Gelachkamers

Hoewel reeds jaren met voorsprong de beste Nederlandstalige krant, laat ook Trouw wel eens een steekje vallen. De eindredacteur van dienst liet probleemloos gelachkamers de krant binnen. Hetgeen me deed denken aan Maar nog niet helemaal…., een blog waarop ik ooit dat soort missers verzamelde:

http://www.maarnogniethelemaal.blogspot.be/

Mooie toevoeging

O, wat ziet de jongste toevoeging aan de reeks avonturen van Blake & Mortimer er toch weer fraai uit: Yves Sente en André Juillard (eerder tekenden zij voor Het Voronov-complot, De sarcofagen van het 6^de continent, Het heiligdom van Gondwana en De eed van de vijf lords) pakken nu uit met De staf van Plutarchus. Ik weet zeker dat Edgar P. Jacobs vanuit zijn hemel instemmend gromt telkens wanneer iemand (want ook artiesten als Jean Van Hamme, Ted Benoit, Antoine Aubin en Jean Dufaux  bouwen daarop voort) iets aan zijn erfenis toevoegt. Maar eerst: besnuffelen, een beetje bladeren, nog eens vastpakken. En dan pas savoureren….

Op de ballen

Hé, wat een aardig weetje kom ik tegen: in het oude Rome zwoer men (allez: de mannen dan toch) bij zijn testikels. Dat gebruik klinkt heden ten dage nog door in het woord testimonium.

Koningszeer

Van de Heilige Marcoen, van wie ik vanmorgen een prentje vond, had ik eerlijk gezegd nog nimmer gehoord. Abt en belijder. Bijzondere patroon tegen alle soorten van koningszeer en andere vreemde ziekten. Van koningszeer (het lijkt me een aandoening die vooral republikeinen treft) vernam ik ook nog nooit.

Sympathiek

Welk een sympathiek bedrijfje is The Pilchard Works uit Cornwall: waar andere firma’s in hun branche de verpakkingen zakelijk houden (hooguit opgesmukt met een plaatje van de vis in kwestie) heeft men er daar voor gekozen de blikjes sardines te voorzien van een bij de visserij passende reproductie, ook nog eens netjes geannoteerd. Op mijn exemplaar staat The Greeting van Walter Langley.

Bescheiden

Jimi Hendrix had een ruig image, maar was een eerder bescheiden en vriendelijke kerel. Hij voelde zich niet te groot om zelf ook fan te zijn. Zo vond hij I See The Rain van Marmalade omwille van het prachtige gitaargeluid daarop de beste single van 1967. En hij vond in elk geval zichzelf niet de beste gitarist ter wereld. Een aardig citaat om dat te illustreren fotografeerde Albert Hagenaars, aangetroffen op diens website, in Ierland….

Het Vliegend Eiland

Staat al jaren bij mijn favorieten, Het Vliegend Eiland. Blijft een sprankelende blog:
http://vliegendeiland.blogspot.be/2014/12/theologie.html

Brrrr....

Brrr, nu is het echt koud. Tijd om je weer lekker warm in te duffelen vooraleer je de deur achter je sluit. Ieder seizoen heeft zo zijn eigen vestimentaire geplogenheden….

Biograaf

Paul Rigolle plaatste het gedicht Biograaf, dat hij aan mij opdroeg en schreef voor het liber amicorum dat ik onlangs mocht ontvangen, op zijn (rijkelijk gevulde en immer interessante) website:

http://paulrigolle.blogspot.be/2014/11/biograaf.html

Na de avant-première

Op de after party na de avant-première van Vanitas in Kinepolis werd een aantal medewerkers (acteurs, figuranten, technici) aan de film vastgelegd. Van links naar rechts Philippe Jadin (focus puller), Tobias Spierenburg (co-regisseur en componist), Renato Brabants, Alexander Van Mael (public relations), Willemijn de Kreij (executive producer), Oscar Spierenburg (regisseur), Manon Verbeeck, Dirk Roodhooft, Laura Verlinden, Céline Verbeeck, Bert Bevers en Peter Holvoet-Hanssen. Liggend: Pjeroo Roobjee.

