In het Frans

Een plezierige verrassing: Christina Guirlande, met wie ik op deze foto in gesprek ben, vertaalde vier van mijn recente gedichten (onlangs gepubliceerd door Tzum en Versindaba) in het Frans. Daar ben ik best trots op. Hierbij La profondeur du futur, de vertaling van De diepte van later:

J’entends des voix remplies d’ombres de prophètes
non formés. Leurs prédictions maussades

pourtant sont d’accord : il faut qu’ils ont eux aussi
le droit de vivre sans soucis, même en hésitant

ce long moment interminable du présent. Tant de
profondeur dans le futur les étonne chaque fois.


Ik hoor van ongeoefende profeten stemmen
waarin schaduwen vallen. Hun norse parabels

vinden dat zij ook zorgeloos zouden moeten
kunnen leven, ook al weifelen ze vastberaden

in dat lange nu in het grote hier. Hoeveel diepte
er toch in later zit verbaast hen steeds weer.

Bijna aaibaar (84)

 

Leeg nest

Het nestkastje op ons achterterras is leeg. Toen we een paar dagen aan zee waren vroeg Geertje zich al af of de jongen uit zouden vliegen als wij niet thuis waren, en jawel hoor. Vorige jaren bleef er geregeld een dood kuiken achter maar deze keer zijn álle jonge koolmeesjes de nabije paardenkastanjes aan het verkennen. Het is wel wennen nu we naast onze slaapkamer dat gezellige gepiep niet meer horen….

Rustpuntje

De afstand tot de immer nog steeds bizar drukke Italiëlei is hemelsbreed amper honderd meter, maar tóch is het Begijnhof van Antwerpen een oase  van rust. Je hoort er dat nabije verkeer nauwelijks. Ik ga er graag wel eens zomaar zitten mijmeren.

Naar of van?

Soms zijn foto’s mysterieus in al hun eenvoud. Zo kan ik deze opname langdurig bestuderen en dan nog ben ik er niet aan uit of deze mannekes nou náár school hollen omdat ze bang zijn te laat te komen, of dat ze er vandáán komen en de vakantie tegemoet rennen….

Dát is nog eens duidelijk

Soms is het lastig om je een beeld te vormen van de omvang van sommige dingen. Dan is een opsommende vergelijking verhelderend. Een goed voorbeeld: de grote piramide van Cheops is zo groot dat je er de kathedralen van Florence, Londen, Milaan, Parijs en Rome in onder kunt brengen.

Groene juffertuin

We komen geregeld langs het gebouw van het Archief en Documentatiecentrum voor het Vlaams-nationalisme (ADVN) in de Lange Leemstraat hier vlakbij, maar we wisten niet dat erachter zo’n fijne tuin verscholen is. De Juffertuin, zo genoemd omdat er vroeger een meisjesschool was gevestigd. Wat een aardige ontdekking. Hoe meer nabij groen, hoe beter!

Verwantschap

In Galerie Fred & Ferrie hier aan de Leopoldplaats, ik zie haar wanneer ik naar buiten kijk, maakte ik kennis met het fascinerende werk van Maxime Brigou. Er bestaat een, wat mij betreft toch, duidelijke verwantschap tussen haar werk en het gedicht Mistig vermoeden uit mijn bundel Bedekte termen:

Loomvoetig drentelt hij rond vertalingen met
nasmaak. Het eeuwig erbarmen ontbreekt,

wrede vloedlijn en de ongepeilde smart van
zij die met de helm ter wereld komen: tastend

naar buiten met mistig vermoeden van zicht.
Na bevrijding geen moordkuil, vervoering.

https://www.amazon.nl/dp/B0C8QW1G9N

Zomers aanbod

Ik denk dat ervaren supermarktbezoekers, mocht je hen daar zonder weet van de datum weg zou zetten, in de fruitafdeling aan het aanbod kunnen zien welk seizoen het is. Ik zal er voor de zekerheid eens op letten maar volgens mij zijn er in de winter geen ananassen en meloenen in de aanbieding….

