Een heel nest

Een tijdje terug vroeg ik me af hoe die dingen eigenlijk heten die je vroeger gebruikte om een 45-toerengrammofoonplaatje met een gat erin af te spelen. Sterretjes? Hoe dan ook: ze zijn er nog! Danny vond op een rommelmarkt een heel nest….Onder op het doosje waarin ze zitten staat Gemiddelde voedingswaarde per 100 gram:  Energie kcal 331 – kJ 1392, maar ik vermoed dat er eerst iets anders in heeft gezeten….

Uit de kast (II): Piet Brak

De Verzamelde Gedichten 1964-1984 van Piet Brak (Nioba, Belsele, 1987) is de bundel die ik ditmaal met mijn ogen dicht uit de kast trok, en willekeurig open bladerde op pagina 90 waarop Dorp te lezen is:

Valavond: de kerk draagt

opnieuw een sjaal van mist en zon.

’s Morgens: de dag hangt

laag over het gras,
een oude man sluit zich op
in zijn duivenhok
en roept op elke zon.

En bomen laden weer moe

het landschap op een kruiwagen
ergens in de verte.

Zeldzame combinatie

Nu ik het over de krabpaal had vraag ik me weer iets anders af: hoeveel woorden zouden er in de Van Dale staan met daarin – net als in krabpaal – een b en p naast elkaar? Daar even over mijmerend kom ik op clubprijs, maar verder kom ik niet….Maar (wat later, per mail) mijn goede vriend Ad Verbraak al wel: "Wat dacht je van webpagina?"

Hoe doen ze dát?

Stefke is zich helemaal aan het uitleven tegen de krabpaal. Hij rekt zich zo hoog mogelijk uit, en gaat dan echt aan zijn nagels hangen. Die van zijn voorpoten dan toch. Plotsklaps vraag ik me af: hoe scherpen poezen eigenlijk hun áchternagels?

Met Hans op de bank

Wanneer ik ergens een bank zie haal ik mijn camera uit de zak, want je weet maar nooit of Hans Mellendijk daar een toepasselijk gedicht bij weet te vinden. Ondertussen ontstond er al een forse collectie Dichtersbankjes. En vandaag, zo merk ik zojuist tot mijn plezier, zitten Hans en ik tegenover elkaar:

http://hans-mellendijk.blogspot.be/2012/09/dichtersbankje-bert-bevers-en-hans.html

Gelukkige klas

Sowieso bekijk ik de vrijwel immer fascinerende reeks Cabinet Collectif van mijn vriend Ron Scherpenisse altijd graag, maar vanavond maakte daar ineens een foto deel van uit die me bijzonder trof: welk een blakende kinderen allemaal! Het lijken me zo’n beetje generatiegenootjes van me. Van de schoolfoto’s waarop ik zelf sta weet ik dat sommige klasgenoten er eerder somber op staan. Hier twijfel ik een beetje bij het jongetje rechtsboven. Kijkt dat te zelfverzekerd, of spreekt uit zijn ogen levensvrees? Maar voor de rest: welk een gelúkkig ogende klas. http://cabinetcollectif.blogspot.be/

De eerste van het jaar

Pok! Ja hoor, het is weer zo ver. Als ik langs achteren naar buiten ga moet ik voor de zekerheid eigenlijk een helm op: de eerste bolster viel daarstraks van een van onze paardenkastanjes, en maar net langs me heen.

Schaduwspel van alle tijden

Nog goed herinner ik me hoe geweldig ik (pa leerde me dat) het vond om met mijn eigen handen een soort wajangvoorstelling tegen de muur te kunnen projecteren. Deden we dat niet ooit allemaal, het ‘creëren’ van dieren tegen slaglicht? Schaduwspel is van alle tijden.

