Eens in de maand ga ik voor deze
rubriek met de ogen dicht voor mijn poëziekast staan om daar een willekeurige
bundel uit te nemen. Deze keer is dat De
vrouw van Toulmond van Wim van Til (Uitgeverij Innocenti, Utrecht, 1997),
waaruit ik op bladzijde 30 het gedicht Foto van een oude man opensloeg:
Het
jaar is rond, een lage zon
strekt
week zijn trage benen.
De
laatste dag raakt aan de grond,
Schaduwen
op molm en blad. Een gat
in de
haag, waarin de maanden
bleven
steken.
Een
nieuw licht staat op
de punten
van vertrek. Lijnen
lijken
nauwelijks getrokken;
soms
is mist al bijna
opgelost.
Een grens vervaagt
in
taal en teken.
.jpg)
