Eindelijk

Zon op om 7.30 uur, zon onder om 19.39 uur. Vandaag begint de herfst. De weerspreuk op de kalender: Valt ’t loof vroegtijdig van de bomen, dan is de winter niet te schromen….

Verrijking

Dat graffiti per definitie lelijk zouden zijn is natuurlijk zever in pakskes: zie maar eens hoe mooi deze muur in de Lange Ridderstraat is beschilderd. Een verrijking voor de Sint-Andrieswijk.

Strakke kapsels

Welk een fantastisch strakke kapsels hadden mijn broertje en ik (bij ons zusje is daar anno 1963 nog geen sprake van) destijds eigenlijk. Ik de haren naar rechts, hij naar links. Wunderbar. Hij wordt vandaag 58. Van harte, Bruderlein!

Ouderwetsche krachttermen

Zou De Jeugd van Tegenwoordig nog uitdrukkingen als Deksels!, Duivels!, of Verdraaid nog an toe! gebruiken? Om maar van Potverdriedubbeltjes en Te droes! te zwijgen?

Spoorloos

Zeeuws-Vlaanderen is het enige stuk Nederland (wat de Waddeneilanden betreft valt daar nog enig begrip voor op te brengen) dat door de geschiedenis heen schromelijk door de Nederlandse Spoorwegen is verwaarloosd gebleven: spoorloos….

Computerloos

Goh, kwam deze computerloze foto tegen uit 1985. Drie decennia geleden al. Ik ken mensen die er toen nog niet eens waren die zich af kunnen vragen wat dat toch voor een rare platte machine is die ik daar in de Moeregrebstraat in Bergen op Zoom (het raam zag uit op Het Markiezenhof) voor me had, met een blad papier erin. Geen kabels, geen beeldscherm. Ik probeer me soms te herinneren hoe het was zonder het wereldwijde web, maar: we schréven….

Uitgebreid vocabulaire

Omdat zijn moeder een siamees was heeft ook Stefke eens per dag de behoefte om even luidop klaaglijk te miauwen, een soort huilen naar de maan. Meestal rond hetzelfde uur, en altijd in de keuken. Raadselachtig. Voor het overige is hij de meest mededeelzame van de vele poezen die we hadden. Hij is een echte babbelkont, met een uitgebreid vocabulaire. Ik herken zijn: “Goeiemorgen!”, “Mijn eten is op.”, “Mag ik nog wat?”, “Ben je weer thuis?”, “En nu wil ik spelen!”, “Wat hebben we het hier gezellig, hè?”, “Nou heb je lang genoeg naar die pc zitten kijken.” en “Tijd om op te staan, joh.” Wist u overigens dat poezen alléén tegen mensen miauwen, en nóóit tegen elkaar?

Sterk anagram

Knap anagram dat Gerrit Komrij zaliger nagedachtenis van zijn eigen naam wist te maken: Ik rijm erg rot!

Met sprongen

Naar aanleiding van het vorige Gemengde Bericht valt me overigens op hoezeer de strijdwijze van voetbalelftallen is geëvolueerd. In Buysse’s tijd was het nog gebruikelijk om in een 1-2-3-5-opstelling te spelen. Ik zou er niet van staan te kijken als het huidige voetbalkijkplezier er met sprongen op vooruit zou gaan mochten we terugkeren naar voorhoedes met (v.l.n.r.) linksbuitens, linksbinnens, midvoors, rechtsbinnens en rechtsbuitens.

Het enige strijdperk

“Een grote, internationale wedstrijd heeft plaats gehad en de vertegenwoordigers van een heel klein land hebben de vertegenwoordigers van een heel groot en machtig land verslagen. De verslaggever van mijn courant noemt het een historische gebeurtenis. Hij heeft mensen gezien die vreugdetranen schreiden; anderen die van ontroering een flauwte nabij waren.” noteerde Cyriel Buysse in zijn dagboek. Maar wat later komt hij verderop in zijnen gazet tot de ‘gewone ontstemming’: “Ik lees van een kleine, nietige mogendheid, die, desnoods met kracht van wapenen, haar heilige, traditionele, nationale rechten, tegen de aanslagen ener zeer sterke, grote mogendheid zal verdedigen!”

