Een charmant museum

Een uiterst charmant museum is het Rijn- en Binnenvaartmuseum in Antwerpen. Hoe anders moet dat gehuisvest zijn dan in....schepen? In het Bonapartedok aan de Nieuwpoortkaai liggen, in de schaduw van het nu bijna voltooide Museum aan de Stroom, vier rijnaken: de Angèle, de Celestine, de Mon Désir en de Liomar. Aan boord daarvan krijg je een helder inzicht in de geschiedenis van de binnenscheepvaart, en van de gebruiken die daarmee samenhangen. Af en toe waan je je er aan boord van de Atalante, de aak waarrond Jean Vigo in 1934 zijn poëtische film L'Atalante maakte. De moeite van een visite zeker waard!
http://www.rijnenbinnenvaartmuseum.be/

De staat van het onderwijs

Dat het niet goed gesteld is met de staat van het onderwijs in Nederland is algemeen bekend. Er groeide al een hele generatie op die niet met (bijvoorbeeld) poëzie werd geconfronteerd, die geen fatsoenlijk Nederlands meer leerde. En het gaat er niet beter op worden want met verkiezingen in zicht staan de meeste politieke partijen (weer maar eens) hervormingen in het onderwijs voor en hervormingen in het onderwijs zijn tot op heden zonder uitzondering uithollingen gebleken. Een treurniswekkende vaststelling. Er kon, toen ik door een album met grappen van psychiater Sigmund bladerde, dan ook alleen maar een wrange glimlach af bij het lezen van bovenstaand strookje....

Electrabel

Nog goed herinner ik me dat ik moest wennen aan de naam van het bedrijf dat onze energie levert, Electrabel. Ik las dat in eerste instantie namelijk als electrábel, in de lijn van woorden als chantabel, flexibel, penibel en rendabel. Het duurde enige tijd voor het tot me doordrong dat de laatste drie letters in tegenstelling tot die van de vier genoemde voorbeeldwoorden voor België staan.

In 't zonneke....

Hèhè, eindelijk is het serieus lente. Zo denkt ook ons Stefke er over. Het is weer even wennen om te kunnen kiezen: de terrasdeur van mijn werkkamer staat open dus hij kan wanneer hij maar wil naar buiten, maar af en toe gaat de voorkeur toch uit naar zijn 'winterverblijf', het mandje op de vensterbank. Daarin ligt hij dan in het zonneke op zijn gemakje de Bourlastraat te bestuderen....

Jaloers op de vijand

Tijdens de Groote Oorlog beschikten de Engelsen over eerder zielige lichtspoormunitie. Hun Very-patronen leverden slechts het miezerig effect van een rotje op. Dat leer ik uit Oorlogsgedruis, de memoires van de dichter Edmund Blunden (1896-1974, zie foto), die aan de Somme, bij Ieper en bij Passendale vocht. Ze waren jaloers op die van de vijand: "De Duitsers stuurden fraaie, overtuigende lichtkogels naar boven, die oprezen en neerdaalden in mooie banen, ofwel hangend aan een parachute hun neerwaartse spiraal aflegden en de hele omgeving verlichtten. De superioriteit van hun lichtspoormunitie was vernederend en zou de achterliggende gedachte kunnen zijn voor de Britse gewoonte om maar zelden Very-patronen af te vuren." Een en ander leidde zelfs tot een heuse nieuwe 'sport': "Onder onze manschappen was het de droom om de hand te kunnen leggen op een van hun lichtpatronen, een prestatie die beloond zou worden met tien dagen verlof".

Blijf van die muur weg!

Goed, veel bewoners van de Lage Landen zijn er aan gewend dat ze onder de zeespiegel leven en ook de burgers van San Francisco lijken niet voortdurend met de daver op het lijf rond te lopen vanwege de wetenschap dat het door een gigantische aardbeving ooit weer eens flink mis zal gaan met hun stad. Zo zullen ook de inwoners van Sint-Truiden ongetwijfeld rustig langs deze muur kuieren, maar toen ík de Plankstraat in wandelde ben ik zekerheidshalve toch maar onmiddellijk naar de stoep aan de overkant gegaan. Welk een beangstigende knik zit er in die lange muur om de oude abdij, het lijkt werkelijk of hij het ieder moment kan begeven....

