Wat een stem!

In 1969 bereikte Clover Leaf, een popgroep uit mijn thuisgewest West-Brabant, zomaar ineens de Veronica Top Veertig. De debuutsingle Time Will Show bereikte een 34ste plaats. De band bestond uit zanger Achmed Albar, (de briljante) gitarist Eugène den Hoed, bassist Jacques Verburgt, organist Marcel Lahaye en drummer Adrie Voorheijen en klonk live een stuk steviger dan op de plaat. Er bereikten nog vier singles de hitparade. Stuitte weer eens op What Kind Of Man, en dat nummer kan er ook nu nog mee door hoor. Wat me telkens opvalt is die ongelooflijke stem van de betreurde Jacques Verburgt. Die haalt daar achter de leadzang van Achmed Albar waarlijk prachtig hoge tonen. De roffel van Adrie Voorheijen aan het eind van het nummer klinkt ook nog immer overtuigend.

http://www.youtube.com/watch?v=GvO_Z_b2qzA

Jeugdheld met eigen plaats

Een van de jeugdhelden van mijn vader zaliger nagedachtenis, die als jongetje dikwijls de bioscoop Alhambra in Vlissingen bezocht, was (met Tom Mix) Gene Autry (1907-1998), The Singing Cowboy. Zijn grootste hit had hij met het lied Rudolph The Red-Nosed Reindeer (wie kent het niet?). Ik ontdekte zojuist dat er een plaats naar hem is vernoemd! Dat kunnen niet veel zangers en/of filmsterren zeggen. Gene Autry ligt in Oklahoma. Op 1 juli 1883 ontstond het als Lou. Op 22 november van datzelfde jaar werd het plaatsje herdoopt in Dresden, en op 1 september 1887 in Berwyn. Maar op 16 november 1941 kreeg het de naam van Gene Autry. Het telt volgens de laatste tellingen weliswaar slechts 102 inwoners, maar toch....

Uit de geheime archieven

Een waarlijk formidabel fraaie uitgave is De geheime archieven van het Vaticaan, een coproductie van het Archivio Segreto Apostolico Vaticano en uitgeverij VdH Books (ISBN 9789088810084), met een inleiding van monseigneur Sergio Pagano, Prefect van het Vaticaans Geheim Archief. Het boek is aantrekkelijk voor leken, maar ook voor wetenschappers. De talrijke documenten die er voorbeeldig in zijn afgedrukt werden van een vakkundig commentaar voorzien. Bovendien staan er schitterende sfeerfoto's van het archief in kwestie in. Wat is er zoal te zien? De bul Inter cetera onder meer, die Alexander VI richtte aan de vorsten van Spanje na de ontdekking van de Nieuwe Wereld. Maar ook (zie hierboven) de eed van trouw van Filips II aan paus Paulus IV.

Nog een greep uit dit overweldigende boek: de veroordelings- en excommunicatiebullen van Maarten Luther. Een brief van Clemens VII voor de kroning van Karel V. Een brief van de Lords van Engeland over de 'Grote Kwestie' van Hendrik VIII aan diezelfde Clemens VII. En de met niet minder dan elf zegels verrijkte brief van het kardinaalscollege aan Pietro del Morrone met de aankondiging van zijn verkiezing tot paus Coelestinus V (zie hierboven). Echt een schitterende editie!

Het is spannend....

Het spant er vandaag om tijdens de preformatiegesprekken. Wordt Elio di Rupo de eerste Franstalige (én socialistische) premier van België sedert Edmond Leburton in 1974, of kan ook híj het ingewikkelde institutionele kluwen niet ontwarren? Slaagt hij erin voldoende tegemoet te komen aan de door Vlaanderen gewenste Copernicaanse omwenteling? Vooral in Brussel, dat bestuurlijke warnest waarin een kat haar eigen jongen nog niet terugvindt, worden er momenteel zenuwachtig heel wat nagels opgeknabbeld. Mogen fossielen als Freddy Thielemans er voort blijven doen met hun autistische beleid of gaat er éindelijk iets veranderen? Hoe het ook zij, je hébt - blijkens deze eenzame nationale driekleur - nog mensen die het allemaal wel best vinden zoals het nu is....