Jongens

De dames zitten voortaan in Planckendael. In de Zoo hebben we nu stiertjes (ik stel bij: kleine stieren)! En het moet gezegd dat die een heel wat interessanter aanblik bieden dan de koeien. Budi (° Dublin, 2008) en Ming Jung (° Keulen, 2007) zijn quasi doorlopend aan het sparren. Ze knokken niet echt, maar meten elkanders krachten. Zoals pubers. Overigens: hoewel Ming Jung tamelijk Aziatisch oogt is het Kölsch voor Mijn jongen.

Bid voor ons

Tot nu toe eigenlijk onder mijn radar gebleven: de verzameling Onze-Lieve-Vrouwen die mijn goede vriend Albert Hagenaars sprokkelde in ons beider geboortestad Bergen op Zoom:

http://bergenopzoompictures.blogspot.be/

Je kunt ook overdrijven....

Je hebt mensen die allergisch zijn voor gluten, voor melk, voor pinda’s, voor noten tout court. Het is dan ook erg beleefd als fabrikanten van voedingsproducten op de verpakking een waarschuwing plaatsen als Allergie-informatie: bevat pinda. Gemaakt in een bedrijf waarin ook noten worden verwerkt. Maar om die nou te plaatsen op een potje píndakaas?

Broeklozen

De striphelden waarvan ik gisteren de vestimentaire gewoonten besprak hadden in elk geval allemaal nog een bróek aan hun gat. Er ooit bij stil gestaan dat Donald Duck immer deftig bejast en bemutst is maar wel altijd in zijn blote kont loopt? En dat Heer Bommel alléén maar die fraai roodgeel geblokte jas draagt? Tssss….

Doet u mij er hier maar 10 van....

Natuurlijk begrijp ik dat je je senang voelt in een bepaald soort kledij (ik neurie nu I Love My Shirt van Donovan), maar wat mij betreft gaat Rik Ringers toch te ver: er is een scène waarin hij zijn klerenkast opent en daarin hangen alléén maar van die rare witte colberts met streepjes. Maar ach, hij verkleedt zich in elk geval soms. Nu ik er zo over peins hebben bijvoorbeeld Professor Trifonius Zonnebloem en Asterix en Obelix en (in afnemende mate van beschaving) Toenga óók immer dezelfde kleren aan en hén zien we nóóit hun klerenkast openen….
http://www.youtube.com/watch?v=sKxKFT2Lxxo

Clubloos stadion

Nou, dat hebben ze toch nog maar mooi in dat treurniswekkende Roosendaal: een volledig geoutilleerd professioneel voetbalstadion. Vanaf het perron staren de lichtmasten je hologig aan. Ze hebben dan ook niets te doen, want RBC bestaat niet meer. Bankroet opgedoekt. Een stadion zonder club dus….

Een vleugje weemoed

Werd een beetje weemoedig toen ik op het perron van het station van Bergen op Zoom tussen de huizen aan de Parallelweg de koepel van de Heilig Hartkerk zag. Die wordt omgebouwd tot ‘intercultureel centrum’ (wat dat dan ook moge wezen). Wat heb ik daar vaak de klokken laten luiden. Toen ik er misdienaar werd was het nog de kerk van de grootste parochie van het bisdom Breda….

Met andere ogen

Nu ik weet dat meesterdichter en in vroeger tijden buurtgenoot Maurice Gilliams daar als kind regelmatig in de buurt was, kijk ik in de Kruidtuin toch met andere ogen naar ‘diens’ heuveltje….http://mededelingen.over-blog.com/article-het-heuveltje-van-gilliams-109387239.html

 

Geduldige druppels

Er zijn niet veel gewassen waarop regen mooi blijft liggen. De Oost-Indische kers (ook die in ons balkontuintje) is er daar een van. Ik bestudeer graag hoe na een bui de druppels erg lang op die eigenaardige blaadjes blijven liggen….

A la recherche du Tintin perdu

Ontdekte op het wereldwijde web À la recherche du Tintin perdu, een boeiende blog vol Kuifje-wetenswaardigheden en aanverwante stripdetails. Boordevol interessante plaatjes (zoals bijgaande omslag van een exotische editie van Kuifje in Congo), ook. Heb me er al uitgebreid mee vermaakt:

http://tintinperdu.blogspot.be/2010_11_01_archive.html

Oei!

