De wijsheid van vogels (slot)

Allez, ik pluk nog één keer uit De wijsheid van vogels - Een geïllustreerde geschiedenis van de ornithologie. Nog in de Middeleeuwen was de vogeltrek voor veel mensen een onbekend gegeven. De geestelijke Giraldis Cambrensis uit Wales noteerde in zijn Topographica Hibernica een eigenaardige visie op het jaarlijks verschijnen en weer verdwijnen van bepaalde vogels. Over de brandganzen (zie plaatje): "Ze groeien op dennenhout dat in zee is geworpen, en zijn in het begin een soort gom. Later klemmen ze zich met hun snavel aan het hout en hangen ze als zeewier af in het water. Ze zijn dan omsloten door een schelp, zodat ze ongestoord verder kunnen groeien." Die overtuiging kwam indertijd de Ierse bisschoppen en andere geestelijken wel goed uit: omdat ze geloofden dat de brandgans (de Branta leucopsis) 'niet van vlees, noch geboren uit vlees' was, vonden ze dat ze er in de vastentijd gewoon van konden smullen....

De wijsheid van vogels (bis)

Een ander leuk weetje is dat Frederik II van Hohenstaufen (1194-1250), gedurende de laatste drie decennia van zijn leven keizer van het Heilige Roomse Rijk, niet alleen vorst was maar ook een kundig valkenier. Keizer Frederik (op het plaatje hierboven) schreef zelfs een standaardwerk over zijn passie: De arte venandi cum avibus (Über die Kunst mit Vögeln zu jagen)!

De wijsheid van vogels

Beleef al een paar dagen plezier aan een verrukkelijk kijk- en leesboek: De wijsheid van vogels - Een geïllustreerde geschiedenis van de ornithologie van Tim Birkhead. De auteur is niet alleen bioloog, maar ook een meeslepend verteller die wetenschappelijke kwesties zeer toegankelijk kan maken. Vogeltrek en vogelzang, territoriumafbakening, instinct en intelligentie en het paringsgedrag van onze gevederde vrienden komen helder voor het voetlicht. Bovendien doorspekt Birkhead zijn boek met talloze aardige weetjes. Daar ben ik dol op. Zo waren vroeger goudvinken de meest geliefde gevleugelde huisdieren. Die vogeltjes kun je (zie bovenstaand schilderij uit 1890 van Karl Schloesser) makkelijk deuntjes aanleren. Reeds op jonge leeftijd kun je ze drie verschillende volkswijsjes laten fluiten!

De ore leonis

Voorzanger: De ore leonis libera me, Domine. Allen: De ore leonis liberas me, Domine. Ik stel me zo voor dat in deze politiek spannende tijden van mogelijk ingrijpende staatshervormingen veel Franstalige Belgen terug grijpen naar oude religieuze gezangen om hun zenuwen in bedwang te houden. Uit de muil van de leeuw, verlos ons Heer. Fantaseer dat dit op Psalm 22 gebaseerde responsorium breve beneden de taalgrens uit talloze landelijke kapelletjes en dorpse kerkjes opstijgt....

Wat gaat dat worden?

Wat het precies moet gaan worden is me tot nu toe nog niet duidelijk geworden, maar voor het station Brussel Centraal/Bruxelles Central is een interessante cirkelvormige constructie in aanbouw.

Op televisie

Het is niet zo dat we nu niet meer anoniem de straat op kunnen, maar we wáren eventjes in heel Europa (en wie weet ook daarbuiten, in gebieden met koersliefhebbers) op televisie! Kijk maar, daar naast die Cofidis- en die AG2R-kont: de rode pijl markeert Geertje, en ik sta links van haar. De doortocht is in een vloek en een zucht voorbij, maar de aanblik, de geur en - vooral - het geluid van dat zo vlak voor je langs flitsende peloton hebben iets magisch dat de moeite van het wachten op de passage dubbel en dwars goed maakt!

