17 jaar geleden zag Stef
er zo uit. Hij was een echte babbelkous. Zijn moeder was een Siamees, daar had
hij dat van. Hij had een behoorlijk uitgebreide vocabulaire. Ik hoorde aan zijn
geluid of de deur open moest, of hij wilde eten, of hij wilde spelen, of de
lamp naast de bank uit mocht (hij had er een hekel aan in het licht daarvan te
slapen). En áltijd als ik de kamer binnenkwam (of ik nu opstond, terugkeerde
van boodschappen doen of van gewoon even naar de wc) begroette hij me
hartelijk. Het is nu zó stil in huis….
.jpg)
