In het verre Adinkerke zag ik pal tegenover het stationnetje
het etablissement De Verloren Gernoare. De verloren garnaal. Toen ik dat zag
moest ik aan de sympathieke dichteres Emma Crebolder denken. Zij verwerkte ooit
in een gedicht herinneringen aan haar jonge jaren, nabij Hulst in
Zeeuws-Vlaanderen. Daarin een sample van
een liedje dat ze zich uit haar jeugd kon herinneren: Gernaort, gernaort, biestjes / mi ne langen
stjêrt, ze leven nog / ze beven nog, gernaort, gernaort.
Merkwaardig hoe het Vlaams van Zeeuws-Vlaanderen over de West-Vlaamse kust tot
aan Frans-Vlaanderen in sommige woorden trouw aan zichzelf is: gernoare is toch welhaast
hetzelfde als gernaort?
.jpg)
