Kijk eens welk een parmantig spoor mijn goede
vriend Ron Scherpenisse daarstraks in het zand van de Schelde vastlegde,
getrokken door een slak die zin had om het zonnetje op te zoeken.
Voor het eerst troffen me in mijn
poëziekast twee gelijknamige buren: de bundels van de heren Conrad en
Cornillie, die ik allebei persoonlijk mag kennen, staan al lang gebroederlijk
naast elkaar en pas nú valt het me op dat hier twee Patricks aan elkaar
‘grenzen’. Ik geloof niet dat er elders in mijn collectie nog twee
voornaamgenoten staan met achternamen die elkaar alfabetisch opvolgen.
Voordat wij als jongetjes op
woensdagmiddagbuiten mochten gaan
spelen moesten we ons bloempotkapsel eerst laten updaten door kapper
Camphens, Joseph Camphens. Hij zong ook in het kerkkoor. Sinds die verre dagen
dragen kapsalons Moderne Namen genre Haarfijn, Hairevolution en Knippetiek. Hier
aan de Mechelsesteenweg heet er een Barber-Ella. Best grappig als je aan
Barbarella denkt. Er is over nagedacht, zoveel is duidelijk. Ik botste op nog een
aardige naam: CHAARISMA. Dit alles geheel terzijde natuurlijk.
Vandaag is het exact een halve eeuw
geleden dat mijn geliefde Feyenoord in het San Sirostadion in de verlengingen
van de finale om de Europa Cup I Celtic (dat in 1967 de eerste Britse winnaar
ervan was geweest) versloeg en zo de allereerste Nederlandse club uit de
geschiedenis werd die de ‘Cup met de Grote Oren’ veroverde. Wat kan ik me de
extase toen Ove Kindvall, voor eeuwig een held bij de supporters, scoorde nog
goed herinneren. Feyenoord zou nog twee Europese finales halen en ook dié
winnen!
Voor de zoveelste keer weer eens een avontuur
van Kuifje herlezen. De geheimzinnige ster ditmaal. En pas nu valt me op
wat voor een stevige kop onze held in dit album heeft. Het is verwonderlijk dat
hij op zeker ogenblik niet met een hersenschudding te bed ligt. Hij zou op
basis van deze plaatjes eigenlijk ook eerder Bultje dan Kuifje moeten
heten….
Denken we echt
dat de coronacrisis iets gaat veranderen aan het rij- en reisgedrag van De
Mensch? Zomaar even 47 jaar terugspoelen naar Joop den Uyl, toentertijd
minister-president van Nederland: “We moeten beseffen met elkaar dat we niet
kunnen voortgaan met het verbruik van beperkte voorraden brandstoffen en
grondstoffen. Wij zullen ons blijvend moeten instellen op een levensgedrag met
een zuiniger gebruik van grondstoffen en energie. Daardoor zal ons bestaan
veranderen. Bepaalde uitzichten vallen daardoor weg. Maar ons bestaan hoeft er
niet ongelukkiger op te worden.” Zouden de mensen straks écht niet meer met de
wagen boodschappen om de hoek gaan doen, of even voor een weekje zon naar Ibiza
vliegen? Neem me niet kwalijk als ik mijn lachen niet in kan houden….
Toen ik voor
deze rubriek weer voor de collectie dichtbundels ging staan om er met afgewende
blik willekeurig een exemplaar uit te pikken, viel mijn hand op Bittere
rijst van Frans August Brocatus (Uitgeverij WEL, Bergen op Zoom, 1996),
waaruit ik met de ogen toe bladzijde 33 opsloeg. Daarop Hageland:
Van
in 1975 tot in 1977 verscheen tweewekelijks Hollands Diep, toentertijd
een nieuw concept in de tijdschriftwereld. Ik heb alle exemplaren nog. En door
onze internering gelegenheid genoeg om die weer eens uit de kast te halen en te
lezen met de ogen van een eenentwintigste-eeuwer.
Onlangs sprak ik een Vlaming die, pertang
al geruime tijd op pensioen, zei dat hij nog nooit van zijn leven in Kortrijk en
De Panne was geweest. Dat verbaasde me, als inwijkeling was ik er reeds vaak.
Bedacht me toen dat er in Nederland plaatsen zijn die ik dan weer nooit
bezocht. Alkmaar bijvoorbeeld, of Emmen. Kampen, of Leeuwarden. In
regeringszetel Den Haag was ik maar zelden. Nu ik er zo over nadenk: Ik ben vaker
in Parijs geweest dan in Den Haag. Raar eigenlijk.