“Komaan, heren, wees nu toch verstandig en leert voetbal spelen: Vijf ministers als ‘forwards’, drie als ‘half-backs’, twee als ‘backs’ en uw koning in de ‘goal’. [….] Heus: het sportterrein is nog het enige strijdperk, waar een kleine natie haar ‘heilige, traditionele, nationale rechten’ tegen de aanvallen ener grote mogendheid met kans op zegevieren kan verdedigen.” Buysse, de kortstondige baron, schreef dit op 25 maart 1913. De Groote Oorlog liet nog meer dan een jaar op zich wachten. Was het een kinderlijke gedachte? Of een wijze?

Agram

Weer iets opgestoken (raakte wel eens in verwarring bij het lezen van kranten van zo’n eeuw geleden): de oude Duitse naam voor Zagreb, de hoofdstad van Kroatië, is Agram.

Deelstaateuro

Trof in mijn beurs een stuk van 2 euro dat uitgegeven werd door Badem-Württemberg. Ik wist niet dat er deelstaatmunten bestonden.

Niemandsmaïs

Tussen Zuiddorpe en Overslag ligt echt een stukje niemandsland. Op deze tweesprong is de linkse weg Belgisch, en de rechtse Nederlands. Van wie zou die maïs zijn?

Popperig gemeentehuis

Een burgemeester, een gemeentesecretaris, een schepen en misschien zelfs nog een raadslid of wat. Veel meer zal er niet in gekund hebben. Zag dit voormalig gemeentehuis in de mininederzetting Overslag. Wat een poppenhuisje eigenlijk. Veel kleinere zullen er niet zijn.

De grens langs

Werk reeds een poos aan een bloemlezing gedichten over nederzettingen langs de grens tussen Zeeuws-Vlaanderen enerzijds, en West- en Oost-Vlaanderen anderzijds. Vandaag een bijzonder plezante studiereis gemaakt langs genoemde grens met een deskundige gids, Sankie Koster. Maakte zo kennis met plaatsjes waar ik normaliter vanwege geen rijbewijs niet zo makkelijk kom. Boekhoute, vissersdorp zonder haven bijvoorbeeld. Op de foto hieronder staan Sankie en ik letterlijk láp op de grens tussen Nederland en Vlaanderen, in Overslag. Links (met de grenspaal) ligt Nederland, rechts Vlaanderen. Mooie bijkomstigheid: het was nog zomer!

Clementinetijd

Hèhè, ze zijn er weer: de heerlijke clementines die de komst van de herfst begeleiden. Vroeger hoorden die echt bij de Sinterklaastijd, maar dankzij de mondialisering zijn ze er vroeger en vroeger.

Grote aantrekkingskracht

Waarschuwing! Dit pakketje heeft een grote aantrekkingskracht op katten. Geertje dacht dat ik een grapje maakte toen ik dat oplas van de doos, maar even later sprong – hop! – Stefke erin. Quod erat demonstrandum. Ach, de arme poezen die verdwaald raakten omdat ze met verpakking en al van huis verwijderd zijn geraakt. Zo’n bedrijf zet zo’n bericht er natuurlijk niet voor niets op. Geen zorgen: Stef slaapt ondertussen al weer op zijn vertrouwde plekje in de huiskamer….

 

Oud geld

Kwam in mijn archief nummer 392829 van het Duitse 50 Markbiljet uit juni 1919 weer eens tegen. De Groote Oorlog was zowat een half jaartje gedaan, en het effect van de ‘vredesonderhandelingen’ nog niet echt merkbaar. Trof ook een biljet Notgeld uit Thüringen, van 11 augustus 1923. Toen was het wél duidelijk wat het criant wraakroepende gevolg van de resultaten van die onderhandelingen was. Dieser schein verliert Seine Gültigkeit 4 Wochen nach Aufruf, staat er voor de zekerheid op. En het was op dat ogenblik al/maar 50.000.000 Mark waard….

