Poezen kennen geen vakantie, of weten niet beter dan dat het dat alle dagen is. Feit is dat er amper uitgeslapen kan worden in het door ons gewenste ritme. Want als Stefke wil ontbijten, dan zál er ontbeten worden. Eerst loopt hij zomaar wat rond te kloten, een beetje krassen hier, een beetje trommelen daar, kopjes geven aan het nachtlampje. En als ik daar nóg niet op reageer komt hij naast me zitten en begint hij met zijn pootje op mijn gezicht te tikken. 'Ach, zo'n zacht poezenpootje,' hoor ik u al denken. Pas op: als ik gewoon blijf doen of ik nog slaap komt er - Ting, je ziet er haast zo'n flitsend sterretje bij - een klauwtje uit dat zachte poezenpootje en daarmee durft hij best in mijn neus te prikken. En als ik dan even later zuchtend naar de keuken in het voorhuis loop (neen: strompel), huppelt hij met hooggeheven staart en vrolijk spinnend voor me uit....
.jpeg)
.jpeg)
