Eens in de maand ga ik voor deze rubriek voor de
poëziekast staan om daar met de ogen toe op goed geluk een bundel uit te
plukken en daaruit een willekeurige bladzijde op te slaan. Ditmaal pakte ik Achter het verdwijnpunt van Frans Budé
(Meulenhoff, Amsterdam, 2015). Daaruit bladerde ik ‘blind’ bladzijde 96 op, met
I.M. H.H. ter Balkt (1938-2015):
Eeuwig aan het zingen achter hoge strovuren,
eeuwig aan het vliegen achter ijsvogels aan.Er tikt geen klok meer, er smelt geen ijs, het licht
is omgekiept achter de laatste eik. Ongedurig
aan het rondreizen in hetzelfde wagenspoor.
Moe en onbereikbaar trekt men je een harnas aan,
diep verborgen in de trog van onzichtbaarheid.
Je weert het af, dit bevel – en schrijft door.
.jpg)