Niet de enige biddende

Altijd gedacht dat de torenvalk (Falco tinninculus) de enige stootvogel is die in de lucht kan staan bidden. Maar nu steek ik op dat ook de roodpootvalk (Falco vespertinus), zelfs nog iets kleiner dan de toch ook niet forse torenvalk, zulks doet. Wel hebben ze een andere prooi op het oog: de torenvalk muizen, de roodpootvalk forse insecten. Ben van den Broek maakte deze prachtfoto van de Falco vespertinus. Hij heeft sowieso een weelderige vogelblog:

http://benvandenbroek.blogspot.be/

Beneden-maand

Volgens veel mensen verstrijkt de tijd lineair. Er zijn echter verschillen. In het westen denkt men dat het verleden achter ons ligt, en de toekomst vóór ons. De Chinezen echter stellen zich de tijd ook wel voor als een lijn die één richting volgt, maar die loopt dan wel van boven naar beneden op een verticale as. Daarom hebben Chinezen als ze het over de vorige maand hebben ook over de op-maand (shànyuè), en noemen ze de volgende maand de beneden-maand (xiàyuè).

Een wetmatigheid

Hoe zorgvuldig ik ze ook recht rol als ik ze voor het bakken uit het warme water gehaald heb, worsten en worstjes trekken in de pan áltijd krom….

Frontmis

Voor degenen die denken dat in de Eerste Wereldoorlog een eeuw geleden ondertussen het ergste zo’n beetje achter de rug was: dat moest nog komen. Het ging allemaal wat langer duren dan de gedachte frisse herfstoorlog. Zoo doen ze de mis op de front aan den tranche in de huizen die kapotgeschooten zijn door de Duitschers, staat op de achterkant te lezen.

Compact

Nabij Leval-Trahegnies zagen we, letterlijk mídden in de landerijen, een wel heel compact nederzettinkje. In de wijde omtrek ervan verder geen enkele bebouwing. Vermoedelijk heet het oordschap Dertienhuizen, of misschien Veertienhuizen (het is niet echt duidelijk hoeveel voordeuren het telt). Maar dan in het Frans natuurlijk.

Klaverzuringdruppels

Ik zal niet zeggen dat ik er úren naar kan kijken, maar minuten zijn het wel: hoe fraai blijven regendruppels toch liggen op de blaadjes van onze klaverzuring. Die staat onmiddellijk rechts van mijn werkplek, dus nabij genoeg om er de blik eens op te laten rusten….

Bloedsporen

Een sterke aanwinst van de Vlaamse Gemeenschap, dit jaar verworven voor het M HKA: And They Still Seek The Traces Of Blood van Imran Quereshi. Het werk bestaat uit 20.000 proppen. Tel maar na.

Tegen de meeuwen

In Oostende hebben ze, net als in veel andere plaatsen aan het open water, veel last van meeuwen. Het is daar verboden het huisvuil op straat te zetten buiten strikt verordonneerde tijden vermits meeuwen de huisvuilzakken brutaalweg open scheuren om er uit te halen wat van hun gading is, hetgeen rommelige situaties oplevert. Sinds kort echter heeft men iets slims bedacht: er zijn haken aangebracht op palen waaraan de burgers hun vuilniszakken kunnen hángen. Meeuwen kunnen immers niet net als een kolibrie voor hun ‘doel’ blijven fladderen en hun ding doen, neen: zij moeten voet aan de grond hebben.

Dicht bij zee

Prikkelend ding, dat stalen frame op het strand van Oostende. Het is een exacte kopie van het kader van Het Lam Gods van de Gebroeders Van Eyck, van kunstenaar Kris Martin (1972). We waren op bezoek bij dichter Philippe Cailliau, die tegenwoordig (zie de foto hieronder) dicht bij de zee woont….

