Maandelijkse traditie. Ook deze keer weer was ik benieuwd wat ik met de ogen dicht voor mijn poëziekast staande op goed geluk in mijn handen zijn nemen. Het is de bundel Het drijvende erf van Frans Depeuter geworden, die in 2000 het licht zag bij Facet in Antwerpen. Op bladzijde 19 daarvan staat:
De schommel
De dag die blaft, de zomer spant zijn bogen,
de wereld geurt naar vlier en marjolein;
van paal tot paal buigt zich de middaglijn
waaraan gestijfseld zonlicht hangt te drogen.
Het kind zit op de schommel, omlaag, omhoog en
ziet heel even boven de heggelijn
het korenveld dat schreeuwt van pijn.
Het daalt alweer, sluit duizelend de ogen.
Zo was het toen. De tuin vol laaiend licht.
Geen spijt om wat verloopt, geen vraag
naar later. Er stierf geen mens, geen doodsbericht
drong door de brede beukenhaag
naar binnen. De tijd lag dicht:
wat toen bestond, was slechts vandaag.
De schommel
De dag die blaft, de zomer spant zijn bogen,
de wereld geurt naar vlier en marjolein;
van paal tot paal buigt zich de middaglijn
waaraan gestijfseld zonlicht hangt te drogen.
Het kind zit op de schommel, omlaag, omhoog en
ziet heel even boven de heggelijn
het korenveld dat schreeuwt van pijn.
Het daalt alweer, sluit duizelend de ogen.
Zo was het toen. De tuin vol laaiend licht.
Geen spijt om wat verloopt, geen vraag
naar later. Er stierf geen mens, geen doodsbericht
drong door de brede beukenhaag
naar binnen. De tijd lag dicht:
wat toen bestond, was slechts vandaag.
.jpg)