De muur

In Amsterdam viel het me weer eens op hoe doodnormaal én populair er de automatiek is. Een waarlijk typisch Nederlands verschijnsel. In gans België (waar je er dan ook vergeefs naar zult zoeken) begrijpt werkelijk niémand wat er aantrekkelijk aan is om voedsel ‘uit de muur’ te trekken. Een bamihap of kroket dient immers sissend heet uit het frituurvet te komen….

Het koken van kinderen

Als ik kinderen had of zelf nog een kind was zou ik heel ver weg blijven van dit Kinderkookkafé [sic]. Het ziet er uitnodigend uit maar achter de deur verwacht je toch op zijn minst een grinnikende en handenwrijvende heks, zich verheugend op het koken van kinderen….

Aanpassingsvermogen

Een vorige keer dat ik er was viel hun gekrijs me al op, maar nu waren er nóg meer. Weer eens in Amsterdam geweest, en door het Vondelpark gekuierd. Daar stikt het werkelijk de moord van de halsbandparkieten. Hoe ze er ooit terecht zijn gekomen (ontsnapt uit Artis?) weet geen mens, maar het Vondelpark is klaarblijkelijk een walhalla voor die dwergpapegaaien, die er in nestholen in oude bomen hun broed- en schuilplaatsen hebben. Je zou denken dat de van oorsprong tropische vogel het loodje zou leggen in ons klimaat, maar hij voelt zich goed thuis in de stad. Elk jaar dijt de soort uit. Zelfs in een koude winter is het vinden van voedsel voor die vrolijke krijsertjes geen enkel probleem.

Twee maal daags

Een dekhengst hééft zijn rechten. Die zijn al lang geregeld. Vond in een 19^de eeuws document allerhande voorschriften. Zo mocht in 1883 al een eigenaar niet verplicht worden zijn dier meer dan twee maal per dag ‘te doen springen’. Een dekhengst hoefde per springtijd ook niet meer dan 70 merries te berijden….

Vanitas

Weer mag ik opduiken in een film! Nadat ik eerder al figureerde in De Veer van César, ben ik nu te zien (hieronder een still) in een forse scène (de facto de sleutelscène) in Vanitas. Dat is de nieuwste rolprent van Picoux Productions, geregisseerd door Oscar Spierenburg (hierboven). Een heuse langspeelfilm deze keer. Gisteravond vond de avant-première plaats, in Kinepolis in Antwerpen. Op de after party werd ik zelfs enkele keren aangesproken, want herkend! Het blijft voor een jongetje als ik dat in de bioscoop opgroeide een kick om zijn naam op een groot scherm in de aftiteling langs te zien komen….

http://vanitas.picoux.be/

Koploper

België, zo blijkt uit cijfers van Comeos (ik ben dol op dat soort informatie), is in Europa koploper wat betreft supermarkten: er is 1 supermarkt per 4.000 inwoners. Ter vergelijking: in Nederland en Frankrijk is er 1 per 5.000, en in het Verenigd Koninkrijk zelfs slechts 1 op 10.000 inwoners.

Remedies tegen ongeloof

Vanaf heden mag mijn gedicht Remedies tegen ongeloof onderdeel uitmaken van Fleurs du mal:

http://fleursdumal.nl/mag/bert-bevers-remedies-tegen-ongeloof

Koppijn voor Jozef

In Het Alphabeth werd destijds bij de N.n. nog gewoon een neger afgebeeld en als dusdanig benoemd. En bij de T.t. een aan ’n waterpijp lurkende Turk. Oei oei oei, wat zouden de directeur van het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding (CGKR) en andere Jozef De Wittes als die er toen geweest waren hier koppijn van hebben gekregen….

Warm onderkomen

Het is een beetje guur aan het worden. Er zijn steeds meer handschoenen, mutsen en shawls in het straatbeeld te zien. Zouden we een echte winter krijgen? Ben in elk geval blij dat ik een warm onderkomen heb….

Terugbladerend....

Voor de lol zomaar eens opgezocht wat ik vandaag precies 3 jaar geleden op Gemengde Berichten postte:

http://www.meergemengdeberichten.blogspot.be/2011/11/wat-is-het-nou.html

Vrolijk

Word in deze tijd van het jaar altijd kinderlijk vrolijk als ik her en der de feestverlichting weer aan zie gaan….