Naast
de coronacrisis dreigt er een tweede te ontstaan, een droogtecrisis. Ik las dat
Patrick Willems, professor Waterbouwkunde aan de KUL, waarschuwt voor ongeziene
watertekorten als op de droge lente
ook een droge zomer volgt. Er is nu reeds een neerslagtekort van 55 millimeter,
het grootste in honderd jaar, zo extreem is het. Momenteel
regent het. Ik heb een fragment van de bui vanaf ons achterterras gefilmd. Hopelijk
wordt ze geen zeldzaam verschijnsel. Tijd om Rain van The Beatles weer
eens te draaien….
Een eigenaardig plaatsje in de
geschiedenis van de popmuziek is weggelegd voor Tony Burrows. Tony wie? De
meeste mensen kennen hem inderdaad niet, maar zijn stem wel. Hij zong in
koortjes van Elton John, James Last en Cliff Richard maar had ook zelf hits.
Met maar liefst 6 (= zés) verschillende groepen: Let’s Go To San Francisco
en A Walk In The Sky met Flower Pot Men, United We Stand met
Brotherhood Of Man, My Baby Loves Lovin’ met The White Plains, Love
Grows (Where My Rosemary Goes) met Edison Lighthouse, Gimme Dat Ding
met The Pipkins en Beach Baby met First Class.
Vergeet Armeens, Chinees, Grieks,
Koreaans, Latijn of Sanskriet. De oudste taal ter wereld is het Tamil. Dat is
meer dan 5.000 jaar oud, en de geschreven versie de helft ervan. Het extra
bijzondere is dat de Tamilliteratuur die
meer dan 2500 jaar teruggaat ook voor een moderne Tamil goed te lezen is. Kom
daar in bijvoorbeeld Nederland maar eens om. Moderne jongelingen die daar Louis
Couperus voor ogen krijgen denken dat ze met Tamil te maken hebben….
Altijd aardig wanneer mensen in hun werk
een eerbetoon of een knipoog verwerken aan bewonderde kunstenaars. Jean-Claude
Floc’h en François Rivière deden dat in hun album Op zoek naar Sir Malcolm,
waarin ze op bladzijde 18 het jongetje Francis laten struikelen over de
dekstoel van een man die gemodelleerd is naar Alfred Hitchcock….
Kreeg een leuke
uitnodiging. Van Ko de Jonge, redacteur van Ballustrada. Of ik een nieuw
gedicht wil bijdragen aan een speciaal nummer, dat een eerbetoon wordt aan het
Zeeuwse literaire tijdschrift Slib. Er verscheen werk van me in de
eerste jaargang daarvan, en de redactie wil in de herdenkingsuitgave die
komende zomer verschijnt graag bijdragen van de mensen die aan de eerste
jaargangen meewerkten.
Aardige
aanleiding om dat oude nummer van oude Slib weer eens uit de kast te pakken.
Leuk hoor, jaargang I nummer 3 van juli 1975. De inhoud in dat tijdperk van de
verdwenen hoofdletters: stenogrammen van willem enzinck, pentekeningen
van ada simonse, een blad uit het project deurgaten van ko de jonge
zelve, de eenzaamheid van marlène dietrich en onbegonnen werk van
uw dienaar, benoemen van geesje de jong, de partituur (n)umber (n)ine
van anton van prooijen, puncties in het vlietende leven van j.c. van schagen,
in dreams van carel damsté en kleine gedichten van weemoed van
paul aarssen. Benieuwd wie Ko allemaal te pakken gaat krijgen. Wordt, later dit
jaar, vervolgd.
Al ken ik in de buurt ondertussen
gelukkig een adres waar Brezeln structureel verkrijgbaar zijn, zo
vanzelfsprekend als in Duitsland zal de zalige broodvariant hier niet worden.
Daar volstaat in dierentuinen zelfs het silhouet ervan om duidelijk te maken
dat er niet gevoederd mag worden.
De internering doet me ook vaker de gevel
tegenover ons, het uitzicht vanuit onze woonkamer dus, wat nader bestuderen.
Zomaar eens ingezoomd op een element….
Kwam
in de documentaire The Tragic Life Of Prince Charles Edward – Hitler’s
Favourite Royaleen knap staaltje aviatiek tegen: 17 dubbeldekkers die
in de lucht een swastika vormen….
Hoe vaak zie je dát op één dag? Wie maar
niet genoeg krijgt van kristallen schedels kan vanavond onmiddellijk na Indiana
Jones and the Kingdom of the Crystal Skull overschakelen naar Crystal
Skulls….
Blijkens
een kaart van Zeeland in de 11de eeuw lag er destijds tussen Bergen
op Zoom en Tholen een nederzetting met de naam Eendrechtermuiden. Ik herken er
weliswaar de naam van het water de Eendracht in, maar ik had er nog nóóit van
gehoord. Op het wereldwijde web is er ook amper iets over te vinden. Naar het
schijnt moest je er tol betalen. Goh, Eendrechtermuiden….