In topvorm

Zeggen dat Israël de rechten van de Palestijnen al lang flagrant schendt is het intrappen van een open deur. Zelfs de Hebreeuwse raid op een humanitair hulpflottielje voor Gaza wekt amper verbazing. Lachwekkend zijn echter de pogingen van Israël om de aanval goed te praten. Effectiever dan lange betogen echter, ik merkte dat al eerder op, zijn in dit soort kwesties tekeningen. Naar mijn smaak zijn Steve Bell in The Guardian (onder) en Canary Pete in Gazet van Antwerpen vandaag in topvorm!

Nieuw nummer van Verba

In Tienen verschijnt Verba, het tijdschrift van de Vereniging van Brabantse Auteurs. Dat zag in 1996 voor het eerst het licht. Ondertussen is het toe aan nummer 2 van de 14de jaargang. Dat is een interessante editie, met veel poëzie (van onder meer Christina Guirlande, Tine Hertmans en Danny Rega), recensies (over Blauw verklaarde lichtmuziek van Dirk Blockeel, over Land van stand van Mark Meekers) en beschouwingen. Zo schetst Frans Van Campenhout het literaire leven in en om Vlaams-Brabant, alsmede een portret van de dichter en kunstcriticus Guy van Hoof. De blik blijft overigens niet op Brabant alleen gericht. Zo publiceert hoofdredacteur Luc Vandeborght Dagboeknotities die hij in de voetsporen van Marco Polo maakte tijdens een reis door Oezbekistan, Kirgizië en West- en Centraal-China. Ook in het Verre Oosten op stap is de dichter Karel Sergen, die in de derde aflevering van Rooksignalen gedichten brengt die hij schreef in Jordanië en Thailand. Wie wil kan de poëzie die Sergen onderweg schrijft overigens volgen via http://ksstap.wordpress.com/. Meer informatie over Verba en het gelijknamige tijdschrift is te vinden op http://www.verbaliterair.be/

Oranje alom

Wereldkampioen? Argentinië, Brazilië of Duitsland. Want hoewel het Nederlands elftal na stukken chagrijn als Louis van Gaal en Marco van Basten met Bert van Marwijk eindelijk weer eens een sympathieke bondscoach heeft, geloof ik niet dat Oranje er in zal slagen een eerste wereldtitel binnen te rijven. Te veel individualisten, te weinig Mark van Bommels. Het gros van de Nederlanders is weer eens de tegenovergestelde mening toegedaan. Dat begint nu ook in het straatbeeld zichtbaar te worden. Oranje voor, oranje na en oranje boven. En een kabaal dat ze straks gaan maken met die gratis verstrekte sinaasappelkleurige toeters, een kabáál....

Wederzijdse schrik

Hoe je je soms het schompes kunt schrikken. Van twee kanten. Kuierde op Schoonselhof, de fraaie begraafplaats van Antwerpen. Daar hebben veel mensen hun laatste rustplaats gevonden, en veel dieren een aangename woonplaats. Op zeker ogenblik sloeg ik een hoek om, en ik bracht daarmee een kloeke fazantenhaan aan het schrikken. Hij vloog met veel misbaar pardoes door een heg heen, waarmee hij mij de stuipen op het lijf joeg. Wat later was hij al aan mijn aanwezigheid gewend, maar hij bleef mijn bewegingen nauwlettend volgen....

In de weer voor Ballustrada

Met een leuke klus bezig. André van der Veeke van het Zeeuwse literaire tijdschrift Ballustrada vroeg me of ik voor het novembernummer gastredacteur wil zijn van de rubriek Laaglandse Poëzie. Daarvoor mag ik twintig Antwerpse dichters uitnodigen een bijdrage te leveren. Dat moet een aardige staalkaart op kunnen leveren van wat er zoal aan poëzie wordt geschreven in deze mooie Scheldestad.

Nostalgie in triplo

Ik heb niets met auto's, maar sommige wagens vind ik mooi. Zoals de Citroën Traction Avant. Kwam er hier om de hoek ineens zomaar drie tegen. Het eerste model ervan werd in 1934 voorgesteld, het laatste kwam in 1957 van de band. De Citroën Traction Avant, een ontwerp van André Lefèbvre, doet me altijd denken aan Maigret. In dit geval dus zelfs aan drie commissarissen.

