo
verander je van lichaam van Roger Nupie (Pablo Nerudafonds, Brugge, 1993)
uit de bundelverzameling. Toen ik mijn ogen opende keek ik naar de willekeurig
opgeslagen bladzijde 28, naar het tweede gedicht uit de cyclus De jonkvrouw met het penseel – Bij plastisch werk van Lucienne Stassaert:
Oefen je geduld
ik speel patienceen doem slechts even op
als een verlengd spiegelbeeld
Wend je niet af
het is niet de tijdhet is de kamer
blauw op blauw
.jpg)