Een smakelijke lunch

Een van de lekkerste dingen die ik ken is een bruine boterham met goei boter, grijze garnalen en een heel klein beetje mayonaise. Ik vind het ook erg ontspannend om garnalen te pellen. Die kunst is niet iedereen gegeven, maar ik beheers die tamelijk goed.

Weg met die flaporen!

De Engelsen kennen een traditie van bizarre boeken. Uitgaven waarvan je je afvraagt: wie léést nou zoiets? Maar waarvan je zodra je er in begint te bladeren snapt waarom mensen er plezier in hebben. Neem Excentric Contraptions van Maurice Collins, in het Nederlands verschenen als Rare apparaten. De auteur verzamelde in de loop der jaren op rommelmarkten allerhande wonderlijke dingen. Regelmatig, eigenlijk om de bladzijde, stel je jezelf de vraag of het nu échte vondsten betreft, of door Collins zelf ineen gestoken dingen. Hoe het ook zij: leuk! Als we de samensteller mogen geloven was er in de 19de eeuw in de Verenigde Staten van Amerika een apparaatje op de markt tegen flaporen. Mensen met geestdriftig uitstaande gehoororganen dienden dat om te doen voor ze gingen slapen. Wetenschappelijk bewijs dat het effectief was, is nergens te vinden....

De zanger Robert Mitchum

Hé, dat wist ik niet: Robert Mitchum was behalve acteur ook zanger. Hij heeft ooit een langspeelplaat gemaakt, Calypso....is like so! Die verscheen in 1957 op het Capitol-label. Klinkt nog best aardig ook. Hij speelde in een heleboel slechte films (waarvan hij dikwijls toch iets wist te maken - Hij kreeg ooit een onderscheiding For triumphing by sheer force of personality over scores of inferior films), maar toch ook in een aantal memorabele. Ik vond dat hij mooi liep. Zelf hield hij daar een andere mening op na: "People think I have an interesting walk. Hell, I'm just trying to hold my gut in."

www.youtube.com/watch?v=uNuLoLdW6_g

De klauwen van Stefke

Poezen kennen geen vakantie, of weten niet beter dan dat het dat alle dagen is. Feit is dat er amper uitgeslapen kan worden in het door ons gewenste ritme. Want als Stefke wil ontbijten, dan zál er ontbeten worden. Eerst loopt hij zomaar wat rond te kloten, een beetje krassen hier, een beetje trommelen daar, kopjes geven aan het nachtlampje. En als ik daar nóg niet op reageer komt hij naast me zitten en begint hij met zijn pootje op mijn gezicht te tikken. 'Ach, zo'n zacht poezenpootje,' hoor ik u al denken. Pas op: als ik gewoon blijf doen of ik nog slaap komt er - Ting, je ziet er haast zo'n flitsend sterretje bij - een klauwtje uit dat zachte poezenpootje en daarmee durft hij best in mijn neus te prikken. En als ik dan even later zuchtend naar de keuken in het voorhuis loop (neen: strompel), huppelt hij met hooggeheven staart en vrolijk spinnend voor me uit....

Zoek de voortvluchtige....

Een andere rubriek in Deng die ik zeer kon smaken was Bin Ladenspotting. Toen de media vol stonden van de jacht op de terrorist/vrijheidsstrijder (doorhalen wat niet van pas komt) kwam Deng ieder nummer met een fotomontage waarmee de redactie duidelijk wilde maken dat de man gewoon onder het volk bleef verschijnen. Het was wel altijd even zoeken. Hoewel het magazine niet meer bestaat zou er gewoon door kunnen worden gegaan met een rubriek als Bin Ladenspotting vermits de fors bebaarde nog steeds onvindbaar is....

Het gevreesde Deng-panel

In het begin van dit millennium was er Deng. Dat was de opvolger van het indertijd gratis verspreide Mao Magazine. Alternatieve maar journalistiek doorwrochte bladen waarop ik me immer verheugde. Kwam de nummers weer eens tegen in de kelder, en ben ze opnieuw aan het lezen. Als letterkundige (of zanger, of filmmaker, of kunstenaar - ze namen iedereen in het vizier) hoopte je maar beter dat je jongste product niet onder de aandacht zou komen van.....Het Deng-panel. Een slechte recensie is tot daar aan toe, maar de op het besproken object na immer identieke foto van het Deng-panel was talloze malen dodelijker dan een uitgebreide slechte bespreking. Kristien Hemmerechts was een van de slachtoffers....