Tour om de hoek

Wat een weelde toch, wonen in hartje Antwerpen en dan maar de hoek om moeten kuieren om de doortocht van de Ronde van Frankrijk te aanschouwen. Er heerste een plezant sfeertje in de Kronenburgstraat, waar het drietal dat vanmiddag in Rotterdam ontsnapte nog stééds - zie foto hierboven- op kop lag: Maarten Wynants (QuickStep), Lars Boom (Rabo) en Alan Perez (Euskaltel). Wat later volgde de grote groep met (achteraan nog net zichtbaar op de bovenste foto) geletruidrager Fabian Cancellara. Ritwinnaar Alessandro Petacchi ontwaardde ik zo rap niet.

We zijn vertrokken!

Het spel zit op de wagen! Op weg naar het hooggebergte, en terug. Ik supporter voor Fabian Cancellara en Thor Hushovd, ik hoop dat we zo snel mogelijk eindelijk van die arrogante Lance Armstrong af zijn en dat Andy Schleck over drie weken in het geel Parijs binnen mag rijden. Hij kán de Tour winnen, dus waarom niet nu al?

Onder vuur

Hoewel het nog meer dan dertig graden was en op televisie rechtstreeks te volgen was hoe Uruguay en Ghana onderling uit moesten vechten wie het in de halve finale van het WK op mag gaan nemen tegen het Nederlands elftal, was het gisteravond toch nog verheugend druk in het Karel Cuypershuis in Antwerpen. Daar vond de door KunstDoel georganiseerde poëzieavond Onder vuur plaats, met medewerking van (de volgorde op de foto aanhoudend) Paul Vincent, Bert Bevers, Dianne Nuijts, Peter Holvoet-Hanssen, Frank De Vos (DorpsDichterDoel) en Mark Meekers (vorige DorpsDichterDoel). Ook de muzikale omlijsting van Quirilian en de fluitisten Hans Gooris en Lisa Geets werd door het beschaafde publiek gewaardeerd.

http://www.kunstdoel.net/

Over brievenbussen gesproken....

Nu ik het toch over brievenbussen heb, een uitzonderlijk koddig verschijnsel vind ik brievenbussen waarop brievenbus staat. Brieven? Akkoord! Maar wat voor nut heeft het om brievenbus op een brievenbus te zetten? Je schroeft toch ook niet een bordje met deur op de deur, met muur op de muur of met lantaarnpaal op een lantaarnpaal?

Met zijn tijd mee

De eigenaar van deze ex-brievenbus is zo te zien bijzonder tevreden met het feit dat hij kan e-mailen. Of wellicht zelfs chatten via Facebook, of twitteren. "Al mijn relevante post komt tegenwoordig via het internet binnen dus nergens meer voor nodig, die gleuf," moet hij gedacht hebben....

In memoriam Erik Satie

Vandaag is het exact 85 jaar geleden dat Erik Satie de geest gaf. De Franse componist werd geboren in Honfleur op 17 mei 1866 en stierf te Parijs op 1 juli 1925. Wat is hij toch invloedrijk geweest. Hij beïnvloedde collegae als Francis Poulenc. Ook had hij contacten met kunstenaars uit andere disciplines als Constantin Bracusi, Francis Picabia, Pablo Picasso en Man Ray. Zijn Gnossiennes en Gymnopédies zijn ondertussen heuse klassiekers. Ik heb daarnaast vooral een boontje voor zijn 'Je te veux' valse:
http://www.youtube.com/watch?v=wbT9DeULzU4

Monsters alom

Toby Lesters Het Vierde Werelddeel is voorbeeldig geïllustreerd. Er staan reproducties in van wereldkaarten uit vele tijdsgewrichten, maar tevens alleraardigste plaatjes die aantonen dat mensen in de middeleeuwen zich echt nog naar 'ons' wereldbeeld toe moesten worstelen. Ontdekkingsreizigers brachten verhalen mee naar huis over zeemonsters, maar er waren ook berichten over 'menselijke' monsterrassen die in de afgelegen gebieden van de wereld woonden. Bovenstaand plaatje is daar een fraai voorbeeld van: een eenbenige met een reuzenvoet, een tweekoppige lilliputter, een wezen met het gezicht op de borst en een man met een wolfskop. Te bedenken dat superstitieuze voorouders daarin gelóófd hebben. Prachtig!