Onderweg met de tram: Lijn 2 in Triëst

In het charmante Triëst onderhoudt Lijn 2 (in het Triests Tram de Opcina, in het Italiaans Tranvia di Opicina en in het Sloveens Openski Tramvaj) de verbinding tussen het Piazza Oberdan en Villa Opicina. Deze lijn, met fraai zicht op de Adriatische Zee, overbrugt een hoogteverschil van 326 meter:

https://www.youtube.com/watch?v=-ZBnbRvGzDQ

Wie weet

Blijft het een kikker? Of wordt het de prins van haar dromen? Haar vriendinnetjes vinden het maar een vies beestje, maar zij houdt het trouw nabij. Je weet immers maar nooit.

Cinema Navelpluis: Klaterwater

 

Op rijs

Natuurlijk weet ik best dat taal  een levend ding is. Maar ook, ik druk me erg welwillend uit, dat het onderwijs niet meer is wat het ooit was. Aan flagrante d- en dt-fouten en de niet meer te stuiten geheimzinnige omwisseling van die en dat ben ik noodgedwongen al gewend aan het raken. Maar nu zijn er ook al journalisten die het verschil tussen de ei en ij niet kennen: zag in een krantenstukje dat Japan niet het land van de rijzende zon is, maar van de reizende zon.

Het wordt tijd, Fransen....

Ja, ze organiseren dan wel – daaraan twijfelt niemand – de grootste wielerronde ter wereld, maar het wordt toch onderhand tijd dat de Fransen weer eens een winnaar leveren van de Tour de France. Dat is inmiddels….véértig jaar geleden, toen Bernard Hinault zegevierde. Ook in de andere grote rondes laten ze het afweten. Laurent Jalabert won de Vuelta in 1995 (dértig jaar geleden) en Laurent Fignon de Giro in 1989 (zésendertig jaar geleden).

Freddy is er nog

Er zijn zo van die mensen van wie je al zo lang niet meer gehoord hebt dat je aanneemt dat ze er niet meer zijn. Lees nu in Der Spiegel een vraaggesprek met Freddy Quinn. Dat was zo iemand waarvan ik dacht dat ’ie al lang dood was. Hij is er nog, en 93. Freddy verblijdde de mensheid ooit, in 1962 om meer specifiek te zijn, met de klassieker Junge, komm bald wieder. Raad eens welk liedje ik nu al een paar uur in mijn kop heb?

https://meergemengdeberichten.blogspot.com/2010/09/jungen-komm-bald-wieder.html

Juanan Requena: aanrader!

Een kleine maar zeer fijne tentoonstelling is die van nieuw werk van Juanan Requena (° 1983, La Mancha) in Galerie Stieglitz19 aan Klapdorp 2 in Antwerpen. In en op tweedehands kaders en gebruikte conservenblikjes maakt hij intrigerende poëtische collages van oude (in elk geval zo ogende) handschriftjes, tekeningetjes en foto’s in warme tinten. Bij elk ervan kun je eerder vergeten, hoe dan ook ontroerende, geschiedenisjes vermoeden. Een bijzonder aangename kennismaking. Te bekijken tot 29 juni.

www.stieglitz19.be

Uit de kast (CLVI): Pim te Bokkel

Eens in de maand ga ik voor deze rubriek met de ogen dicht voor mijn poëziekast staan om daar een willekeurige bundel uit te nemen. Deze keer is dat Even zweven de levende wezens van Pim te Bokkel (Uitgeverij Wereldbibliotheek, Amsterdam, 2024), waaruit ik bladzijde 34 met daarop E-pigram opensloeg:

Heerlijk fiets je, vlot, op leeftijd
met een opgeladen batterij – de vaart erin
het jaagpad over, elke dag en altijd
deze weg. Alleen het weer verandert – dat en jij
gaat opgejaagd, met telkens minder tijd
langs het kanaal. Je ziet jezelf
zet aan, beseft het ook, te zijner tijd –
geen mens raakt ooit zijn schaduw kwijt.

Modern Times

Wat deden kinderen voor de komst van de gsm toch als ze naast hun moeder op de komst van de trein moesten wachten? Om zich heen kijken? Neuriën? Krijten? Huppelen? Zouden ze dat allemaal verleren?