Deze keer pakte ik, terwijl ik met gesloten ogen voor de bundelkast stond, Quatre séries fixées van Willy Roggeman
(Grijm, Schellebelle-Gent, 1986) van een plank. Daaruit bladerde ik met nog
steeds de ogen toe bladzijde 16 tevoorschijn, met daarop Ostinati:
In monden van zilten zangers
tijdgruis schramt het liedovaal. Stilte
breekt verlies in aarden violen.
Krijtvingers verkleurt erosie.
Waan/zin-ostinati schilferen
ademzuil en liedcurve.
Tot pijnkruis valt het lichaam open.
De weefselcirkel brandt het woord.
.jpg)