Daar had ze misschien beter niet aan kunnen beginnen: http://www.guardian.co.uk/artanddesign/2012/aug/22/spain-church-mural-ruin-restoration

Ze zijn er weer!

Op deze feestdag van de Heilige Rosa van Lima is het nog volop zomer, maar de geur van Sinterklaas nadert reeds: in de schappen van de supermarkt trof ik vandaag de eerste mandarijnen van het jaar!

Winterlandschap met kauwtjes

Mijn Winterlandschap met kauwtjes, waartoe het werk van Valerius De Saedeleer me inspireerde, weet zich welgekomen op KEMP=MAG:

http://kempis.nl/mag/bert-bevers-winterlandschap-met-kauwtjes

Een ster die zelf de kost verdient

Met een zekere mate van redelijkheid kunnen we voorts ook Bianca Castafiore geëmancipeerd noemen. In de avonturen van Kuifje komen verder immers slechts eerder zwakke figuren van vrouwelijke kunne voor zoals zijn huishoudster en Castafiore’s kamenierster Irma (verder kan ik er zo rap geen bedenken), maar Castafiore is en blijft natuurlijk wel helemaal La Castafiore: een ster, die zelf de kost verdient!

Geëmancipeerde dames

Suzan was niet de enige geëmancipeerde dame uit de stripverhalen die ik vroeger las. Later kwamen er heldinnen met eigen titels (ik denk alleen maar aan Franka), maar toen ik het met Geertje over de strips uit onze jonge jaren had zei zij onmiddellijk “En Madam Pheip dan?” Te droes, da’s waar ook. Madame Pheip uit Marc Sleens avonturen van Nero droeg al heel vroeg de broek. Menéér Pheip draagt zelfs háár naam….

Ah ja, Suzan....

Behalve voor een bijzonder lezenswaardige blog (zie de blogroll hiernaast) is Leen Huet verantwoordelijk voor een reeks boeiende boeken. Heb momenteel haar Mijn België weer eens op het nachtkastje liggen. Waarin ik gisteravond op bladzijde 261 Suzan weer eens tegenkwam. Ah ja, Suzan. De vriendin van striphelden Piet Pienter en Bert Bibber (BB is smóórverliefd op haar – BB) die beide kerels slag om slinger uit de penarie helpt. Suzan, erfgename van een onmetelijk rijke Yankee, hoeft op geen cent te kijken en beschikt – niet alleen als er een deus ex machina nodig is – over hefschroefvliegtuigen, luxe motorjachten, renstallen en wat dies meer zij, maar is in retrospectief op de keper beschouwd vooral toch de eerste (als het niet al de enige is) geëmancipeerde stripheldin!

Afscheid van de 8

Hier in Antwerpen gaat dan weer een tramlijn weg. En wel onze geliefde 8. Het vertrouwde oranje plaatje verdwijnt per 1 september uit het straatbeeld. Andere lijnen gaan de vertrouwde route (blijven) bedienen, maar toch….

Toffe steden verdienen trams

Bijna wou ik schrijven dat je pas écht een stad bent als er een tram door je heen rijdt, maar het voert te ver om Koksijde of Knokke (die ook door de Kusttram worden aangedaan) ware steden te noemen. Er zijn niet zoveel steden in België en Nederland met een tramnet: Amsterdam, Antwerpen, Brussel, Charleroi, Den Haag, Gent, Rotterdam en Utrecht. Maar: er komt er een bij! Tot mijn genoegdoening lees ik bij Coen Peppelenbos dat Groningen een tram gaat krijgen. Goede zaak! Toffe steden (nou ja, Charleroi hoort daar niet echt bij) verdienen trams! Zie:

http://coenpeppelenbos.blogspot.be/2012/08/vertrek-aaankomst-gedichten-over-de.html

Een Minerva misschien?