Mooi getekend

De achttiende rit in de Giro d'Italia voert deze donderdag van Levico Terme naar Brescia. Een adembenemend panorama had ik ooit vanuit de trein tussen Milaan en Verona: het uitzicht vanuit de Povlakte op dat beeldschone Brescia tegen die uitloper van de majestueuze Alpen was onvergetelijk. Verder is er niet veel aan, maar in de strip waarin ik daarstraks bladerde, De serenissimus uit de reeks Tristan, staan wel twee erg mooie tekeningen die doen vermoeden hoe Milaan (onder) en Brescia er in de vijftiende eeuw uit moeten hebben gezien. De steden zijn ondertussen fors gegroeid. Het gebergte bleef nagenoeg hetzelfde....

Vergelijkbare projecten

Slinkachu. Dat is de naam van een jonge Britse straatartiest, die her en der de aandacht trekt met zijn Little people in the city. Dat is de titel van een boek maar vooral van zijn project: doorheen Londen kleeft hij miniatuurmensjes in allerhande situaties met superlijm vast in het straatbeeld. Leuk, maar niet echt origineel. Eerder was er namelijk al het concept van de miniatuursoldaten die blauwgehelmd de wereld veroveren. Aan de daaraan gewijde website leverde ik ook wat bijdragen, evenals Ron Scherpenisse (die me op het bestaan ervan attendeerde) van wie bovenstaande en onderstaande opnamen zijn.
http://www.minibluehelmets.com/
&
http://www.little-people.blogspot.com/

Enghuizer Dialogen in Trouw

De Enghuizer Dialogen (geschreven op het Landgoed Enghuizen te Hummelo) van dichtersgroep De Omsmeders, waaraan ik Instantané bijdroeg, zijn voortaan in hun geheel onderdeel van de verzameling Dicht in de buurt van het dagblad Trouw:
http://indebuurt.trouw.nl/dichtindebuurt-2070-enghuizer_dialogen_%7C_de_omsmeders.html

Een aangenaam uitzicht....

En dan is het, op de stichtingsdag van de Kerk en de feestdag van de heiligen Donatiaan en Rogatiaan, ineens hartje zomer. En mag er na een paar uurtjes in de buitenlucht al eens neergestreken worden op een van de buurtterrassen. Op tafel hoeven niet noodzakelijkerwijze spiritualiën te verschijnen. Een mooie pint bier en een fris glas wijn volstaan voor een aangenaam uitzicht....

De tweejaarlijkse Benjamin

Galerie De Zwarte Panter maakt deze zomer weer plaats voor Benjamin Demeyere. Zijn tentoonstellingen zijn een heuse tweejaarlijkse traditie aan het worden. Na La pêche à la baleine (2002), Neige (2004), L'homme bijna invisible (2006) en Le déserteur (2008) is het nu de beurt aan A L'origine. Die is aan de Hoogstraat 70-72-74 hier in Antwerpen te bekijken van 26 juni tot 5 september. Ik verheug me nu reeds op het verkennen van de nieuwe, ongetwijfeld weer verfrissende, Demeyerewereld. http://www.benjamindemeyere.com/

Kasteelpoezen

Je kunt veel van de Engelsen zeggen, maar dat ze vaak fascinerende boeken maken moet je ze nageven. Ze maken bijvoorbeeld niet zómaar poezenboeken, maar gespecialiseerde. Neem de Londense Harper & Collins Publishers. Die bieden een auteur als Richard Surman alle vrijheid om onderzoek te verrichten naar de feliene bewoners van kastelen! Kocht Surmans Castle Cats Of Britain & Ireland. Een héérlijk kijk- en leesboek voor liefhebbers van de miauwende eigenzinnigen. Je maakt kennis met onder meer de rosse Rosie in Windsor Castle, Brandy in Rockingham Castle en Tigger MacCat en Shelley in Brodick Castle. Stuk voor stuk liefdevol bestudeerd en gefotografeerd. Surman was hiermee niet aan zijn proefstuk toe: hij publiceerde eerder reeds Cathedral Cats en College Cats! Daar moet ik eens naar op zoek gaan.

