Omdat
zijn moeder een siamees was heeft ook Stefke eens per dag de behoefte om even
luidop klaaglijk te miauwen, een soort huilen naar de maan. Meestal rond hetzelfde
uur, en altijd in de keuken. Raadselachtig. Voor het overige is hij de meest
mededeelzame van de vele poezen die we hadden. Hij is een echte babbelkont, met
een uitgebreid vocabulaire. Ik herken zijn: “Goeiemorgen!”, “Mijn eten is op.”,
“Mag ik nog wat?”, “Ben je weer thuis?”, “En nu wil ik spelen!”, “Wat hebben we
het hier gezellig, hè?”, “Nou heb je lang genoeg naar die pc zitten kijken.” en
“Tijd om op te staan, joh.” Wist u overigens dat poezen alléén tegen mensen
miauwen, en nóóit tegen elkaar?
.jpg)