Aan mijn lijf geen polonaise

Antwerpen heeft talloze toffe cafés. Een heel aangename kroeg is De Kat op de hoek van de Wolstraat en de Hoofdkerkstraat. Toch vertoef ik daar hoogstzelden, en dat komt alleen maar omdat ze er niets dan jazz draaien. En hoewel ik melomaan ben, beschik ik niet over de intellectualistische vermogens om jazz te bevatten. Gregoriaans, polyfonie, klassiek, pop, twaalftoonsmuziek? Ik kan er mee omgaan. Maar met jazz? Brrr.

De eenzaamheid van de Ardennen

De bevallige glooiingen van de heuvels, de intimiteit van de landelijke wegeltjes waaraan nog dikwijls Romaanse kerkjes, het imposante groen alom en de forse rotspartijen. Het zijn allemaal charmes van de Ardennen, dat zeker. We waren weer eens in dat rustige gewest. Aan de Amblève, de Ourthe (waarlangs heus gebergte, zie foto boven), aan de Vesdre. Maar hoe aangenaam het er ook toeven is, al rap wordt het me er duidelijk dat we echte stádsmensen zijn. Ik zou nooit in de Ardennen kunnen wonen. Té stil. Terug thuis geniet ik weer volop van de stad. Van de klingelende trams, van het rumoer van de passanten, van die merkwaardige geurmengeling die benzine, bier, chocolade, frieten en gepasseerde pissoirs opleveren. Ardennezen zullen daar dan waarschijnlijk wel weer niet lang tegen kunnen....

Blij met nieuwe pen

Van kleine dingen kan ik bijzonder blij worden. Daarstraks een nieuwe vulpen gekocht. Een mooie groen gemarmerde. Fraai afgewerkt en geleverd in een smaakvol doosje van Waterman Paris. Daar kan ik weer wel wat opschrijfboekjes mee te lijf!

Nobody ever listens to me

Op de radio Leonard Cohen met Lover come back to me. Ik schiet altijd in de lach wanneer ik hem hoor. Niet alleen omwille van de knulligheid van deze pseudo-intellectueel maar ook omdat ik dan aan Neil, de ouwe hippie uit de legendarische serie The Young Ones, moet denken: “I feel so lonely. Nobody ever listens to me. I feel like a Leonard Cohen-record.”

Nieuwe Digther is uit

Nummer 1/2 van de 11de jaargang. Daaraan is het literaire tijdschrift Digther ondertussen toe. Hoofdredacteur Hugo Verstraeten en zijn redactieleden Frank Decerf, Alain Delmotte, Diana Freys, Paul Rigolle, Frédéric Leroy en Herlinda Vekemans zijn er opnieuw in geslaagd een boeiende editie te vervaardigen. En dat zeg ik heus niet alleen omdat ik aan dit nummer meewerkte (Hugo nodigde me naar aanleiding van het Dubbel-project uit voor Digther een aantal dubbeltalenten te selecteren: dat werden behalve steller dezes zelve Vincent Billiau, Frans Budé, Albert Hagenaars, Yvonne Né, Roger Nupie en Lucienne Stassaert - elk met een werk in zwart-wit en een gedicht), maar ook omdat er nog veel meer lezenswaardigs is. Proza van René Van Densen en Rudi Penne bijvoorbeeld, en poëzie van onder meer Richard Foqué (het sterke vierluik Wrakhout), Diana Freys, Marco Houtschild en Erwin Steyaert.

Naar de bron

Na eerdere frisse tentoonstellingen als Neige (2004), L'homme bijna invisible (2006) en Le déserteur (2008) is van Benjamin Demeyere momenteel (nog tot 5 september!) in galerie De Zwarte Panter aan de Antwerpse Hoogstraat A L'Origine te zien. Sinds kort is het verrukkelijke filmpje dat Jean-Marc Panis ter gelegenheid van deze expositie maakte online:
http://www.youtube.com/watch?v=j0xex_kaeLM&feature=player_embedded

Wegwezen!

