Nog steeds ben ik benieuwd als ik met de ogen toe voor de
poëziecollectie ga staan om daar voor deze rubriek op goed geluk een bundel uit
te pakken, en daaruit zonder te kijken een bladzijde uit op te slaan. Ditmaal
tref ik in de met mooie tekeningen van Jaap van den Ende versierde bundel Wat zich laat zien van Erick Kila (De
Oude Degel, Eemnes, 1992):
iemand beweegt
(of iets)
je zag het je
hoorde het
het landschap trilde
zelfs na en
verdween
onophoudelijk verdween
het
.jpg)