Uit de kast (XXXIX): Renée Van Hekken

Eens in de maand ga ik voor deze rubriek voor de poëziekast staan om daar met de ogen  toe op goed geluk een bundel uit te plukken en daaruit een willekeurige bladzijde op te slaan. Ditmaal kwam daar Landschappen van Renée Van Hekken (De Bladen voor de Poëzie, 1980) uit. Daaruit bladerde ik ‘blind’ dit titelloos gedicht op bladzijde 45 op:

In talen tongen spreken

Waar hangt het touw
om de evenaar
uit te schakelen?
Rood-glanzend steekt
de vlinderkoning
het konijn omhoog
uit de zwarte doos

Traditietrouw

Mooi wanneer mensen zich verbonden blijven weten met hun verleden: apotheker Milet aan de Grande Place in Binche (Fondée en 1858) handhaaft de bovengevel waarop sedert het eind van de negentiende eeuw keramieken tegels een reclamebord vormen.

Neogotisch eindpunt

Ook erg mooi in Binche, maar van recenter datum want voltooid in 1910, is overigens het in neogotische stijl opgetrokken station. Binche is een eindpunt van het Belgische spoorwegennet. Daarvan zijn er niet zoveel. Wat De Panne, Oostende, Blankenberge, Zeebrugge en Knokke betreft is dat een logische zaak want die liggen aan zee. Andere stations waar je alleen maar weer terug kunt in de richting vanwaar je gekomen bent zijn Couvin, Eeklo, Erquelinnes, Genk, Louvain-la-Neuve-Université, Neerpelt, Poperinge, Quévy, Ronse, Turnhout en Virton.

Goed beschermd

We waren in het bijzonder charmante stadje Binche, dat eeuwenlang goed beschermd is geweest: de stadsmuur meet 2126 meter, en de oudste delen dateren uit de twaalfde eeuw. De wallen, ondertussen (al in 1947) geklasseerd als monument van uitzonderlijk karakter, zijn opvallend goed bewaard gebleven.

Stoepwijsheid

Onuitnodigend

Blader een oud nummer van Mao Magazine door, een satirisch weekblad dat hier gedurende enige tijd gratis verspreid werd. Jammer dat het niet meer bestaat. In elk nummer stonden wel een paar dingen waarom je kon schaterlachen. Zoals de rubriek Volkomen terecht in De Slegte. In het nummer dat ik weer tegenkwam wordt daarin het boek Jan Fabre im Gespräch mit Jan Hoet und Hugo De Greef besproken. Niet echt opwekkende lectuur blijkbaar, want onder het stukje staat Jan Fabre im Gespräch mit Jan Hoet und Hugo De Greef, Uitgeverij Cantz, De Slegte, 260 frank (aspirine niet bijgeleverd). Da’s toch hilárisch?

Dure gaten

Als ik nog even terug mag komen op mijn verbazing over sommige aspecten van het spijkerbroekwezen: juist vanmiddag trof het me weer hoe fier jonge gasten jeans dragen die in mijn – ik geef het toe, oudere – ogen gewoon kapót zijn. Voordat ik in de gaten had dat dergelijke gaten (hé: wat een grappige herhaling – ik laat haar staan!) hip en dus duur zijn, vroeg ik een meisje eens of ze wist dat haar broek beschadigd was. Die meewarige blik….

Bespottelijke prijs

Toen ik aan de Lombardenvest een boetiek passeerde viel mijn oog op een prijskaartje. Ik weet dat Antwerpen een modestad is, en dat er hier heel wat hip volk kek gekleed loopt maar ordinaire jeáns voor….€ 1025? Lees: dúizendvijfentwintig euro. Voor een spíjkerbroek. Veel gekker moet het toch niet worden….

Klassiek licht

In de Leopoldstraat hier direct om de hoek kun je je des avonds in het begin van de vorige eeuw wanen met dat sfeervolle licht uit die klassieke lantaarns….