Persconferenties, rechtstreekse toespraken via de televisie, rookgordijnen, uitvoerige analyses in de kranten....Ik zei het al eerder: die zijn eigenlijk nergens voor nodig als je een goede tekenaar in huis hebt. Tanya Tier maakt vanmorgen in The Guardian in één oogopslag duidelijk hoe de stituatie met betrekking tot Afghanistan is (de Russen hadden het kunnen voorspellen, en wellicht hebben ze dat ook wel gedaan)....

Een barst met amper uitzicht

Aanvankelijk leek het een forse barst in de gevelwand te zijn maar nadere bestudering leerde dat het hier een heuse steeg betrof, al weten de inwoners van Dordrecht dat het hier de Zakkendragersstráát betreft. Ik begrijp prima dat je af en toe eens wilt luchten (rechts), en daar heb je een raam voor nodig maar is het niet bizár dat de overburen een batterij van zés vensters hebben gecreëerd met een uitzicht van amper een halve meter op een blinde muur.....?

Wijze woorden

Een heerlijk boekje van de wijze Henri-Floris Jespers is Tussen zweefvlucht & zwaartekracht, in 1982 verschenen bij de verdwenen uitgeverij &Vondel. Zomaar een citaat: "Ik heb het werk van Karel Jonckheere leren appreciëren (dat is mij overigens nog steeds niet echt gelukt - ik zal weer eens een poging ondernemen) dank zij Jan de Roek, die de poëzie van Jonckheere omschreef als de moord op Chronos, op de tijd. Ik ril van eeuwigheid, zegt Jonckheere, ik handel in toekomst, versjacher verleden. Dat doen wij. Alsof het de meest vanzelfsprekende, de doodgewoonste zaak is. En te vaak vergeten we het essentiële: het oeuvre, waartoe de aanwezigheid slechts een voorwendsel is, een aanleiding." Zo is het maar net!

Beatles play Bach

Nog steeds zijn The Beatles naar mijn smaak de grootste popgroep ooit, maar er kleeft nu wel een smetje op hun blazoen sinds ik ontdekte dat ze de eerste zes tonen van Hey Jude letterlijk hebben gepikt: Hey Jude, don't make it bad kun je zó zingen op de eerste zes tonen van Arioso van Bach! Pas vanaf Take a sad song and make it better wordt het (tenminste, daar ga ik maar vanuit) origineel. Luister maar:
http://www.youtube.com/watch?v=M2Oe3nkQji8&feature=related

Maria waakt

Zomaar een opname van Onze-Lieve-Vrouw, patroonheilige van Antwerpen, 'naast' de top van de toren van de naar haar vernoemde kathedraal. Genomen van op het terras van Café Moretus op de Vrijdagmarkt....

De waanzin nabij

Om nog maar eens te illustreren hoe gecompliceerd dit land ineen steekt met al die Vlaams-Waalse tegenstellingen: er moeten nieuwe Europese nummerplaten voor voertuigen komen. Wetenschappelijk onderzoek wees uit dat de beste kleurcombinatie gele letters op een zwarte achtergrond of zwarte letters op een gele achtergrond (zoals in Frankrijk, Nederland en het Verenigd Koninkrijk) is. Die kleurencombinatie is volgens diverse studies het best zichtbaar, met het blote oog en met camera's. Objectief criterium, niet? Da's buiten de Franstaligen gerekend. Die wijzen de nieuwe nummerplaat af omdat ze geel en zwart te....Vlaams vinden. Inderdaad zijn dat de kleuren van de Vlaamse vlag, maar het is toch te bespottelijk voor woorden om communautaire gevoeligheden te laten prevaleren boven verkeersveiligheid? Zelfs de suggestie om er dan een rood randje om te maken (dan zouden de kleuren van de Belgische vlag vertegenwoordigd zijn) werd ten zuiden van de taalgrens afgeschoten....

An ossifer and a mantlegen

Of ik het Engelse woord ossifer kende, vroeg Geertje wier oog daarop was gevallen toen ze in het woordenboek iets anders opzocht. Ossifer? Neen. Het blijkt officier, officer dus, te betekenen. Het bestaat in het American English écht....Nóóit van gehoord.

Hoera!

