Twaalf
jaar geleden nam Max Dohle het initiatief voor een verzameling zogenaamde Stapelgedichten:
verzen gemaakt met bestaande titels. Die collectie is in de mazen van het
internet verdwenen, maar ik vond de bijdrage die ik daarvoor maakte terug:
Na
de orkaan
Eenvoudig
als niets
de
laaiende stilte,
dood
tij
het
keerpunt.
Verboden
tijd.
Het
aards tekort,
daarmee
wordt gezwegen
met
kramp in de ziel.
In
de buurt van de wereld
de
dorst der havensteden.
.jpeg)