Het vierde werelddeel

In de bergen van Lotharingen vervaardigde een groepje geleerden en drukkers, waaronder ene Martin Waldseemüller, in 1507 een wereldkaart. Niet zomaar een wereldkaart, maar de eerste waarop de vijftien jaar eerder 'ontdekte' Nieuwe Wereld was afgebeeld. En ook de eerste waarop de naam Amerika, naar Amerigo Vespucci, wordt gebruikt. Het aanschouwen op deze kaart van dat nieuwe continent heeft Nicolaus Copernicus er mede toe geïnspireerd de aard van de kosmos opnieuw te bezien. De Waldseemüllerkaart, zoals ze bekend is geworden, was in de 16de eeuw van enorme invloed maar raakte naarmate er gedetailleerder exemplaren ontstonden in de vergeethoek om uiteindelijk zelfs quasi te verdwijnen. De duizend exemplaren die er in 1507 van waren gedrukt werden als verloren beschouwd tot de jezuïet pater Joseph Fischer in 1901 bij een bezoek aan een Zuid-Duits kasteeltje in een uithoek van de bibliotheek een exemplaar ontdekte. Een goede vriend attendeerde me op Het Vierde Werelddeel - Het verhaal over de ontdekking van de wereld, de kaart die Amerika zijn naam gaf en het begin van de Nieuwe Tijd van Toby Lester. Dat is een verrukkelijk kijk- en leesboek over de geschiedenis van de Waldseemüllerkaart en de zwerftocht van het exemplaar dat 109 jaar geleden veilig werd gesteld. Het is (Uitgeverij Mouria, Amsterdam, ISBN 978 90 458 4944 7) een aanrader!

Deze kant boven

Een aardig staaltje conceptuele kunst in hartje stad: er wordt in Brussel zoveel gewijzigd in het stadsbeeld dat iemand met vooruitziende blik, voor het geval deze building zou moeten verdwijnen in verband met weer een nieuwe uitbreiding van de Europese instellingen, aangegeven heeft hoe het gebouw elders weer weggezet moet worden....

Aanmoedigingen vanuit het toilet

Je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt door geslepen marketeers in deze dagen van het wereldkampioenschap voetbal wel in verband gebracht met de een of andere nationale ploeg, maar ik wist niet dat er zelfs fabrikanten van toilétpapier hadden ingespeeld op de gekte rond het Nederlands elftal....

Koppen

Normaliter hebben de Engelse dagbladen, zeker waar het de sportbladzijden betreft, de ene spitante kop na de andere maar vandaag hebben ze het ondanks de vier oorvijgen die Duitsland Albion gisteren op de Mundial uitdeelde vooral over trainer Fabio (Fabigo vind ik een beetje flauwtjes als kop) Capello die weg moet en de schandelijke afkeuring van een Engelse treffer door de Uruguayaanse scheidsrechter van dienst. De eerste Duitse goal kwam van Miroslav Klose die op inzet en karakter doorging waar menig andere spits al lang was gaan liggen, en de bal vlak voor doelman James binnen tikte. Als ik koppenmaker was geweest bij een Engelse krant had ik voor bij de foto daarvan een mooie kop bedacht: Too Klose For Comfort. Maar ja, ik ben geen koppenmaker bij een Engelse krant. Ik had indertijd ook een mooie bedacht bij de UEFA Cup-finale Inter Milan-Schalke '04. In die wedstrijd speelde Aaron Winter bij de Milanezen, en mocht hij de winnende treffer gescoord hebben zou ik het op Winter Milan gehouden hebben. Uiteindelijk werd een vierde goal van Patrick Kluivert afgekeurd, maar indien dat niet was gebeurd zou het verslag van Nederland-Joegoslavië tijdens Euro 2000 er mijns inziens goed uit hebben gezien onder de kop Quattrick Kluivert. Dit alles natuurlijk geheel terzijde....

