Het
is een aardige manier om de poëziecollectie te gebruiken: af en toe eens met de
ogen dicht voor de kasten te gaan staan en er op goed geluk een bundel uit
pakken, en daaruit weer een willekeurig gedicht te plukken. Deze keer kwam Archeologie van Willem Persoon
(Poëziecentrum Gent, 1987) te voorschijn. Daaruit, van bladzijde 34, ouderdom 2:
alles
draait nu rond zijn zetel
ze
komen hem de handen drukken
al
weet hij niet waarom
hij
ziet het licht opstaan
en
weet het donker worden
slapen
doet hij als de anderen praten
hij
waakt en weet en denkt
wat
er geweest is
of
wat er ooit gebeurd zou kunnen zijn