Een ansichtkaart uit 1925 voorstellende de
Scheldestraat te Vlissingen, de geboortestad van ons pa. Op de foto drie
opgeschoten gastjes. Te onduidelijk in beeld. Een van de drie zóu mijn vader op
jonge leeftijd kunnen zijn. Zíjn vader, naar wie ik ook Lambertus werd genoemd,
had in het hoekpand links zijn zaak. Pa zou vandaag 105 zijn geworden….
Wat voor bizarre onderzoeken er toch worden
verricht. Elmo, Gum, Heather, Holly, Mistletoe en Rowan zijn zes apen die een
maand lang de kans kregen tekst op een computer in te voeren. Het resultaat van
hun ‘werk’? Amper vijf getikte bladzijden, met – het zal u niet verbazen –
onbegrijpelijke lettercombinaties. De onderzoekers, van de Universiteit van
Plymouth, konden – voor wat dat waard is – vaststellen dat het gros van de
letters niet werd gebruikt. De apen hadden echter een absolute
lievelingsletter: niet minder dan 76% van hun typewerk bestond uit de letter s.
Tot zover dit Gemengd Bericht.
De nabije cultuurdragers zijn hier op dit
ogenblik Bosch & Breugel van Pé Hawinkels, Chants de la liturgie
Slavonne door het Choeur des Moines de Chevetogne onder leiding van Dom
Grégoire Bainbridge, Drijfjacht van Albert Hagenaars en de Andrei
Tarkovsky Collection (bevattende diens Stalker, Le Miroir, Solaris,
Andrey Rublev en L’Enfance d’Ivan).
In de oude stadsgids van
Antwerpen die ik weer eens uit de kast heb staat ook een advertentie van cinema
Odeon hier aan de Frankrijklei. Ik kan me nog herinneren dat ik daar vroeger
wel eens kwam. Zo staat me nog voor de geest dat ik Borsalino & Co,
met Jean-Paul Belmondo en Alain Delon, daar zag in 1974. Het is al lang geen
bioscoop meer, maar de naam hebben ze nooit echt van de luifel kunnen halen.
Als je goed kijkt zie je daar voorop nog steeds vaag ODEON….
Iedere keer weer word ik in de Zoo wel ergens
door verrast. Deze keer door een bongo, een Tragelaphus eurycerus, die al knielend lijkt te proberen ín
een stronk te komen….
Mocht de Nieuwe Vlaamsche Illustratie in
dit tijdperk van Black Lives Matter nog bestaan dan zou de redactie een stukje
zoals dat in de editie van zondag 1 juni 1913 verscheen beslist niét plaatsen.
Dat weet ik zeker.
Ornitholoog David Allen Sibley
noteert in zijn boek Hoe het is om een vogel te zijn dat de lange hals
van een zwaan bedekt is met een dichte laag veren met alleen al rond de hals meer
dan twintigduizend veren. De fluitzwaan is recordhouder met de meeste veren die
ooit op een individuele vogel zijn geteld: iets meer dan 25.000 in totaal,
waarvan 20.000 op kop en hals.
Op de radio kwam België van Het Goede Doel weer eens voorbij.
Blijft een lekker popnummer. Pas nu echter, vermoedelijk omdat wij anders dan
Henk Westbroek en de zijnen wel een ‘risico’ hebben genomen en niet hebben
getwijfeld, hoorde ik wat er niet klopt aan de tekst. Want in Ik heb getwijfeld
over België /Omdat iedereen daar lacht /Ik heb getwijfeld
over België /Want dat taaltje is zo zacht /Ik stond zelfs in dubio /Maar ik nam
geen enkel risico /Ik heb getwijfeld over België zou België (dat
vandaag de nationale feestdag viert) natuurlijk eigenlijk Vlaanderen
moeten zijn. Want met dat zachte taaltje bedoelen ze Vlaams. Of ze zouden
moeten zingen Want die taaltjes zijn zo zacht vermits dit land drie
officiële talen kent: het Nederlands, het Frans en het Duits.
Tot het uniform van de Zwitserse Garde, het pontificale legertje van
Vaticaanstad, behoort een eigenaardige helm. Pas onlangs werden, na meer dan
500 jaar, de zware gietijzeren helmenvan de
gardevervangen door plastic exemplaren. Die worden met een 3D-printer
gemaakt en kosten slechts € 800, de helft goedkoper dan de metalen
exemplaren. Elke helm wordt bekostigd door privésponsors. Hun naam wordt binnenin
gegraveerd.
Alfredo di Stefano (1960, voor Real Madrid), Ferenc Puskás (1960 en
1962, voor Real Madrid) en Pierino Prati (1969, voor AC Milan) zijn de enige
drie voetballers die in een Europa Cup I-finale een hattrick scoorden. Tot
zover dit Gemengd Bericht.
Ik betrapte me er op dat ik “Oei, ik bloei” dacht toen ik me (lichtjes
gelukkig) verwondde aan een schilmesje. Dat is alleszins Brabants. Ook
Antwerpenaren hebben gebloeid. Natuurlijk weet ik dat het werkwoord bloeden
luidt, maar zou er iemand echt “Ik bloed” denken/zeggen?