Niets blijft....

Er is sinds kort een reeks ansichtkaarten op de markt met daarop verschillende gedichten die in mijn geboortestad Bergen op Zoom deel uitmaken van de openluchtpoëzieroute Stenen Strofen. Daarvan maakt ook een gedicht van mij deel uit, aan het eind van de vorige eeuw aangebracht op het gebouw waarin toen nog de gemeentelijke Archiefdienst was gehuisvest. Niets blijft.... schreef ik indertijd klaarblijkelijk met vooruitziende blik: naast mijn regels zijn van het woord Archiefdienst de A en de tweede e al ernstig aan het lijden onder de tand des tijds....

De mythe van De Wereld

O, o, o wat was Prins Bernhard toch belangrijk. Hij mocht verkleed als militair op 5 mei 1945 aanwezig zijn in Hotel De Wereld in Wageningen. Daar werd een foto van 'de capitulatie' gemaakt met daarop ook Bernhard. Voor de vaderlandse geschiedenisboekjes, en zijn eigen mythe. Nog steeds viert Nederland op 5 mei bevrijdingsdag. Maar dat is een verkeerde datum. Want Duitsland capituleerde immers in Noordwest-Europa reeds op 4 mei 1945 toen de Duitse admiraal Hans-Georg von Friedeburg in Lüneburg namens de Duitse troepen in Noordwest-Duitsland, Nederland, Sleeswijk-Holstein en Denemarken capituleerde voor de Britse veldmaarschalk Bernard Montgomery (zie foto). Hoe hardnekkig misverstanden kunnen zijn....

Geconditioneerd

Zit te bladeren in de in 1928 in Braunschweig verschenen Westermanns Weltatlas, een van de vele kaartenboeken die ik in de loop der jaren verzamelde, en moet ineens aan mijn vader zaliger nagedachtenis denken. Bij pagina 52 meer bepaald, waarop Polen und die Ostseeländer zijn te zien. In mijn jonge jaren discussieerde ik regelmatig met hem over de voors en tegens van het communisme. Ik herinner me dat hij me eens tegenwierp: "En Estland, Letland en Litouwen dan?" Opgegroeid in de Koude Oorlog en geconditioneerd door de toen vigerende atlassen kende ik voorbij het oosten van Europa alleen de Unie van Socialistische Sovjet Republieken (de USSR bestaat al lang niet meer, jonge lezers!). "Estland, Letland en Litouwen? Waar heeft hij het over?" dacht ik toen. Maar in 1928, pa was toen 12, waren dat - nu weet ik dat natuurlijk al weer lang - dus soevereine staten. Net als nu. Ze staan terug op de kaart....

Een vrijpostig buurmannetje

Een van de bewoners van onze cour is een prachtige jonge merel die voor de duvel niet bang is. Gisteren liep hij, terwijl ik mijn fiets aan het pakken was, gewoon naar me toe de garage in om me daar op zijn gemakje te bestuderen. Toen ik daarstraks thuis kwam zat hij op het balkonnetje onder ons terras van zijn oren te maken. Ons Stefke zat met zijn kop over de rand van het terras gebiologeerd naar hem te kijken, maar de vogel trok zich daar niéts van aan. Sterker: toen ik binnen was en mijn werkkamer betrad hoorde ik hem nóg. Hij zat er nog steeds. Het leek wel of hij Stef, die - misschien weet die merel dat ondertussen wel - nooit van het terras af gaat, uit zat te dagen. Ons rosse vriendje keek me, met de vrolijk voort kwinkelerende gevederde vriend pal onder hem, aan alsof hij wilde zeggen: "Vind je ook niet dat hij wel érg vrijpostig is?"