Uit de kast (XXIX): Jozefa Van Houtland

Het blijft een aardige manier om een poëziecollectie te gebruiken: af en toe eens met de ogen dicht voor de kasten te gaan staan en er op goed geluk een bundel uit pakken, en daaruit weer een willekeurig gedicht te plukken. Deze keer kwam Op het terras van de maan van Jozefa Van Houtland (in 1979 verschenen in De Bladen voor de Poëzie te Brugge) te voorschijn. Daaruit, van bladzijde 12, Prehistorie:

Jij hebt de rots bekapt

met je vuistbijl
ik werd idool
van vruchtbaarheid.
Met je vuistbijl
heb je gespeeld
op mijn huid
en de strelingen
werden zigzagband.
Je gaf mij ogen
van zilver
tepeltjes
en een ring.
Ik werd een ding.

Onderdak

Dát lijkt me nou een paradijsje voor gevogelte allerhande. Bijvoorbeeld mussen en zwaluwen nestelen graag onder dakpannen. Eén lei met ruimte eronder volstaat meestal al, maar hiér zijn ze wel bijzonder welkom….

Poëtische overval

Benno Barnard, Piet Brak, Philippe Cailliau, Patrick Cornillie, Emma Crebolder, Frank Decerf, Frank De Vos, Richard Foqué, Albert Hagenaars, Erick Kila, Hans Mellendijk,  Fleur De Meyer, Roger Nupie, Nicole van Overstraeten, Frank Pollet, Paul Rigolle, Mieke Robroeks, Tony Rombouts, Ron Scherpenisse, Wim van Til, Gerrit Westerveld en Rudy Witse. Die leverden allemaal een bijdrage aan het liber amicorum dat ik kreeg ter gelegenheid van mijn verjaardag. Een mooi gezelschap.

Hoewel mijn vrienden weten dat ik het liefst rustig thuis aan de computer of in mijn hoekje van de bank zit durfden ze het toch aan een poëtische overval te plegen. Het merendeel van de mensen die meewerkten aan mijn cadeau verscheen plots en masse in onze woonkamer. Ik wist helemaal van niéts (Geertje had hun komst goed kunnen verzwijgen). Een mens kan tegenwoordig niet meer op zijn gemakske in alle anonimiteit zestig worden….

http://smelsslems.blogspot.be/2014/11/vriendenbunel.html

Binnen een mum was de living à l’improviste omgetoverd tot een literair salon, en lazen de dichters hun werk voor. Een overrompeling, maar wel een plezante. Zeker nu het stof weer wat is neergedaald. Langs deze weg oprechte dank aan allen, beslist ook aan Ron Scherpenisse die het boekje wonderschoon vormgaf!

Verliefd op een nummer

Ik heb altijd een hekel gehad aan levende muziek. Je wordt verliefd op een númmer, niet op een versie ervan. Allez: ik dan toch. Natuurlijk bezoek ook ik wel eens een concert, for sentimental reasons (zo woonde ik in de Roma een optreden van Donovan, in de Arenbergschouwburg een van Steve Harley, en in de Elisabethzaal een van Elvis Costello bij), maar nadien beluisterde ik toch liever weer de originele opnames. Je moet er toch niet aan dénken om, bijvoorbeeld, Strawberry Fields Forever of I Am The Walrus live te horen?

Een weelderig notenjaar

Vanaf heden mag Een weelderig notenjaar onderdeel uitmaken van Fleurs du mal:

http://fleursdumal.nl/mag/bert-bevers-een-weelderig-notenjaar

Die had je vroeger niet....

Bij die Jumbo overigens een smakelijke vondst gedaan. Hoewel ik (ofschoon geen vegetariër) principieel geen paarden- en varkensvlees eet heb ik wel eens heimwee naar in de pan sissende bacon of speklapjes, of gewoon ham/hesp. Wat heeft de Jumbo tot mijn plezier structureel in voorraad? Rúnderham. En: lékker!

"Ha, die Céés!"