Nog even over het blogje van hedenochtend: geen idee wat voor auto het is waar deze juffrouwen zich mee vermaken. Ik heb geen rijbewijs, geen belangstelling voor wagens en kan bijgevolg amper de modellen onderscheiden waarin moderne automobilisten zich zoal verplaatsen. Een deux-chevaux, een Kever (ook de hedendaagse versie), een Goggomobil (daar reed in de vroege zestiger jaren een buurman in, een van de weinige mensen in de straat met een auto), de huidige Chrysler Cruiser (vanwege mooi bol) en de Rolls Royce Silver Shadow (omdat ik daar als jongetje een Matchbox-model van had). Tot daar zo’n beetje de types die ik herken (bij een Daf twijfel ik al of het een Volvo – allez, die ken ik ook – is). In het MAS zag ik een Minerva, een automobiel die destijds hier ter stede werd vervaardigd. Een schone wagen. Lijkt die niet op die op de foto van het Gemengd Bericht van vanmorgen?

Vrouwen, vrouwen, vrouwen....

Fascinerend blijft Deux femmes, Danny Braems collectie foto’s van telkens twee vrouwen. Ergens, ooit. Kijk maar eens: www.deuxfemmes.be

Warme dagen....

Tropisch warm vandaag. Dik dertig graden. Zelfs op ons achterterras is het héét. Daar is het voor Berten niet aangenaam. Die zitten liever aan de werkkamer, bij krant en pc. Zoeteke en Stefke daarentegen zijn vandaag niet naar binnen te branden. Die vinden die lome hitte, en dat terwijl ze nota bene al in een bontjasje wonen, zalig. Ze waren zo goed even op te blikken naar de lens maar daarna was het weer soezen geblazen….

Het eiland Californië

Knap wat cartograaf Louis Renard al in 1715 in beeld bracht: zijn kaart van de Grote Oceaan toont (zij het niet volledig) reeds Nieuw-Guinea en Australië (Hollandia Nova) en de belangrijkste eilanden van Japan. Wat me hier vooral opvalt is dat, spijts al die heftige meridianen, zeelieden destijds nog in de waan verkeerden dat je om Californië heen kon zeilen….

Iedereen gemeenteraadslid

Lees in Knack dat meer dan 40% van alle gemeenten in de Europese Unie zich op Frans grondgebied bevindt. En dat er bijna 4000 (= viérduizend!) zelfstandige Franse gemeenten zijn met minder dan….honderd inwoners. Er zijn zelfs dertig dorpen waar het wettelijk minimum van negen gemeenteraadsleden het aantal inwoners overtreft. Daardoor is iedere dorpeling daar in principe verzekerd van een plaats in het gemeenteraadje….

Nachtzoelte

Wat een aangename verrassing: er werd aangebeld en Hans Kleiss, de beheerder van de mooie website www.mauricegilliams.nl, stond voor de deur met zijn Petra én met een cadeautje dat hij even persoonlijk af wilde geven: een door hem zelf gedrukte bibliofiele uitgave van Gilliams’ Nachtzoelte (uit 1927). We kenden elkaar alleen via het internet. Plezante persoonlijke kennismaking. Nachtzoelte is beeldschoon. Ik kreeg nummer 11 van 15! Wordt gekoesterd….

Pé Hawinkels herlezen

Vijfendertig jaar geleden, op 16 augustus 1977, blies Pé Hawinkels de laatste adem uit. Hij werd slechts 34. Een van mijn eerste dichtbundels (ik noteerde er de datum van verwerving in: 1 juli 1972) was zijn Bosch & Breugel. Heb die voor deze gelegenheid weer eens uit de kast gepakt. Volgens mij wordt zijn poëzie nauwelijks meer gelezen, maar ik vind het nog steeds een fijne bundel. In Nijmegen is er een Pé Hawinkelsstraat. Vraag me af of daar iemand woont die weet naar wie de straat waarin hij dagelijks in slaap valt vernoemd is….

