Wat me zojuist weer opviel
toen ik even voor het raam naar buiten stond te kijken en iemand in de
passerende tram zag telefoneren: het zit blijkbaar in de genen om ook als je
alleen en onbespied zit te telefoneren te gesticuleren. Alsof degene aan de
andere kant van de lijn zulks zou zién. Italianen zijn van die geboren
gesticulanten, maar die praten ook met hun handen als ze oog in oog met je
staan te communiceren. Daarvan kun je je nog voorstellen dat ze daarmee al
bellend doorgaan. Allez: misschien was die man op de tram Italiaan. Maar toch,
neen: let er maar eens op. Een grappig verschijnsel feitelijk.
Recensie: Marjolein Houweling – Niemandsland
4 uur geleden