Eens in de maand ga ik voor deze rubriek met de ogen
dicht voor mijn poëziekast staan om daar een willekeurige bundel uit te nemen.
Deze keer Een eeuwig eind van Marcel
Obiak (Poëziecentrum, Gent, 2008), waaruit ik nota bene (op bladzijde 7) een
van mijn favoriete strofen opsla:
Alleen het oog vermag, is het gegund de wereld
in bezit te nemen. Het bevrijdt het ego van het lijf,
vormt het bruggetje waarover de ziel verhuist als
een ezeltje dat door een plotselinge klaarte stapt.
.jpg)