Afzichtelijk!

Een gruwelijke uitwas van de tegenwoordige voetbalwereld vind ik de mode onder professionals om zich te laten voorzien van allerhande tatoeages. Die worden vandaag de dag trouwens geen tatoeages meer genoemd, maar tattoos. Afzichtelijk! Vroeger waren die toch voorbehouden aan bajesklanten, galeiboeven en ander krapuul?

De volumeknop

Het bordje hangt er waarschijnlijk voor buitenlandse reizigers. Nederlandstalige buitenlandse reizigers meer bepaald. Want in de treinen van de NMBS is het rustig en stoort een telefoongesprek amper, omdat in België immer beschaafd wordt geconverseerd. Het verschil met het noorden is enórm. Je merkt dat zelfontplooiing daar de laatste decennia in het onderwijs belangrijker is geweest dan discipline. Iedereen meent er het recht te hebben de wereld astrant kond te doen van zijn of haar opinie, en wel in het door hem of haar gewenste volume. Zodra je met de trein benoorden Roosendaal komt lijkt het wel of er daarin ergens iemand een versterker opendraait, zó hard praten Nederlanders in vergelijking met hun zuiderburen....

Engelenstemmen in de Sint-Joriskerk

Zojuist terug uit de Sint-Joriskerk hier om de hoek, waar The Magdalene College Chapel Choir uit Cambridge vanmiddag een concert gaf. Het gezelschap bezorgde me regelmatig kippenvel, en tranen in de ooghoek. Het ensemble bracht werk van onder meer Bairstow, Batten, Campion, Purcell en Stanford. De studenten/vocalisten van The Magdalene College Chapel Choir werden gedirigeerd door Jonathan Hellyer-Jones, Benedict James Wilson en George Pickard. Het was prachtig. Ik hoop dat ze probleemloos hun bul halen.

Zomers panorama

Kijk toch eens hoeveel verschillende schakeringen groen en aanverwante tinten er bestaan: de flora in het Stadspark hier om de hoek is nu in de kracht van haar zomer. Die torens links staan naast het Onze-Lieve-Vrouwecollege aan de Frankrijklei (in de schaduw waarvan Paul van Ostaijen zijn schooljaren doorbracht), het gedrocht rechts is de Antwerp Tower. Zal zometeen een kaarsje opsteken voor de spoedige sloop daarvan.

Uit de kast (14)

Vandaag leidde mijn tastende hand me in de poëziekast, waar ik met de ogen gesloten voor stond, naar de in 1955 (toen was ik één, en las ik nog geen gedichten) bij A.A.M. Stols, uitgever te 's-Gravenhage, verschenen bundel triangel in de jungle (gevolgd door de dieren der democratie) van lucebert bonae memoriae. Die open ik op bladzijde 15, die ons dit biedt (later stapte hij van het gebruik daarvan af, maar hier opent het gedicht écht nog met een hoofdletter):

Zo is het vreemde
ik zie en ben begonnen
ben begonnen en zie
als een golf is de otter der ontzetting

zo is het vreemde
onze ogen wandelen aan elkaar
twee verwante zegswijzen:
de ochtand en de avund

daar en tussen slapen

Geelzucht

De komende Ronde van Frankrijk gaat alleen al een bijzondere editie beleven omdat ze becommentarieerd zal gaan worden door een vijftal dichters: de bevindingen van Patrick Cornillie, Norbert De Beule, Frank Pollet, Paul Rigolle en Willie Verhegghe zijn (nu reeds!) te volgen op de blog http://geelzucht.wordpress.com/

