Een zeer treffende definitie van acteren (in
vervlogen jaren mooi veinskunst
genoemd) gaf George Burns (1896-1996) ooit: Acting
is all about honesty. If you can fake that, you’ve got it made.
Toen ik wat na wilde zoeken over ex-Monkee
Michael Nesmith, wiens hit Rio ik al
een tijdje loop te neuriën, leerde ik dat hij de zoon is van Bettie Nesmith
Graham (1924-1980). Dat was niet alleen zijn moeder, maar ook de uitvindster
van de Tipp-Ex. Tot zover dit Gemengd
Bericht.
Een idyllische opname van mijn ouders beatae
memoriae. 1952. Zo’n twee jaar later zouden ze een eerste kind krijgen. Dat ben
ik. Vandaag zou ma 86 geworden zijn….
Leslie Poles Hartley (1895-1972, hij maakte
nog juist de verfilming van zijn boek The
Go-Between mee) schreef de onvergetelijke woorden The past is a foreign country: They do things differently there.
Het woord schrikkeljaar kent, in tegenstelling tot bijvoorbeeld vuurdoop, in verwante talen geen
herkenbare overeenkomst. In het Deens is het skudår, in het Duits Schaltjahr
en in het Engels Leap Year.
Franstaligen zeggen bissexrile.
Als je in een stad als Antwerpen woont ben
je 365 dagen op 365 gewend aan toeristen (En in een schrikkeljaar zelfs nog een meer). Door hun fotografeergedrag kijk je
soms ook beter naar je eigen woonplaats. Zo vroeg ik me in de Jezusstraat af
waarop die Japanners hun lens scherp stelden waardoor ik weer eens omhoog keek:
de zon scheen inderdaad wel erg mooi op Electra met haar gouden
bliksemschichten.
In Trouw,
in mijn ogen de enige echte kwaliteitskrant van de Lage Landen, een uitermate
boeiend artikel gelezen van Nico de Fijter. Wat me daarin vooral trof was het
gegeven dat er vijf jaar geleden volgens tellingen van het onderzoeksbureau Pew
Research al 26 miljoen christelijke immigranten in Europa waren. En 12 miljoen
moslimimmigranten. Wat je verder ook van die aantallen mag vinden, die cijfers
nuanceren toch zeker de voorstellingen van ochlocraten als Farage, Le Pen en Wilders. Zie:
De Britten kunnen er maar niét aan gewend
raken dat ze geen wereldrijk meer zijn. Voor velen daar is dat nog een
psychologische realiteit. Bij de doop van het nieuwe vliegdekschip HMS Queen
Elizabeth hoorde ik premier Theresa May verklaren: Britain is determined to remain a global power. Ze zei het écht!
Ik moet nog grinniken als ik eraan denk hoe eenvoudig Vladimir Poetin May’s
voorganger David Cameron op de kast kreeg door te zeggen dat hij zich niets
aantrok van de mening van het Verenigd Koninkrijk omdat dat maar ‘een
irrelevant eilandje aan de rand van Europa’ was….
Peter in Nederland, Bert in België én
tegelijkertijd hun beider ruggen in Duitsland. Als er grenzen in de buurt zijn
willen we daar even op en over. Bestudeerde met mijn broer het Drielandenpunt,
waar ik nog nooit was. Welk een weidse uitzichten heb je vanop de uitkijktorens
daar.
Af en toe frappeert me de overeenkomst die
verschillende talen hebben. Neem ons woord vuurdoop.
Dat is in het Duits Feuertaufe, in
het Engels Baptism by fire, in het
Frans baptême du feu en in het
Italiaans battesimo del fuoco.
Vermoedelijk zat het Latijn met baptismus
ignis er bij deze gelijkenis voor iets tussen.
Al heel lang heb ik een mooi exemplaar van John
Lennons boek A Spaniard in the Works.
Een uitgave van Jonathan Cape in Londen, vierde druk, september 1965.
Natuurlijk wist ik dat John graag woordgrapjes maakte maar A Spaniard in the Works begreep ik nooit, ik vond het gewoon dé
titel. Toen ik vanmorgen op de BBC iemand hoorde vragen Is everything allright, or is there aspanner in the works? dook ik natuurlijk direct mijn woordenboeken
in. To put a spanner into the works
betekent ‘iemand een spaak in het wiel steken’. Mijn Engels is redelijk in
orde, maar dat een spanner een
moersleutel is wist ik niet. Ik snap dan ook nu pas waarom de über-Beatle op de
omslagfoto zo’n ding in zijn hand heeft.
Ik blijf het eens met Cees Nooteboom, die in
Voorbije passages noteerde: “Fransen
praten zoals ze autorijden, dat valt bij alle televisiedebatten op: doorrijden
en door blijven rijden tot je 100% zeker weet dat de ander niet opzij gaat –
dan pas remmen.”
Ik kan me nog herinneren dat Elseviers Magazine in 1985 de naam
wijzigde in Elsevier. Ik krijg
regelmatig een stapeltje nummers van het van heimwee naar de gulden bol staande
tijdschrift. Deze keer zie ik weer de titel veranderen: nummer 21 van de 73ste
jaargang is de laatste Elsevier,
nummer 22 van de 73ste jaargang is het eerste Elsevier Weekblad.