Een smakelijke klassieker

Wat een mooi gerechtje toch: filet américain, een van mijn lievelingshapjes! Filet américain werd, zo lees ik in Marc Declercqs De Oude Belgen in de keuken, in 1924 door de Brusselse restaurateur Joseph Niels geïntroduceerd in zijn restaurant Canterbury aan de Emiel Jaqmainlaan. Filet américain is iets anders dan américain preparé, waar mayonaise en andere sauzen in gaan. Auguste Escoffier bedacht het recept. Het staat al in diens Guide culinaire uit 1903: rauw, gehakt rundsvlees met als garnituur peper, zout, gehakte ajuin, kappertjes en peterselie. Ik voeg daar altijd graag nog wat zilveruitjes aan toe. Mmmm....

Uit de kast (13)

Voor deze rubriek ga ik eens per maand met gesloten ogen voor mijn poëziecollectie staan om daar op goed geluk een bundel uit te pakken, en daaruit dan weer willekeurig een gedicht op te slaan. Ditmaal bleven mijn vingers steken bij Zomerplaats van Frans Budé, uit 1998. Op bladzijde 61 staat:

Voor de doden die slapen, hand in de mond,
stof op hun tong, opgerold in de hitte van de dag,

de jaren afgaan achter de kreuken in hun jas, weg-
gestoken woorden. Wat terugkomt, bestaat,

wrijft zich op en doet zich over. Ziet vol verlangen
dat wij het zijn - desondanks nog even.

Merkwaardig spiegeleffect

Aan de overkant van de Frankrijklei hier hangen aan de twee kanten van het pand op de hoek met de Maria-Henriëttalei enorme reclameborden. Iets over televisie, en een nieuwe dimensie daarin. Heftig visueel effect wel, dat 'gat' op het kruispunt. Maar wat ik het merkwaardigste aan de reclame vind, is dat ik vanuit de woonkamer of vanaf het terras onze eigen Bourlastraat in kijk. Het uitzicht op de reclame is namelijk hetzelfde als dat vanaf het pand waarop die is aangebracht. Een eigenaardig Droste-cacaobusjes-effect....

Een klein wereldje

Snuffel graag op rommelmarkten. Een aardige is de jaarlijkse op de Dageraadplaats. Die ligt in een hippe buurt boordevol dertigers met kindjes en Straat zonder haat-bordjes achter het raam. Die mensen oriënteren zich wat de letteren betreft op de boekenbijlagen van De Morgen en De Standaard. Dus die denken dat er niet meer bestaat dan poëzie van Leonard Nolens en proza van Herman Brusselmans, Kristien Hemmerechts, Tom Lanoye en Dimitri Verhulst. Want juist dié auteurs - die amper publiciteit nodig hebben omdat ze toch veel verkopen - krijgen van de boekenbijlagen bij elk nieuw boek kolommen vol aandacht. (Grappig is overigens wel dat je op geen enkele rommelmarkt zo veel overduidelijk ongelezen exemplaren van Kristien Hemmerechtsboeken voor € 2,50 ziet als op de Dageraadplaats, maar dit geheel terzijde.) Het is ergerlijk dat de kranten geen ernstige literaire rubrieken meer hebben, en al helemaal dat ze geen eigen agenda voeren. Uitgevers en redacteuren kennen elkaar, doen elkaar graag een plezier. Zoals ook juryleden graag vaak dezelfde auteurs voordragen, omdat dié weer in een andere jury of werkbeurstoekennende instantie zitten waar zij zélf weer eens van hopen te profiteren. Het is een klein wereldje vol kruiwagens. Vol kruiwagens....

Bloemrijk taalgebruik

Bladerend in het Eerste Jaarboek Feyenoord, uit november 1969, valt me op hoezeer de voetbalverslaggeving veranderd is. Toentertijd was het taalgebruik toch veel bloemrijker. Neem: "De thuisclub was aangetast door de felle begeerte de tegenstander te kloppen." Of: "Opgejut door enorme bijvalsbetuigingen die naar het dolzinnige zweemden, joegen de gastheren vanaf het begin als briesende leeuwen door de vijandelijke linies om direct de doelman van de tegenstander aan de tand te voelen." Of: "Na de hervatting voorzag Feyenoord de voorsprong onmiddellijk van een bellefleurige lach, want in de 3de minuut verlakte Moulijn wiskunstig Van Essen en André, om diagonaal voor het doel een hard en hoog schot af te vuren, waaruit de bal als een meteoor in de houten schuur stoof (3-0)." In welke sportkrant lees je nog dergelijk héérlijk proza?