Gebroederlijk

Kijk ze daar toch gebroederlijk naast elkaar staan op de ondergrondse sporen: de hogesnelheidstreinen van Thalys. De gedachte dat ik in twee uur op het Parijzer Gare du Nord kan staan vind ik een zeer aangename.

Uit de kast (I): Yella Arnouts

Tijd voor een nieuwe reeks Uit de kast. Ik ga met gesloten ogen voor mijn poëziekasten staan, pak er op goed geluk een bundel uit en sla – nog immer met de ogen toe – een willekeurige bladzijde op. Op bladzijde 17 van Men schort wat op van Yella Arnouts (Uitgeverij P, Leuven, 2011) staat het gedicht Meeuwen:

Het wintert. Vroeg in de ochtend lopen

mijn jongen en ik alleen op de dijk.

De zee kent als vanouds geen grenzen.
Hoog wikkelen meeuwen lucht om ons heen.
Onze handen van brood strooien gelijk.

Te dicht snaaien die bekken nu
en hij maar wieken en kraaien en hoe ze
niet wijken. Mijn jongetje zo dronken

tolt van de pret om mijn as. Ik zie
in zijn ogen het zwart van hun blik, ze kijken.

Industriële archeologie

Goh, wat heb ik zo’n ding vroeger dikwijls gebruikt om 45-toerengrammofoonplaatjes af te kunnen spelen. Maar, bedacht ik opeens: “Hoe héét zo’n ding eigenlijk?” Wat navraag gedaan bij generatiegenoten. Niemand die het ooit bewust een naam heeft gegeven. Er doken technische termen op als spindle en single-adapter maar die had ik toch nooit in mijn hoofd. Wel driehoekje misschien, of sterretje of zoiets. Hans Mellendijk repte van een centreerster. Toch is het me niet echt duidelijk geworden wat nu feitelijk de correcte benaming is.

Sprookjesachtige gehuchten

Welk een tot de verbeelding sprekende gehuchtjes bevinden zich trouwens in Stekene. Met namen die zo weggelopen lijken uit sprookjes. Wat te denken van Blauwe Hoeve, Kwakkel, Polken, Rustwat, Wildernis en Zwarte Ruiter? Ook heel mooi vind ik Wullebos. Een wulle is een ransuil, en ransuilen zijn er nog immer te vinden.

GeelZucht gepresenteerd

Ondanks het prachtige weer was de bibliotheek van en in Stekene vanmorgen wonderlijk goed gevuld met poëzieliefhebbers. Die kwamen af op de voorstelling van GeelZucht III, het boek dat gemaakt werd naar aanleiding van de GeelZucht-blog waarvoor Willie Verhegghe, Yella Arnouts, Bert Bevers, Frank Pollet en Patrick Cornillie (van links naar rechts op de foto) gedichten schreven. Het boek, een uitgave van De Letterloods, ziet er prachtig uit en ging grif van de hand!
Zie ook: www.fotoalbumvanaf2010.blogspot.com

Kamers vrij

In de Kruidtuin staat trouwens een bijenhotel. Voor wilde, solitaire bijen. Die steken niet, ze zorgen welvoor de bestuiving van niet minder dan 67% van alle bloemen, bomen en struiken in bermen, parken en stadstuinen. Omdat het aantal bijen sterk achteruit gaat bouwde men bijenhotels. De bijen vinden er een eigen kamertje om stuifmeel en eitjes achter te laten om zich voort te planten. Ik heb er een poos met studie naar zitten kijken, en ik maak me zorgen. Ik zag er slechts één bij binnengaan….

Stadsbos

Het verbaast me iédere keer weer: zodra ik de hoek van de Bourlastraat en de Leopoldstraat (hártje Antwerpen toch) omsla en de Kruidtuin in kuier, waan ik me in een heus bos.

Basji-boezoeks

In ons taalgebied is het uit de woordenboeken verdwenen, maar in het Franse bestond het alleszins nog in deze editie van de Larousse Classique Illustré uit 1923: bachi-bouzouck. Ik vond basji-boezoek altijd een van de fraaiste scheldwoorden van Kapitein Haddock. Nu weet ik ook hoe een bachi-bouzouck eruitzag.