De bioscoop is er niet meer, en de
munteenheid is verdwenen. Vond in een bundel twee oude toegangskaartjes van Ciné
Calypso aan de Quellinstraat 1. Die kostten destijds per stuk 220 Belgische
frank. Ik weet niet meer voor welke film we ze kochten.
Is het niet net een stadje uit een
sprookjesboek? Wat ligt mijn geboortestad Bergen op Zoom er op deze foto (gemaakt
door Bert van Veldhoven) betoverend mooi bij….
Niet dat we nou speciaal dáárvoor naar Duitsland gaan, maar wanneer we dan toch bij
onze oosterburen zijn moet er natuurlijk altijd een voorraad Brezeln mee naar
huis omdat die hier niet te krijgen zijn. Dacht ik, tot vanmorgen. Tot mijn
grote vreugde ontdekt dat de Delhaize die zoute krakelingen voortaan
structureel in voorraad heeft. Iedere dag vers! Deze fietsmand is niet
gefotografeerd in Nordrhein-Westfalen of Rheinland-Pfalz, het is gewoon de mijne! Wunderbar….
De tapir is een van mijn lievelingsdieren in
de Zoo. Zo had ik hem nog nooit gezien. Is het niet ontroerend zoals hij daar superontspannen
op zijn kont (voor de Nederlandse lezers)/op zijnen poep (voor de Vlaamse) zit?
De calathea is niet alleen een bijzondere
plant omdat de bladeren zich des avonds dicht plooien, maar ook omwille van de
aparte wijze waarop die te voorschijn komen: als een rolletje!
Het Antwerpse tramnet, zo lees ik in NieuwsLijn (het tijdschrift van De
Lijn), is niet minder dan 160 kilometer lang. Ik zou niet gedacht hebben dat
het er zoveel waren.
Bij een heldere maan, zoals deze die een dag
vol welkome regen aan leek te kondigen, moet ik altijd denken aan het
Kuifje-avontuur De geheimzinnige ster….
Ik ben het er helemaal mee eens dat
overheden burgers aansporen om geen zwerfvuil op straat te gooien maar in
daartoe bestemde objecten te deponeren. Het zou in dit geval echter wel handig
zijn als ze er een zak onder hadden gehangen….
Vanmorgen passeerde er nog een Tram 7 met
het oude vertrouwde blauwe bordje Mortsel-Sint-Pietersvliet,
en vanavond heeft die al een nieuw: Mortsel-Eilandje….
Zolang wij hier wonen zijn alle tramlijnen
uitgebreid ofwel van route veranderd. De laatst overgebleven oude lijn was de 7
die reed tussen Mortsel en de Sint-Pietersvliet en vice versa. Vanaf heden
behoort de Sint-Pietersvliet als bestemming tot het verleden. Eilandje heet de nieuwe terminus. De
tram stopt voortaan pal voor het MAS!
We maken graag gebruik van de Schelde, de nieuwe veerpont die de
verbinding onderhoudt tussen Antwerpen Stad en Linkeroever. Vandaag rijdt Tram
7 voor het eerst naar het nieuwe eindpunt: de Bataviastraat bij het MAS. Vanaf
de rivier zagen we de 7 voor het eerst verder noordwaarts rijden. Heb er voor de
zekerheid wel een rode pijl naar gezet….
Wat een rare vogels zijn er toch. Dat denk
ik regelmatig bij de volières in de Zoo. Neem nu de Von der Decken tok (Tockus deckeni). Welk een merkwaardig
schepsel. Het mannetje heeft een oranjerode snavel, het wijfje een zwarte. Of
pak de vuurkopbaardvogel (Trachyphonus
erythrocephalus). Wat een kleurrijk patroon heeft die!
In veler ogen is de
secularisering een zegen. Wat mij betreft is ze een verarming. Ondertussen zijn
er legioenen opgegroeid zonder kennis van de bijbel. Gezonde, jonge lieden die
oude kunst niet meer begrijpen omdat ze onbekend zijn met de symbolen en De
Verhalen. Het is met de verwereldlijking zo rap gegaan dat ik me zelfs afvraag
of De Jeugd Van Tegenwoordig de humor in een toch tamelijk recente film als Life of Brian eigenlijk nog wel snapt….
De aanleg van de Noorderlijn hier in Antwerpen verloopt
voorspoedig. Er wordt ook in het bouwverlof doorgewerkt. Straks kun je met de
tram verder noordwaarts. Op de Italiëlei zijn al sporen aangelegd.
Ik mis Zoeteke en Stefke nog regelmatig, zeker als ik
weer eens wat foto’s van hen tegenkom. Toen Stef jong was dook hij op de
vreemdste plaatsen op. Zo opende ik eens een keukenkastje waar hij in bleek te
zitten. Hij was er in gesprongen zonder dat ik het merkte en had de boel tot ik
het weer opende op zijn gemakje zitten besnuffelen. En Zoet zat graag in de la
van mijn bureau-ministre zomaar een beetje te spinnen….
Natuurlijk weet ik best dat je niet mag
generaliseren en dat heus niet alle Engelsen alléén maar witte bonen in
tomatensaus tot zich nemen, dat niet álle Fransen met een alpino op hun hoofd
een stokbrood onder hun oksels dragen en dat niet elke Nederlander op klompen
ganse dagen haring loopt te happen. Maar toen mijn broer me deze foto, die hij
bij Bear Lake in de Rocky Mountains maakte, stuurde zag ik wél onmiddellijk De
Gemiddelde Amerikaan zoals ik mij die voorstel….