Formidabel fraai vind ik
het affiche dat Jozef Winters in 1936 ontwierp om de toeristische aandacht op
Antwerpen te vestigen. Wat een krachtig ontwerp!
Toen ik de
plattegrond van Oostende onder ogen had viel het me op dat er daar een Sergeant
De Bruynestraat is. Net als hier in Antwerpen. Een paar klikjes op Google Earth
leerden me dat er ook een Sergeant De Bruynestraat is in Blankenberge. En in
Anderlecht. Nog voordat ik naar Wikipedia ging om wat meer te weten te komen
over deze onderofficier leerde ik al iets van de tweetalige straatnaambordjes in
Anderlecht. Sergent De Bruyne was mort en heros au Congo Belge pour
la civilisation en Sergeant De Bruyne als held in Belgisch Kongo
gestorven voor de beschaving. Het zijn recente straatnaambordjes die over
een vorige versie heen zijn aangebracht. Vermoedelijk zal het aspect van die
beschaving verwijderd moeten gaan worden in deze zogenaamde woke tijden.
Op Wikipedia heet het alleszins al dat Henri De Bruyne onder leiding van
Leopold II deelnam aan staatsmisdrijven tijdens de kolonisatie….
Op het wereldwijde web vond ik een charmant filmpje over de eerste
schooldag van een klas in 1961, weliswaar een jaar waarin ik al naar de tweede
ging maar waarin ik anno nu veel herken. Zuster Chrisostima ondernam misschien
ook al wel een poging, maar op de kleuterschool hóefde je nog niet te leren
schrijven. In de eerste klas echter bracht de brave juffrouw Van Boesschoten me
die kunst wel bij. Vermoedelijk heeft ook zij, net als de juffrouw in het
filmpje doet met die gehoorzame jongen, geprobeerd mij rechts te laten
schrijven maar ik kan me daarvan niets herinneren. Alleszins is het haar niet
gelukt….
Hoewel het nog volop zomer moet worden is de Aesculus het
omslagpunt naar het najaar al weer gepasseerd. Ook in de drie fraaie
paardenkastanjes bij ons op de cour wordt een hele nieuwe generatie bolsters
zichtbaar.
Wouter van Heiningen
houdt een interessante, en inmiddels welgevulde website bij over poëzie: Zichtbaar
alleen. Kwam daarop ook heel wat informatie over gedichten van mezelf tegen,
waaronder dat over de Dikke boom:
Steek al bladerend in Wie Wat Waar? Jaarboek 1954 (ooit
gekocht omdat het mijn geboortejaar is) allerhande aardige weetjes op. Wist u
bijvoorbeeld dat een vrouwtjesmier 6 tot 16 jaar kan worden, maar een mannetje
slechts enkele weken? Het lijstje Normale
levensduur van dieren bevat nog meer verrassingen. We weten
allemaal dat krokodillen, olifanten, papegaaien en schildpadden de mens met
gemak overleven, maar karpers? En wat te denken van oesters? Die worden 80 tot
100 jaar! Ook een riviermossel schijnt een eeuw oud te kunnen worden, net als
de raaf en de zwaan! Bij de levensduur van sommige bomen word je pas echt een
beetje stil: een eik haalt tussen de 1200 en 2000 jaar, en een plataan kan
zelfs 4000 worden....
Er zijn niet veel dingen
waarvan ik gulzig word maar de Original Ziegler Delicatesse Käsetaler,
kaaswafels, behoren daartoe. Ze maken die reeds sedert 1953. Welk een
smakelijke baksels zijn me dat! Ze zijn hostiedun maar toch zijn omschrijving
en merk in elk exemplaar, eh, ‘gestanst’. Hoe krijgen bakkers dat voor elkaar
zonder dat die lekkernijen breken? Eigenlijk zou ik eens naar de Kisgömb utca
26 in Boedapest moeten tijgen om te kijken hoe ze die dingen maken.
Gelnhausen in
Hessen was vroeger het geografische middelpunt van de Europese Unie. Dat
veranderde toen Kroatië toetrad tot de unie. Toen was Westerngrund in Beieren
het. De situatie wijzigde weer, nu door het lang verhoopte vertrek van het
Verenigd Koninkrijk uit de EU. Door de Brexit vormt nu sinds 1 februari 2020
het dorp Gadheim in de Beierse gemeente Veitshöchheim het geografisch
middelpunt van de Europese Unie.
Mensen die zich afvragen hoeveel
veren vogels eigenlijk hebben kunnen iets leren van ornitholoog David Allen
Sibley, die van bijvoorbeeld de huismus durft te stellen dat die er in de zomer
om en nabij de 1800 heeft: 400 op de kop, 600 op de onderzijde van het lichaam,
300 aan de bovenzijde, 400 op de vleugels (200 op iedere), 100 op de poten en
12 in de staart. Grotere landvogels zoals kraaien hebben een paar veren meer
dan kleine vogels, maar meestal hebben ze alleen grotere veren. Watervogels
hebben, vooral op de delen die met water in contact komen, veel meer veren.