Ring, ring....

Ferre Grignard overleed op 8 augustus 1982 op 43-jarige leeftijd, vandaag exact dertig jaar geleden. Ik heb hem nog op zien treden, maar toen was hij al ver heen. Hij ligt hier op Schoonselhof begraven pal naast Maurice Gilliams. Groter contrast dan tussen die twee is amper denkbaar. Op ’t Kiel is bij De Zwaantjes een plantsoentje naar hem vernoemd….
http://www.youtube.com/watch?v=v763dEAFHxY

Voor de luchtaanval

In het heel ver weg gelegen maar onze klok volgende Stellenbosch publiceerde de redactie van Versindaba vandaag mijn nieuwe gedicht Voor de luchtaanval:

http://versindaba.co.za/2012/08/07/bert-bevers-voor-de-luchtaanval/

Cinema Trivia

Voor de Mededelingen van het Centrum voor Documentatie & Reëvaluatie verzorg ik sinds enige tijd (er verschenen al meerdere afleveringen) de rubriek Cinema Trivia, waarin oude films (of details daaruit) de revue passeren. Vandaag Lili:

http://mededelingen.over-blog.com/article-cinema-trivia-hi-lili-hilo-108795473.html

GeelZucht gereed!

Op zondag 12 augustus 2012 wordt met enige bescheiden feestelijkheden vanaf half elf het derde GeelZucht-boek officieel gepresenteerd aan pers en publiek in de gemeentelijke bibliotheek van Stekene, in de Stadionstraat. Het is een foto van de vader van Yella Arnouts (de dichteres die dit jaar de GeelZucht-ploeg vormde met Bert Bevers, Patrick Cornillie, Frank Pollet en Willie Verhegghe) die de voorkant siert! Zie www.geelzucht.wordpress.com

Eldorado

Vlaanderen is een eldorado voor quizliefhebbers. Het is een van de redenen waarom ik me van harte in dit gewest vestigde. Het nieuwe seizoen begint op gang te komen. Gisteravond was ’t Oud Kapelleke in Berchem welgevuld met 35 ploegen van vier man. In Nederland zou dit lijken op een verplicht examen van ’t een of ander: hier daagt men vrijwillig en met plezier op. We moeten als Grafzerkje overigens nog een beetje op stoom komen: onze ploeg eindigde in de middenmoot, maar richt de blik op de bovenste plaats in het linkerrijtje….

Blijvende lelijkheid

Toen aan het eind van de vorige eeuw voor het Rubenshuis op de Wapper (het was in 1999 het Anton van Dijck-jaar, en men verwachtte in het kader daarvan ook hier extra veel volk) een ‘tijdelijke’ kiosk werd gebouwd zei ik onmiddellijk tegen Geertje: “Die gaat daar nóóit meer weg!” En inderdaad: het spuuglelijke verkooppunt staat er nog steeds. Onvoorstelbaar toch hoe slordig men met het erfgoed omgaat. Bezoekers (en die komen echt van over de ganse wereld!) kunnen nu al jaren niet eens meer een fatsoenlijke foto van de gevel van het Rubenshuis maken….

Sloopzucht

Het was de tijd van de exploderende welvaart, en ineens moest hoi polloi zonodig een automobiel hebben om de boodschappen om de hoek te gaan doen. Nog steeds rijdt men het liefst met de wagen tot aan de toonbank, maar gelukkig kentert er iets. Zijn er ondergrondse parkeergarages en autovrije straten. Maar in 1968 was er paniek: wáár laten we al die wagens? Kreeg een ansicht van de stad uit dat jaar onder ogen. Die maakt de sloopzucht duidelijk waaraan iedereen zich destijds bezondigde. Kijk toch eens welk een ruimte men toen bovengronds aan parkeerruimte liet, en ook: hoe smérig be-uitlaatgast de Boerentoren mocht zijn….