Repliek vanaf Linkeroever

Terwijl Peter Holvoet-Hanssen, stadsdichter van Antwerpen, onder het galmen der carillons zijn Torenlied introduceerde stond aan de andere kant van de Schelde mijn goede vriend Frank De Vos, dorpsdichter van het met verplicht verdwijnen bedreigde Doel, hem antwoord te geven:
http://www.youtube.com/watch?v=Li4ZUSBYkeg

Internationaal hikken

Schluckauf. Dat is het Duitse woord voor hik. Het treft me dat het Nederlands voor deze krampachtige samentrekking van het middenrif een onomatopee heeft, en het verwante Duits niet. Hoe zit dat met andere nabije talen? Het Engels heeft ook een onomatopee: hiccup of hiccough. Bij het Frans twijfel ik: daar heet een hik een hoquet. Is dat de klank? Italianen en Spanjaarden hebben een gans andere term, ofwel maken ze (Ik heb er nooit op gelet hoe Italianen en Spanjaarden hikken) een ander geluid: respectievelijk singhiozzo en singulto. Tot zover dit Gemengd Bericht.

Voorzichtig bloeiend

Brrr, het was tot nu toe geen aangename editie van mei. Vanaf vandaag schijnen de temperaturen dan toch stilaan naar plezieriger waarden te stijgen. In de hortus botanicus is dat onmiddellijk te zien: de Dicentra formosa (Andr.) Walp. (Fumariaceae), in de volksmond beter bekend als het gebroken hartje (boven), en de Chelidonium majus L. (Papaveraceae), de stinkende gouwe, testen voorzichtig bloeiend uit of we nu echt richting zomer gaan....

Soms slaat de begeerte toe

Ik ben een matig man, en dus is ook shoppen niet aan mij besteed. Als ik al iets nodig heb begeef ik me naar een winkel waar die benodigdheid verkrijgbaar is, schaf me die aan en ben weer weg. Maar soms, héél soms, slaat de begeerte toe. Zo heb ik verlekkerd naar bovenstaande etalage staan kijken. Wat een mooie schoenen! Uiteraard zonder uitzondering van Italiaanse makelij. Mocht ik eens geluk hebben in de loterij dan ga ik deze zaak quasi leeg kopen....

De Calimero-reflex

Wat me aan Vlamingen die niet willen horen van een onafhankelijk Vlaanderen stoort is de Calimero-reflex: "Maar we zíjn al zo klein!" Natuurlijk is België klein, en Vlaanderen nog kleiner. Maar men vergeet dat de Vlamingen in dit land waarvan de koninginnen geen Nederlands spreken met 6 miljoen zijn. En da's een heel levensvatbaar bevolkingsaantal. Ter vergelijking: Albanie telt 3.639.453 ingezetenen, Andorra 83.888, Bosnië en Herzegovina 4.613.414, Cyprus 796.740, Denemarken 5.500.510, Estland 1.299.371, Ierland 4.203.200, IJsland 306.694, Finland 5.220.275, Kroatië 4.489.409, Letland 2.231.503, Liechtenstein 34.761, Litouwen 3.555.179, Luxemburg 491.775, Malta 405.165, Moldavië 4.320.748, Monaco 32.965, Montenegro 672.180, Noorwegen 4.660.539, San Marino 30.324, Slovenië 2.005.692 en Slowakije 5.463.046. Dat zijn 22 souvereine Europese staten met mínder inwoners dan Vlaanderen....