Sint-Joris wordt niet alleen vereerd door
christenen. Van Jona Lenderings aanbevelenswaardige blog Mainzer Beobachter
steek ik op dat ‘onze’drakendoder ook
wordt vereerd door moslims (die hem Khidr noemen), door joden (die hem met Elia
associëren) én door druzen:
Wat je bewaart. En meeneemt. Zonder dat
het voor iemand anders iets betekent. Als je er later niet meer bent goed voor
de rommelmarkt, of de vuilkar. Als jongetje al koesterde ik het knikkende
schildpadje en een met stro gevulde knuffelhond. Ouwe brol, ik weet het. Maar
wel míjn ouwe brol. Wat moet ik ermee? Niets.
Maar kan ik het wegdoen? Neen.
We vergeten tijdens onze internering niet
aan lichaamsbeweging te doen: Het is pas drie minuten voor half vier maar tóch
heb ik volgens het tellertje op mijn telefoon vandaag reeds 8846 stappen gezet!
Ik dacht altijd (Nou ja, vanaf mijn
achttiende of zo) dat het schwa was, van schwa indogermanicum,
maar de Van Dale geeft aan dat schwa een onjuiste spelling is en dat het
sjwa is. Merkwaardig. Goed, even een korte uitleg: Als de laatste letter
op één na van een zelfstandig of bijvoeglijk naamwoord een l of r is die
onmiddellijk gevolgd wordt door een p, k, f, g/ch of m, laten we tussen beide
een korte sjwa horen; deze overgangsklank wordt niet geschreven!
Het gaat dus om een stomme e, zoals in bijvoorbeeld kurk, melk of palm. Tot
zover dit Gemengd Bericht.
Tot diep inmijn jongensjaren in de Plataanstraat was ik
er van overtuigd dat we platanen in de straat hadden. Het bleken, na enige
voorzichtige dendrologische verkenningen, echter zilverlindes. In de nabije
Lorkstraat bleken zich bij nadere beschouwing ook geen lorken, en in de
Vlierstraat geen vlieren te bevinden. In de Elsstraat stonden zelfs helemaal
geen bomen. Tss, een Plataanstraat zonder platanen. We zijn jarenlang
bedrógen….
De enige keer dat ik ooit heb gereageerd op een
radioprogramma was in de zeventiger jaren van de vorige eeuw toen André van
Duijn en Ferry de Groot hun hilarische Dik Voor Mekaar Show maakten.
Onderdeel daarvan was wekelijks een raadseltje, dat immer op de rand van de
meligheid balanceerde maar waarom ik dikwijls smakelijk kon lachen. Het zingt,
is geel en draagt een bril bijvoorbeeld. Antwoord: Banana Mouskouri. Of:
het zingt en kan niet naar buiten kijken. Antwoord: De Zangeres Zonder Raam.
Voor die rubriek bedacht ik er ook een: het zingt en het is besmettelijk.
Antwoord: Epidemisch Roussos. Ik vind het nog steeds grappig, eigenlijk.
Het is nooit uitgezonden want juist in die periode werd het programma
stopgezet.
Er zal beslist een natuurkundige wet zijn
die een en ander verklaart, maar die is mij onbekend. Iedere, maar dan ook iédere keer als ik de was ga strijken komen er wel een paar T-shirts binnenstebuiten
uit de droger, terwijl ik die daar nóóit binnenstebuiten in steek. Wat zou het
toch saai zijn zonder De Geheimen Des Levens….
In een oude stadsgids, uit 1931, tref ik
een overzicht van de cinema’s die zich vroeger in Antwerpen bevonden. Het waren
er niet minder dan 45! Veel ervan kunnen we ons nog goed herinneren. De
Capitole bijvoorbeeld, de centrum-Odeon, de Pathé, de Majestic, de Rex. Van al
deze bioscopen resteert er slechts 1: de Rix in de De Grijspeertstraat.
Wijze woorden van Bert Scheuter,
columnist bij De Gelderlander. Hij ziet door de vigerende crisis een mogelijkheid
om tot meer soberheid te komen, een kans om het totalitaire kapitalisme in zijn
eigen vet gaar te laten smoren. Ik ben het volledig eens met het betoog van
mijn voornaamgenoot!
Het groen trekt zich van beperkende
maatregelen niets aan. Onze bescheiden flora geïnspecteerd. Op het achterbalkon
tiert de klimop welig, op de vensterbank maken de cactussen heliotropisme aanschouwelijk
en bij het voorterras zién we de klaverzuring groeien….