Was vandaag, na een afspraak in Zeeland, voor het eerst sinds lang weer eens even in mijn geboortestad Bergen op Zoom. Vooraleer ik terug reisde nog gauw wat boodschappen gedaan bij (de in Antwerpen onbekende) Jumbo. Toen ik met mijn winkelwagentje de kassa verliet werd ik bijna geramd door een man in een scootmobiel. Die bleef zitten en keek me aan van “Herken je me niet?” Pas toen zag ik het! “Ha, die Céés!” begroette ik hem hartelijk. Cees van Nijnatten, de waard van het eerste café waar ik ooit kwam. Wat goed hem nog eens te treffen. Hij is er ondertussen 88 (“Bijna 89, Bert!”). Wat was Café Het Markiezenhof toch een fijne buurtkroeg….

Zie ook:
http://meergemengdeberichten.blogspot.be/2012/02/jeugdsentiment.html

Verrassend

Een reis per omnibus is veelal ook verrassend (aangenomen dat je af en toe eens andere trajecten volgt). Zo kwamen we deze keer langs plaatsjes met fraaie namen als Schoonaarde en Schellebelle. Vanuit de trein heb je op het platteland veelal zicht op geiten, koeien en paarden. Malderen echter bood variatie: in een tuin waren een alpaca, merinoschapen en wallaby’s te zien. Dat lijkt me geen typisch Oost-Vlaams vee….

Graag in de boemel

Hoewel ik de zegeningen van de hogesnelheidstrein geenszins wil veronachtzamen, zit ik dolgraag in boemeltreinen. Die houden er een aangenaam ritme op na van optrekken, stoppen, weer optrekken en zo verder. Ook de inrichting van een omnibus staat me aan. Geen schijnkunst op het beetje vrije ruimte, maar gewoon ouderwetsche spiegels. Daarvoor kun je das en haar nog even schikken vooraleer je uitstapt. En er gaat een aangename ruimtelijke werking van uit.

De politie is uw beste vriend

In welk jaar het was weet ik niet meer, maar wel nog op welke dag ik door het voetgangerstunneltje onder het station van Bergen op Zoom fietste. Dat mag niet. Het heet niet voor niets voetgangerstunneltje natuurlijk. Maar enfin, velen met mij deden zulks. Deze keer echter stonden er agenten te patrouilleren. Dat betekende een bon. “Pech, mijnheer Bevers,” zei de een die ik (destijds werkte ik op de stadsredactie) wel eens tegenkwam op het bureau. “U weet vast dat dit niet mag. Mag ik uw geboortedatum en adres?” “Jazeker, 17 november 1954, en mijn adres….” Verder hoefde ik niet te gaan, want hij had de bekeuring al van zijn boekje verwijderd en verscheurde haar terwijl hij zei: “Dat kunnen we niet over ons hart verkrijgen, iemand op zijn verjaardag bekeuren. Van harte gefeliciteerd en een fijne dag nog!”

Schoonheid

Van Geertje een nieuwe vulpen gekregen. Ben er zeer blij mee. Kon er onmiddellijk lekker mee schrijven, terwijl het ook voorkomt dat het een poos duurt vooraleer een nieuwe vulpen naar je hand gaat staan. O, wat is ze prachtig!

Komische humor

Door de nieuwe machtsverhoudingen beginnen er in dit fascinerende land België dingen te schuiven. Antwerpen en Gent gaan zich onttrekken aan hun provinciebestuur, als een soort stadsstaten. Omdat Antwerpen de hoofdstad is van de gelijknamige provincie, hetgeen verwarrend was/is/zal zijn, wordt nu voor de provincie-minus-de-hoofdstad de naam Midden-Brabant (die ik als geboren Noord-Brabander, en uit historisch perspectief overigens van harte toejuich) geopperd. België is een absurd land, maar ook een land met humor. Vanuit on-Antwerpse hoek wordt er met de plannen op het internet (Gent, met een socialistisch bewind maar voor de rest wat mij betreft de mooiste stad van het land, speelt daar geen rol – waaruit afgeleid mag worden dat er vooral vanuit linkse hoek wordt gegrapt) direct de draak gestoken. Om deze nieuwe landkaart kon ik alleszins smakelijk lachen….