Een sterk staaltje

Voordat de televisie gemeengoed was had ik al veel, heel veel films gezien omdat ik voor de matineefilm vaak mee mocht met mijn vader, naar zijn werk in de Roxy. Aan die tijd heb ik een voorkeur voor de peplum, de zogenaamde sandalenfilm, overgehouden. Een scène uit een van die rolprenten die zeer veel indruk op me maakte was de executie van een aantal mannen die op een kruis waren vastgebonden en geplet werden door een olifant. Eén werd op het nippertje gered omdat zijn broer hem kwam redden. Die tilde de poot van de olifant op en wierp het dier omver. Ik dacht altijd dat het Hercules (gespeeld door Steve Reeves, de held van veel peplums), was en zocht daar op YouTube wel eens naar. Onverrichterzake. Het bleek ook niet om Maciste, Samson, Ulysses of Ursus te gaan. Maar nu kom ik bij het klikken plotsklaps de scène in kwestie tegen! Het blijkt om Goliath te gaan, gespeeld door Mark Forest (die wel wat lijkt op Reeves, vandaar mijn foute herinnering), in Goliath And The Dragon. In de trailer zit al een stukje van de scène met die olifant: http://www.youtube.com/watch?v=DMbGk2_tWHo

Op zoek naar de volledige sequentie heb ik me geamuseerd met de complete film (in negen delen beschikbaar op YouTube, ze bleek in deel 6 te zitten). Die werd in 1960, waar anders dan in Italië?, gedraaid door Vittorio Cottafavi. Merkwaardig genoeg blijkt de film in Italië vertoond te zijn onder de titel La Vendetta di Ercole (tóch Hercules dus!). Ik moest langs bloedende rotsen, een nepbeer, een mansgrote vleermuis, een centaur en een bespottelijk slechte draak. Maar, ik héb de scène met de olifant die een onuitwisbare indruk maakte op het jongetje dat ik was gevonden:
http://www.youtube.com/watch?v=OxgV7xEq_LU&feature=related

Tussentaal

Meat en Greet. Leuk gevonden. Al zullen er nog heel wat oudere mensen zijn die dat uitspreken als Meejat en Greet. Want waarom Meat en Greet? En niet Meat And Greet, of Meat & Greet? Kijk, ik leg me neer bij het gegeven dat taal een levend organisme is en dat veel mensen niet meer weten dat een baby vroeger gewoon zuigeling of kleine heette of dat "Neem me niet kwalijk" hetzelfde betekent als sorry. Maar waar ik me niét bij wens neer te leggen is de schabouwelijke tussentaal die tegenwoordig in Nederland in zwang is. Het is Nederlands noch Engels. Neem dit fotobijschrift. Is er nu echt geen Nederlands equivalent voor gerestylde te vinden? Waarom terug naar de roots, en niet naar de wortels? En waarom een moderne twist, en niet een modern accent? Het ergste is dat er ondertussen hele volksstammen zijn die dit normaal taalgebruik vinden. Zucht....

Zwart-wit

Tussen 2002 en 2009 legde mijn vriend Ron Scherpenisse een waarlijk indrukwekkende collectie zwart-witte blokjes aan. Hij was daaraan verslaafd geraakt. Een verslaving die besmettelijk werkte. Ook ik kon geen zwart-witte blokjes zien of ik moest er voor Ron een foto van maken. Als je zo'n afwijking eenmaal in je systeem hebt zitten vallen er veel zwart-witte blokjes te ontwaren, héél veel. 'Gelukkig' heeft Ron zijn verzameling voor gesloten verklaard, dus het 'hoeft' niet meer. Maar toch blijft er iets knagen als er weer in je blikveld komen. En hop, daar komt opnieuw de camera boven.... http://zwartwitteblokjes.blogspot.com/

Het boek bedreigd?

Zou het ouderwetsche boek werkelijk ruim baan gaan maken voor de e-reader? We mogen het niet uitsluiten. De lp deed het voor de cd, de video voor de dvd....Zag onlangs (De Contrabas nam haar pas nog over) een treffende aflevering van Fokke & Sukke, die als twee middeleeuwse monniken tegenover elkaar gezeten in de weer zijn met het kalligraferen van miniaturen. Zegt de een: "Die boekdrukkunst...da's geen blijvertje." Waarop de ander antwoordt: "Mensen willen toch altijd handgeschreven boeken blijven lezen."

