Eens in de maand ga ik voor deze rubriek met de ogen dicht voor mijn poëziekast staan om daar een willekeurige bundel uit te nemen. Deze keer is dat De valkunstenaar van Coen Peppelenbos (Uitgeverij kleine Uil, Groningen, 2011), waaruit ik het titelgedicht opensloeg:
Vallen is loslaten
het moment bepalen
dat je je overgeeft
aan zwaartekracht.
Ik ben te verdrietig
om je te vertellen
dat.
Vasthouden is de voorbode
van vallen. Vasthouden
is onzekerheid in de vingers.
De oceaan opvaren is
horizontaal vallen.
Je laat de onzekerheid
achter bij de mensen
die je uitzwaaien.
Je ziet mij huilen
je ziet mij vallen
je ziet mij vertrekken
dit laat je niet los.
.jpg)