Publicité fanée

En dan is er voortaan ook Publicité fanée. Dat is de naam die een andere goede vriend, Frank De Vos, bedacht voor een blog waarop hij laat zien wat er her en der zoal resteert van ooit geestdriftig in verse verf aangebrachte reclames:

http://www.verwelktereclames.blogspot.com/

Frozen Poets

Je hebt mensen die denktanks verzamelen, je hebt er die olifantspaden collectioneren, er zijn er zelfs die boodschappenlijstjes sprokkelen. We hebben er weer een interessante blog bij: mijn goede vriend Albert Hagenaars is begonnen met Frozen Poets. Dat moet uiteindelijk een imposant overzicht worden van bustes en standbeelden van dichters uit alle windstreken:
http://www.frozenpoets.blogspot.com/

Nooit geschreven brief

Een nimmer geschreven brief uit een andere tijd....Tot 10 mei 1940 had het op de postzegel afgebeelde heerschap in onze contreien officieel nog de status van bevriend staatshoofd....

Onder vuur

Verdwenen zaken

Het blijft fascinerend om te zien hoe dingen simpelweg verdwijnen. Hoorde op een rommelmarkt een kindje bij een oude schoolbank aan haar vader vragen wat dat voor een raar gat was daar bovenaan. Haar verwekker wist het ook niet. Ik ben nog van de generatie die leerde schrijven met de kroontjespen (eerst een poosje in de mond houden, dan bleef de inkt beter zitten), en die moest je in de inktpot - het onbekende object in kwestie - dopen om haar van de blauwe schrijfvloeistof te voorzien. Ook het bij dit ritueel behorende, veelal door grootmoeders vervaardigde, attribuut de inktlap mag op het lijstje verdwenen zaken worden bijgeschreven....

Vlaanderen centraal in Terebinth

Bij de post het jongste nummer van Terebinth, het tijdschrift van de gelijknamige Nederlandse vereniging voor funeraire cultuur (waarvan onder meer de dichter Bouke Jagt redacteur is). Het betreft een themanummer over Vlaanderen. Op verzoek van Jacques Buermans, voorzitter van de Vlaamse vereniging voor funeraire cultuur 't Grafzerkje, schreef ik een artikel over de verschillen in deze materie tussen de beide Nederlandstalige entiteiten:

Nepslagroom

Sommige bloemen appelleren aan culinaire sensaties: het kost me moeite om bij het aanschouwen van deze witte hortensia's geen trek te krijgen in slagroom....

Er is er ooit een geweest

Nog steeds niet is het me helemaal duidelijk waaróm Antwerpen eigenlijk geen bruggen over de Schelde heeft. Waar het er in steden als Boedapest, Keulen, Londen of Parijs van vergeven is ligt er hier gewoon géén. En dat terwijl er in Cambrai, Valenciennes, Doornik, Oudenaarde, Gent en Dendermonde wél bruggen over de Schelde zijn. In Antwerpen, zo leert me een vondst van Danny Braem, wás er echter ooit wel een brug. In de Groote Oorlog, toen er bekolbakte ulanen door de straten reden (zie hieronder), blijkt er namelijk een noodverbinding tussen Antwerpen en Linkeroever geweest te zijn.

Van gezosd naar gezond

Ik kwam, een kruiswoordraadsel invullend, plots uit op gezosd, waar gezocht werd naar gezond. Ik had even daarvoor een fout gemaakt die bewijst dat ik meer door Europese dan door Amerikaanse cultuur ben beïnvloed: die s van gezosd was de laatste van een woord van zeven letters waarvan ik de eerste reeds had: homeru. Automatisch had ik daarachter een s ingevuld. Maar er bleek niet gevraagd te worden naar de dichter van de Ilias en de Odysee maar naar een honkbalterm, en dus had daar een n moeten staan. Van Homerus naar homerun. Zucht....