Over lekkere dingen gesproken. Zo af en toe ga ik naar Putte, even de grens over om hier niet te krijgen 'Nederlandse' boodschappen als atjar, ketjap asin, ketjap manis en scherpe sambal in te slaan. Tot mijn schrik ontdekte ik onlangs dat Albert Heyn (de vestiging in Putte dan toch) mijn geliefde Zwitserse strooikaas uit de schappen had gehaald. Ik informeerde hier en daar in welke Nederlandse winkels die tegenwoordig nog wél te koop was. Mijn goede vriend Ad Verbraak wist me reeds te melden dat mijn desideratum in elk geval bij de Super en bij de C1000 verkrijgbaar was. En mijn zusje? Die ging niet alleen kijken waar ze dat heerlijke product van Geska-Glarus nog hebben, ze stuurde er gelijk ook wat van op! Dát is wat ik broederliefde noem....

Bevers sausje zalig

We zijn bijzonder tevreden over de kwaliteit van de mosselen dit seizoen. We smulden er dan ook al een paar keer van. Goed wassen, kijken of ze allemaal dicht zijn of nog sluiten en dan hup de pot in met een beetje water, verse ajuin en prei. Veel meer moet dat niet zijn. Maar....de échte vervolmaking van deze maaltijden danken we aan de firma De Kroon die een waarlijk goddelijk mosselsausje produceert. Meestal, mééstal heeft de supermarkt dat gedurende de zomer in de schappen maar vermits we het ook zeer smakelijk vinden bij andere gerechten toch maar even van het etiketje overgeschreven dat De Kroon gevestigd is aan de Heiveldstraat 113 in Beveren. Mochten de winkels de pottekes niet meer leveren dan ga ik met de trein heen en weer om een voorraadje van dat zalig Bevers sausje in te slaan....

Een aangename verrassing

Kijk eens aan, zomaar ineens een gedicht van mezelf in het Indonesisch. Het Bahasa Indonesia meer bepaald. Vertaald door Siti Wahyuningsih, die begonnen is poëzie van mij naar haar moedertaal om te zetten. Dit is het eerste gedicht uit mijn bundel Afglans - Gedichten 1972-1997:

dan sekarang
- sekarang kereta api malam terakhir
menyobekan kesepian negeri ini -
aku menarik perbatasan ketenangan

kesunyian tertutup
lagi seperti air
di belakang wagon yang terakhir

Dat luidt oorspronkelijk:

en nu
- nu de laatste nachttrein
de stilte van dit land verscheurt -
bepaal ik in alle rust mijn grenzen

de stilte sluit zich
als water weer
achter de laatste wagon

Ik herken in de vertaling alleen wagon, maar mijn kennis van het Indonesisch is dan ook verwaarloosbaar. Wie weet krijg ik nog wel eens lezers in het verre Jakarta....

Desoriëntatie in eigen huis

Zelfs in je eigen woning kun je gedesoriënteerd raken, zo merkte ik toen ik (zie onder) vanuit mijn leeshoekje in de bank een mooie volle maan ontwaarde. Ik was vergeten dat ons balkon een zijvenster heeft, en toen ik buiten stapte om een foto te maakte was ik de maan....kwíjt! Ik bleek naar rechts te kijken, en realiseerde me dat ik in genoemd zijvenster de reflectie had gezien. Toen ik naar links blikte was ze er in volle glorie!

Andere taal bij Litera-Este

Komend najaar verschijnt er een nieuwe bundel van me. Vincent Billiau van uitgeverij Litera-Este (die ook werk uitbracht van onder meer Maris Bayar, Guy van Hoof en Patricia Lasoen) benaderde me met de vraag of ik geen manuscript voor hem had. Da's nog eens een luxe, in het wat poëzie betreft toch eerder kille uitgeversklimaat. Andere taal wordt vandaag reeds aangekondigd in de Mededelingen van het Centrum voor Documentatie & Reëvaluatie:
http://mededelingen.over-blog.com/article-onuitgegeven-bert-bevers-andere-taal-nieuwe-bundel-54518895.html

Ze komt weer!

