Eens in de maand ga ik voor deze rubriek met de ogen dicht voor mijn poëziekast staan om daar een willekeurige bundel uit te nemen. Deze keer is dat Van het hart een steen van Paul Rigolle (Poëziecentrum, Gent, 2009), waaruit ik op bladzijde 51 Honing opensloeg:
Steden houden op waar het open veld begint.
Uitzicht hebben en plaats te vinden, huis
te houden is wat hem beweegt als wind.
Wat van ooit en toen dateert hing zich aan muren op.
Foto’s, prenten, portretten in de galerij.
Stilte na de storm, vastgepinde tijd, alle nagels
trekken krom. Meer een man van stenen
dan van sterren vindt hij de stem, het woord terug
dat in hem verloren leek. De imker die de hamers
door zijn ramen joeg, schuift gulzig aan.
Eet in hem de honing uit zijn droom.
http://hetwenkendevuur.blogspot.com/
.jpg)