Montague Terrace

Fascinerend filmpje zit er op YouTube bij Scott Walkers nog immer prachtige nummer Montague Terrace (In Blue), een van de arcana van de popmuziek. Wat kun je goed horen hoe groot de invloed van Jacques Brel op hem was, en wat voor indruk hij zelf op David Bowie heeft gemaakt met die theatrale, hier en daar haast bombastische aanpak. Dit nummer dateert uit 1967, maar Scott Walker maakt nog immer - zij het mondjesmaat - relevante muziek.
http://www.youtube.com/watch?v=jLOTAJQF0Fo

Een eigen bankje

En ziet: uw dienaar heeft voortaan een eigen dichtersbankje. In het verre Lochem richt kunstenaar Louis Radstaak een collectie Dichtersbankjes in, waarvan al exemplaren werden vernoemd naar zulke deftige poëten als Armando, Piet Gerbrandy en Jacques Hamelink. Mijn bankje staat tegen de Sint-Vincentiuskerk in Zinnik. Een aangename plaats....
http://picasaweb.google.com/louisradstaak/Dichtersbankjes

Onbekende brieven Van Ostaijen gepresenteerd

In de kapel van Galerie De Zwarte Panter aan de Hoogstraat in Antwerpen werd woensdagavond het boek Wij moeten inzien dat wij hier een mekaar vreemde taal spreken gepresenteerd. Het betreft de correspondentie die Paul van Ostaijen voerde met Wies Moens. Van de dertien door An Blommaert en Matthijs de Ridder bezorgde brieven verschijnen er vier hier voor het eerst integraal. Het boek, een uitgave van het Paul van Ostaijen Genootschap, werd kundig ingeleid door Henri-Floris Jespers (foto) en Matthijs de Ridder. Acteurs Axel Daeseleire en Tom Van Bauwel brachten vervolgens werk van Van Ostaijen. Ik vond hun overacting er te veel aan. Het was ongetwijfeld smullen voor liefhebbers van poetry slams (Johnny The Selfkicker zaliger zou het prachtig hebben gevonden), maar mijn ding was het niet. Zeker niet omdat de ongetwijfeld zeer begaafde saxofonist Ben Sluijs er tegelijkertijd maar geen genoeg van kon krijgen mij er aan te herinneren dat jazz niets voor mij is. Gelukkig was er ook nog het Van Ostaijen Strijkkwartet, dat met bagatellen van Anton Webern en een strijkkwartet van Maurice Ravel zalf voor mijn ziel was. De presentatie van het voorbeeldig vormgegeven brievenboekje trok overigens een volle zaal.

Breda in Jeruzalem

Y. Né is behalve dichteres ook een begenadigd beeldend kunstenares. Dat realiseer ik me weer eens bij het bestuderen van de tekening die ze maakte van een imaginair Jeruzalem, waarin allerhande stedelijke elementen verwerkt zijn. Zelfs de Grote Kerk van 'haar' Breda is erin te herkennen. Vrijdag 11 juni gaat in deze Grote Kerk Schaduwen kruisen - Het mysterie van de innerlijke stad in première (zaterdag 12 juni zijn er nog twee uitvoeringen). Dat is een multidisiplinair project waarvoor Y. Né niet alleen tekende, maar ook gedichten schreef. Frank van der Kooij maakte daar dan weer muziek bij. Wie meer wil weten over deze intrigerende productie met eigentijdse beelden, muziek en poëzie kan klikken naar

http://www.schaduwenkruisen.webklik.nl/

Merkwaardig verschijnsel

Ontdekte al snuisterend in het voornamenreservoir van het Meertens Instituur iets merkwaardigs. In 1930 gaven 93 ouderparen hun zoon de naam Adolf. Dat die gaandeweg de jaren aan populariteit zou inboeten lijkt logisch. In 1945 waren er nog maar (of: toch nog) 43 jongetjes die Adolf werden gedoopt. Je zou verwachten dat er sindsdien minder zouden komen, maar neen: het eigenaardige is dat er in 1946 52 en in 1947 68 jonggeborenen Adolf werden genoemd! Nadien liep het aantal overigens wél terug, al vonden in 2001 drie ouderparen Adolf een mooie naam. De laatste negen jaar is hij echter verdwenen.
http://www.meertens.knaw.nl/nvb/naam/is/Adolf

