Eens in de maand ga ik voor deze rubriek met de ogen dicht voor mijn poëziekast staan om daar een willekeurige bundel uit te nemen. Deze keer is dat Oude, koude nachten – Memoires in 100 gedichten van Patrick Conrad (Uitgeverij Vrijdag, Antwerpen, 2022), waaruit ik op bladzijde 109 IX/5 opensloeg:
En wat als we zelf niets meer waren
dan een leugen in de leegte,
de schijn van wat we zijn,
de weerkaatsing van wat glitter op een huls?
Laat de zon ondergaan,
knip het licht uit en zie:
in een nacht zonder maan
verdwijnt elk tastbaar bestaan
en is het met ons gedaan.
.jpg)