Oude boodschappen

Sommige voornemens, om wel of niet koffie aan te kopen bijvoorbeeld, blijven ook voor latere generaties zichtbaar: verzamelaar Danny Braem vond voor Berichten uit het verleden een boodschappenlijstje dat hij een eeuw oud schat. Da's net zo veel ouder dan 'mijn' exemplaren die meestal dagvers of van de dag tevoren zijn:
http://www.berichtenuithetverleden.be/content/boodschappen
en
http://www.geefonsheden.blogspot.com/

Over geloofwaardigheid gesproken

Als ik ooit teleurgesteld ben geraakt in de journalistiek dan is het wel door Yves Desmet van de zelfbenoemde socialistischachtige kwaliteitskrant De Morgen. Die smaalt graag over de geloofwaardigheid van (uiteraard niet-linkserige) politici, en herinnert hen graag aan hun politieke verantwoordelijkheid als er iets is misgegaan. Ik herinner me nog haarscherp hoe De Morgen eind vorige eeuw op de voorpagina onder hoofdredactionele verantwoordelijkheid van Desmet uitpakte met het bericht dat minister van financiën Didier Reynders geheime bankrekeningen in Luxemburg had. Een schande was het. Een 'afschrift' werd mee afgedrukt. Die man moest opstappen. Hij diende het goede voorbeeld te geven. Reynders reageerde onmiddellijk dat hij van niets wist, maar het verhaal werd tóch gepubliceerd. Een dag later moest het volledig herroepen worden. En wie stapte er niét op bij De Morgen, en was er sindsdien politiek hoofdredacteur en is er nog steeds politiek commentator van? Juist: Yves Desmet. Over geloofwaardigheid gesproken....

De Verborgen Hoek

Al langer plaatst hij dat op zijn website in de rubriek Kritieken, maar nu heeft de poëziecriticus Albert Hagenaars ook de blog ontdekt als drager van zijn werk. Op De Verborgen Hoek onder meer de doorwrochte studie die hij wijdde aan mijn meest recente bundel Lambertus van Sint-Omaars beschrijft de wereld:
http://deverborgenhoek.blogspot.com/2010/05/bert-bevers.html

Dubbel in Breda

In Breda de derde editie van Dubbel ingericht, het expositieproject met werk van negen dichters die ook beeldend kunstenaar zijn: Bert Bevers, Frans Budé, Hans Claus, Frank De Vos, Annemarie Estor, Joke van Leeuwen, Mark Meekers, Yvonne Né en Lucienne Stassaert. Dubbel is tot 1 juni op werkdagen te zien in de publiekshal van het Stadskantoor aan de Claudius Prinsenlaan 10. http://www.dubbeltalenten.blogspot.com/

Komische humor

Ik lees het dagblad Trouw graag. Vrijwel dagelijks, via het internet. Een van de weinige kranten die ernstige kolommen aan cultuur en religie wijdt. Als ik aan Trouw denk, denk ik niet aan komische humor. Een aangename verrassing was nu, ik kocht eens een papieren exemplaar, de ontdekking van de tekenaar Pieter Geenen. Die maakt voor Trouw het strookstripje Anton Dingeman. Wat surfen leert dat er zelfs al boekjes van hem verschenen. Daar moet ik eens naar op zoek, want de eerste aflevering die ik onder ogen kreeg (hierboven) vind ik fantastisch leuk.

Uit het opschrijfboekje

Hallo, jong kauwtje.
Heb jij nog steeds geen eigen
vrouwtje, manneke?

Schots en scheef

De Waal in Nijmegen is een sterke rivier. In de loop van de tijd trad ze regelmatig buiten haar oevers. Er staan dan ook her en der stevige schotten. Die hebben er niet voor kunnen zorgen dat er op sommige plaatsen langs de oevers stadselementen schots en scheef staan. Allez, toch niet zo haaks als ze ooit geplaatst werden....

Caleidoscoop

De paardenkastanjes naast mijn werkkamer zien er, met die fiere kaarsen in bloei, adembenemend mooi uit. Zit ze te bewonderen door mijn caleidoscoopje. Hou dat voor de lens van mijn geliefde Ixus 80IS, en waan me ineens in de zestiger jaren. Dergelijke foto's sierden hoezen van albums in het psychedelische tijdperk. Schieten me te binnen: Between The Buttons van The Rolling Stones, Butterfly van The Hollies en The Piper At The Gates Of Dawn van Pink Floyd. Daarop stonden ook van die vervorm(en)de effecten....