De redactie van de Nieuwe
Vlaamsche Illustratie meldde in haar editie van zondag 2 februari 1913
dat het grootste orgel ter wereld zich in de Sint Michaëlskerk in Hamburg
bevond. Het instrument oogt op de foto inderdaad imposant, maar de grootte
ervan wordt toch vooral duidelijk door de foto van een pijp eruit met het
bijschrift Men krijgt eenig idee van deze pijp, door den man, die er naast
staat.
Soms laat een titel het nodige te
raden over. Ornitholoog, auteur en illustrator David Allen Sibley echter
schreef en illustreerde een boek waarvan de titel niets aan duidelijkheid te
wensen overlaat: Hoe het is om een vogel te zijn – Van vliegen tot nestelen,
van eten tot zingen. Wat vogels doen – en waarom. Het is een waarlijk wonderschone
uitgave (van Luitingh-Sijthoff), boordevol interessante weetjes (U zult er
regelmatig tegen gaan komen op deze blog) aangaande onze gevlerkte vrienden en
rijkelijk voorzien van illustraties die de auteur zelf maakte. Er is veel
aandacht voor vogels van de Nieuwe Wereld, maar dat is niet zo vreemd vermits
Sibley in Massachusetts woont. Wat mij betreft alleszins een absolute aanrader.
Wie niet weet wat een
tikfout is zou bij het raadplegen van Wikipedia kunnen denken dat ze er in
Aylesbury erg bijtijds bij waren met het aanleggen van spoorwegen vermits het
station daar er al in 1006 zou zijn geweest….
Hoewel de reeks artistiek
gezien absoluut oninteressant werd op het moment dat Willy Vandersteen die zelf
niet meer tekende is Suske en Wiske al sedert jaren een van de
populairste stripseries. In Bibliotheek Permeke aan het De Coninckplein is
momenteel de tentoonstelling Suske en Wiske in ’t stad– De
Antwerpse avonturen te zien. Een van de blikvangers is een originele
bladzijde die Vandersteen zelve tekende voor het album Het eiland Amoras.
Eens in de maand ga ik voor deze rubriek met de ogen dicht voor mijn poëziekast staan om daar een willekeurige bundel uit te nemen. Deze keer is dat Een speen van mager vlees van Rien Timmers (Uitgeverij WEL, Bergen op Zoom, 1998), waaruit ik op bladzijde 26 volgend titelloos vers opensloeg:
onder een stemloze wolk één steen die in de hitte ten hemel trilt en één in de leegte vertraagde tijd
Toen er nog geen sprake
was van het huidige koningshuis had Nederland al een eerste koning, Lodewijk
Napoleon. Het land zag er toen anders uit. Van het Koningrijk [met g] Holland
maakte Limburg nog geen deel van uit maar Ost-Friesland inclusief Jeverland
wel. Er bevonden zich toentertijd dus ook meer Waddeneilanden binnen de
landsgrenzen.
En weer rondt de teller
van mijn binnenshuisfiets de kaap van de duizend kilometer. Tijdens de lockdown
en het verdere verloop van de pandemie ben ik met zicht op het achterterras
toch minstens wel naar Ventimiglia en terug gefietst….
Cees Maas verzamelde in Pluviertjes
en ik gedichten over Domburg. Van mij nam hij Domburg op. Ik verkeer in deftig literair gezelschap want het boek bevat verder werk van onder meer P.C. Boutens, Herman De Coninck, Emma
Crebolder, Manuel Kneepkens, Johanna Kruit, Jan J.B. Kuipers, Frans Mink, Y.
Né, J.C. van Schagen, Thom Schrijer, Wim van Til, André van der Veeke, Lou
Vleugelhof en Hans van de Waarsenburg.
Wat heb je toch een
aardige overeenkomsten in verschillende talen. Wanneer de zon schijnt én het
regent spreken we van kermis in de hel, of in Vlaanderen van kermis bij de
duveltjes. Een oudere uitdrukking ervoor is De duivel slaat zijn wijf.
Grappig dat de gevallen engel ook in een groot deel van ons continent in dit
verband acteert: wanneer de zon schijnt én het regent zeggen de Duitstaligen Der
Teufel schlägt seine Großmutter, de Engelstaligen The devil’s beating his
wife en de Franstaligen Le diable bat sa femme.
Kees Franken legde in
een reeks tekeningen trefzeker daklozen in Bergen op Zoom vast. Zijn portretten
inspireerden me tot Ook als niemand. Enkele tekeningen en het gedicht zijn
voortaan op Fleurs du mal te vinden:
De nabije cultuurdragers
zijn momenteel de ingebonden jaargang 1912 van de Nieuwe Vlaamsche
Illustratie, Moresnet – Opkomst en ondergang van een vergeten
buurlandje van Philip Dröge, de reeks His Dark Materials en de Misa
di dadi en de Missa Faysant regretz van Josquin Desprez in de
uitvoering van The Medieval Ensemble of London onder leiding van Peter Davies
en Timothy Davies.