Bezuiden uw verleden

De grootste concentratie menhirs tref je aan in Bretagne, maar ook hier in België staan er. In het gehuchtje Wéris in de Condroz meer bepaald, waar ook dolmen liggen en je zelfs een hunebed kunt bekijken. Deze oeroude stenen inspireerden me tot Bezuiden uw verleden:

http://www.verklaringen.blogspot.be/

Momentopname

De cultuurdragers die ik momenteel in de onmiddellijke nabijheid heb: Le chant gregorien en l’abbaye de Kergonan door het koor van dat klooster onder leiding van Dom Le Feuve, de beeldschone Argentijnse speelfilm El ultimo verano de la boyita van Julia Solomonoff, Arthur van Peter Verhelst en Het wiel is rond, de bal is rond van Nic van Bruggen p.p. zaliger (een door de auteur genummerd en gesigneerd exemplaar!). Het laatste boekje is een geschenkje van Renée Van Hekken. Bedankt Renée!

Deux femmes

Iedere dag weer de moeite waard is een bezoekje aan Danny Braems verzameling Deux Femmes. Neem maar eens wat kijkjes:

http://www.deuxfemmes.be/

Geen druppel

Ik ben dol op de redeneertrant van Charlotte Mutsaers, wier Kersebloed en paardejam ik op de leestafel heb. Ze verbaast zich erover dat ze regelmatig moet snikken bij het lezen van een aangrijpende tekst, maar dat ze – hoewel reeds van kind af dol op schilderijen – nog nooit om enig schilderij ook maar één traan gelaten. “Geen druppel. Hoe kon dat?”

Waarna ze zoals zo vaak een zijpaadje betreedt: “Ik weet het, tranen staan niet bijzonder hoog aangeschreven, niet hoger dan laten we zeggen het kerstliedje of de lage dameshak. En wie ze laat vloeien doet een zwaktebod.” Van een dergelijke zin word ik helemaal vrolijk. “Toch komt een vrouw op lage hakken snel vooruit en klinken kerstliedjes engelachtig. En wat is er zo zwak aan een zwaktebod? Een sterktebod, dat is pas erg. Ga er maar vanuit: types die nooit huilen, daaraan zijn kunst en liefde niet welbesteed. Maar dit terzijde.” Laat maar schuiven, die Mutsaers.

Mooie groepsnamen

De meeste popgroepen van wie ik de muziek waardeer hebben weinig bijzondere namen. The Beatles bijvoorbeeld is eigenlijk eerder een wat suffe vondst. The Kinks klinkt al steviger, maar heeft toch ook weinig tot de verbeelding sprekends. Er zijn ook bands geweest van wie de muziek me nooit echt wakker heeft doen liggen, maar die ik toch dankbaar ben omdat ze zo’n pakkende naam voor zichzelf hebben verzonnen. Een alfabetische keuze (die onder de D is mijn favoriet):

Aztec Camera, Boom Boom Mancini, Curiosity Killed The Cat, Dead Kennedys, Everything But The Girl, Fine Young Cannibals, Gruppo Sportivo, Hollywood Beyond, Iron Butterfly, Junglebook Groove, Kid Creole & The Coconuts, Lovin’ Spoonful, Manic Street Preachers, 1910 Fruitgum Company, Orchestral Manoeuvres In The Dark, Pet Shop Boys, Quicksilver Messenger Service, Rockaway Boulevard, Sammie America's Gasphetti, Tubeway Army, Urban Heroes, VOF De Kunst, World Of Oz, X-Ray Spex, Yellow Magic Orchestra en Zoef Zoef en de Bevers.

Jonge biechtstoelen

Tegenwoordig moet je veel mensen uitleggen wat de biecht eigenlijk is. Ik heb dat altijd een mooi, zinvol sacrament gevonden. Wat ik niet wist was dat de biechtstóel een relatief jonge ‘uitvinding’ is. In 1565, toen de Moederkerk dus al aan haar zestiende eeuw bezig was, besloot het Concilie van Milaan om een tabella in te voeren. Dit paneel tussen biechteling en biechtvader was de aanzet tot de biechtstoel die ‘pas’ vanaf 1607 algemeen in zwang geraakte.