Over voornamen

Ik had het op deze blog al eens eerder over het Meertens Instituut, dat interessante onderzoeken uitvoert op het gebied van Nederlandse taal en cultuur. Naar de eigenaardigheden van dialecten bijvoorbeeld. Nu heeft het ook een database van Nederlandse voornamen. Boeiend om na te pluizen. Ik ontdekte dat mijn voornaam danig aan populariteit heeft ingeboet. In mijn geboortejaar 1954 werden er nog 61 jongens Bert gedoopt. Het absolute topjaar was 1966, met 145 naamgenoten. Sindsdien echter ging het almaar bergaf. Vorig jaar vonden nog maar 7 ouderparen Bert een mooie naam voor hun zoon. Ook ooit 'gewone' namen als Hans, Jan, Kees en Piet komen allengs minder voor. Daartegenover staan 'moderne' namen als Milan die veertig jaar geleden amper bestond, maar in 2006 830 jonge ouders wist te bekoren. Ook vorig jaar nog werden er 736 nieuwe Nederlandse jongetjes Milan gedoopt. En dat ook Nederland sedert 1968 wezenlijk van samenstelling veranderde blijkt wel uit de stijgende aanwezigheid van (ik beperk me eventjes tot de mannelijke kunne) nieuwgeborenen met namen als Abdel, Ali, Mohammed en Mustafa.

http://www.meertens.knaw.nl/cms/

Verkiezingen elders

N-VA-voorman Bart De Wever, fors op winst in de peilingen voor de federale verkiezingen van aanstaande zondag, heeft wat mij betreft in ieder geval gelijk met zijn analyse dat België geen democratie is, maar meerdere democratieën telt die 'toevallig' op dezelfde dag verkiezingen houden. Dat werd me maar weer eens duidelijk in Soignies (Zinnik), waar ik een bord met verkiezingsaanplakbiljetten zag met portretten van Franstalige politici waarvan ik er letterlijk niet één ken....

Een bijzondere ervaring

Een nog veel eigenaardiger ervaring, eerder een magisch-realistische, had ik echter op het hoogste punt van de Zoo de Maubeuge. Al kuierend was ik terechtgekomen middenin een kudde lama's, klaarblijkelijk in een contact zone. Eén zo'n schaapkameel, een lama glama, leek mijn verbazing in de gaten te hebben en me de weg te willen wijzen naar de uitgang. Met ingehouden adem volgde ik het dier naar een poort, die naar een trap bleek te leiden waarover het dier me met gracieuze bewegingen voorging naar beneden....Kijk maar: http://www.traplama.blogspot.com/

Kersvers ter wereld

Nou ben ik toch al in heel wat dierentuinen geweest, maar van die in het Noord-Franse Maubeuge wist ik niet eens dat hij bestónd. Mooie zoo, heel geaccidenteerd omdat de vestingwerken van Sébastien Le Prestre Seigneur de Vauban (1633-1707) er voor een deel in verwerkt zijn. Ik had geluk en was er getuige van de eerste wankelende stappen in dit ondermaanse van een kersvers ter wereld gekomen dromedaris....
http://www.zoodemaubeuge.fr/

Een stemmig decor

Het is een fysieke bezigheid die me tegenstaat (niet voor niets sluit ik me hartsgrondig aan bij de titel van Serge van Duijnhovens bundel Dichters dansen niet), maar dat belet niet dat dansen voor feeërieke taferelen kan zorgen: vanmiddag was de hal van Antwerpen-Centraal het decor voor tangoliefhebbers. Veel arriverende reizigers keken bevreemd op van het Argentijns ogende schouwspel....