Frankrijk is een merkwaardig land. De tijd gaat er ook zo snel.
Daaraan moest ik denken toen ik op een blog van mijn sympathieke
collega-dichter Frans Budé in de rubriek De eerste alinea de aanvang uit
Jean-Baptiste Del Amo’s De mensenzoon las: “Ruim voor zonsondergang
verlaten ze de stad. De zoon zit te soezen op de achterbank van de oude
stationwagen. Met zijn ogen half dicht ziet hij door de autoruit de
voorstedelijke woningen aan zich voorbijtrekken, de panden van een winkelgebied
waarvan de verlichting opvlamt in de nacht.” In de eerste zin is het nog ruim
voor zonsondergang, in de derde is het al nacht. Vreemd hoe dat auteur noch
redacteur op is gevallen….
https://fransbude.blogspot.com/2023/12/de-eerste-alinea.html
.jpeg)
