Kom al zappend Laurent Jalabert tegen, die tegenwoordig wielercommentator is voor een Franse televisiezender. Was een goede wielrenner, en is vooral un type sympa. Door kerels als Jaja weet je dat er in de sport nog mededogen bestaat. Herinner me de 12de etappe in de Vuelta van 1995. Bert Dietz, een anonieme Duitse coureur, reed van de 238 kilometer die Marbella en Sierra Nevada scheiden er 190 (!) alleen op kop. Op 50 kilometer van de meet had Dietz 10 minuten voorsprong, maar toen het serieus begon te stijgen slonk en slonk die marge. Op 200 meter van de finish stak Jalabert, die later deze Vuelta zou winnen, hem voorbij. De wanhoop, de troosteloosheid die op dat moment van Dietz afstraalden moeten ook de Fransman tot in het diepst van zijn ziel hebben geraakt. Hij kneep in de remmen en gunde de afgepeigerde vluchter de zege, die de grootste uit diens carrière zou blijven. Weet nog goed dat ik een brok in de keel kreeg toen ik die majestueuze geste zag....
.jpeg)
.jpg)