Kaal

Hé, dat zie je niet dikwijls: een tram met géén reclame erop. Meestal staan ze er van onder tot boven en van voor naar achter vol mee. Dit exemplaar is waarschijnlijk op weg naar een reclamebureau….

Vloerverwarming

O, wat vindt Stefke het toch heerlijk dat het buiten weer guur aan het worden is. Als een kleine Oblomov ligt hij uren aan een stuk boven zijn vloerverwarming te dutten. Hij is ondertussen bijna vijftien….

Christo en zo

De eigenaar van het café om de hoek wenste niet te verkopen. Anders zou er een volledig nieuw blok gebouwd gaan worden. Nu moet er omheen worden gewerkt. Toch zou ik als ik hem was niet op beide oren slapen. Hoe stevig staat dat pand eigenlijk? Ze zijn momenteel om dat gebouw heen de kelderverdieping aan het graven, en natuurlijk weten die werklui best wat ze aan het doen zijn, maar ik vertrouw het toch nog niet écht….Aan de overkant steekt de building op de hoek van de Frankrijklei en het Blauwtorenplein ondertussen in een Christo-achtige verpakking.

Bologna

Voortaan mag ook Bologna, een gedicht dat ik schreef bij een van onze lievelingssteden, onderdeel uitmaken van Fleurs du mal:

http://fleursdumal.nl/mag/bert-bevers-bologna

Momentopname

Hic et nunc in de directe nabijheid: Een zeemeermin aan de monding van het Zwin van Hendrik Carette, Dagboeken 1931-1949 van George Orwell, mijn opgezette kauwtje dat hoognodig afgestoft moet worden en Henryk Górecki’s Miserere (in een uitvoering van The Chicago Lyric Opera Chorus onder leiding van John Nelson).

Ver weg

Op 11 november 1914 was een wapenstilstand nog ver, zéér ver weg. Miljoenen, veelal jonge, mensen (mannen vooral) hebben die gewoonweg nimmer meegemaakt in hun toenmalige leven. Hij zou nog vier tergend lange jaren op zich laten wachten….

De raadselen des levens

Ik durf te beweren dat ik niet geheel van intelligentie ben gespeend, maar soms bekruipt me als eenvoudige αλφα toch het idee dat ik ogenschijnlijk eenvoudige zaken niet kan bevatten. Zag na de maaltijd, de ingrediënten op de fles ketchup bestuderend, dat die op 100 gram 140 gram tomaten bevat. Hoe kan er nu 140 gram in 100 gram gaan? Dacht even aan een tikfout, maar in het Frans (148 g pour 100 g de Tomato Ketchup) staat het er net zo. Voor mijn gevoel is dat hetzelfde als dat er op mijn pintje van 33 cl zou staan dat het bestond uit hopextract, mout van gerst en 36 cl water. Mijn βέτα-vrienden gaan me om dit blogje waarschijnlijk uitlachen….

Belgische vlag

Ook onder de botanici manifesteren zich tegenwoordig belgicisten: de Abutilon megapotamicum (Spreng) A.st-Hil & Naudin (malvaceae) heet, uiteraard omwille van de kleuren van de bloem, in het Nederlands Belgische vlag….

Propaganda

Tijd om de filmpjes weer eens onder de aandacht te brengen die mijn neef Maarten van enkele van mijn gedichten draaide:

http://www.bertbevers.com/filmpjes/filmpjes.htm

Afdoend

Stond de doodshoofdaapjes weer eens geamuseerd te bekijken. Naast mij een vader met zijn zoontje. Dat bestudeerde de diertjes, die bij de brilberen zijn gehuisvest, lange tijd stilzwijgend. Op zeker moment vroeg hij: “Eten beren apen?” “Nee, hoor,” antwoordde de papa. Zwijgen. “Waarom niet?” “Die lusten ze helemaal niet, joh….” Dat bleek een afdoend antwoord, want vervolgens wilde het manneke richting papegaaien.

Niet te verleren

Ach, zo’n stevige tafelvoetbalkast hadden wij vroeger ook. We speelden daar dikwijls op. Volgens mij is je behendigheid daarop niet te verleren. Geertje (zij deed de verdediging) en ik waren alleszins ooit geduchte tegenstanders als we het spel op café speelden.