Het is mijn
soort muziek niet maar lang geleden was ik in de Roma hier in Antwerpen getuige
van een bluesconcert. Ik ging erheen met de Zeeuwse rocker Jan Blok, die
ontdekt had dat er een aantal oude zwarte Amerikaanse bluesrockers (van wie ik
nog nooit had gehoord en wier naam ik
kwijt ben) optrad. Het bleek een opwindende show, met tamelijk bejaarde
medemensen van kleur (al noemden we die toen nog niet zo) in lichtblauwe en
roze pakken die geweldig mondharmonica en piano konden spelen. Na afloop
belandden we gezamenlijk in een restaurant in de Statiestraat, waar ze des
morgens om half vijf nog vrolijk steaks bakten. Of het de eerste keer was dat
hij buiten de Verenigde Staten kwam, vroeg ik aan zo’n zwarte show-opa. “It’s the first time éver in my whole goddam life that I’m outside of
fucking Chicágo, man!” was zijn fantastische antwoord. Hij had het prima naar
zijn zin.
.jpg)