Vier jaar geleden liep zowat gans Antwerpen met de mond open van verbazing om de ontroerende olifant, zijn sultan en die wonderschone Kleine Reuzin. Welnu: zij keert weer! Vrijdag 20, zaterdag 21 en zondag 21 augustus is het gezelschap Royal de Luxe terug in de Scheldestad, met De duiker, zijn hand en de Kleine Reuzin! Ik verheug me daar enorm op. Wíj gaan dan in elk geval de stad niet uit. Op onderstaand filmpje een impressie van het vorige project van Royal de Luxe. Het geluid dat de olifant maakt als hij de Kleine Reuzin in het oog krijgt bezorgt me nog immer kiekenvlees:
http://www.youtube.com/watch?v=01YDG8hD-Ac

De mist der oorlogen

Werkelijk een zéér indrukwekkende documentaire is The Fog Of War - Eleven Lessons From The Life Of Robert S. McNamara van Errol Morris. Die was zeven jaar geleden goed voor een Oscar. Robert Strange McNamara (1916-2009) was, nadat hij zich eventjes de eerste president van Ford die geen lid van de familie Ford was mocht noemen, onder de presidenten John Fitzgerald Kennedy en Lyndon Baines Johnson van 1961 tot 1968 minister van Defensie. En daarmee de spin in het web achter de Vietnamoorlog. Morris weet hem openhartig over de vuige verwikkelingen op het Pentagon te laten praten. Komende woensdag, 28 juli, is de film nog eens op televisie te zien. Op Arte, om 20.35 uur.
http://www.youtube.com/watch?v=VgA98V1Ubk8

Compliment voor de signaleurs

Alle aandacht in de Tour de France (en andere grote koersen) gaat, vanzelfsprekend uiteraard, naar de renners maar er mag toch ook wel eens een complimentje af voor de vele seingevers (signaleurs in het Frans), die op riskante punten met een vlaggetje zwaaien om het naderende peloton te attenderen op mogelijk gevaar. Zonder zulke mensen kan er geen wedstrijd verreden worden!

Blauw bloed

Toen de Moren, die het daar eeuwenlang voor het zeggen hadden, in Spanje voor het eerst in contact kwamen met Noord-Europese edelen viel het hen op hoe het bloed in hun aderen vanwege de blanke huid wel blauw leek. Ze dachten dat alle blanke edelen sangre azul hadden, blauw bloed. Sindsdien is dat een staande uitdrukking.

Verschil moet er zijn....

Hoewel er zowel qua taal als qua mentaliteit veel overeenkomsten zijn tussen Noord-Brabant en Vlaanderen en Nederlands en Belgisch Limburg duiken er af en toe toch ook échte verschillen op. In interpretatie bijvoorbeeld. Zo stapt een aantal Nederlandse Limburgers naar de rechter (en waarschijnlijk gaan ze gelijk krijgen) omdat ze tijdens het boodschappen doen in Eisden, op zaterdag, een parkeerbon hadden gekregen. Op de parkeerautomaten in Belgisch Limburg staat dat je daar moet betalen van maandag tot zaterdag. Omdat ze hun wagen op zaterdag hadden weggezet verkeerden ze in de veronderstelling dat ze niet hoefden te betalen. Als er had gestaan dat je moest betalen van maandag tot en met zaterdag hadden ze dat wél gedaan. Mij was dat al eens eerder opgevallen. Voor een Vlaming betekent van maandag tot zaterdag dat de zaterdag inbegrepen is. Voor een Nederlander moet er staan tot en met. Dat geldt ook voor tentoonstellingen of films. Als een Nederlander leest dat een expositie of film te zien is tot (ik noem maar een datum) 8 augustus dan gaat hij er van uit dat hij ten laatste 7 augustus een kijkje moet gaan nemen. Een Vlaming neemt aan dat dat ook 8 augustus nog kan. Wat parkeerautomaten betreft kan er in Antwerpen overigens geen misverstand ontstaan. Daarop staat Alle dagen van 9 uur tot 22 uur behalve op zondag, wettelijke feestdagen en 11 juli. Dá's duidelijk!

Een tweede jeugd

We amuseerden ons (de rolprent draait momenteel in Cartoon's hier in Antwerpen) in hoge mate met Les petits ruisseaux van Pascal Rabaté, die zijn eigen gelijknamige stripverhaal verfilmde. Rabaté en zijn acteurs (Daniel Prévost, Philippe Nahon, Bulle Ogier, Hélène Vincent, Julie-Marie Parmentier) wisten ons geregeld te ontroeren, en even zo dikwijls aan het lachen te brengen. Een voorbeeldje: Prévost besluit als Emile na dertig jaar te zijn gestopt in zijn tweede jeugd weer te beginnen met roken, stapt een tabac binnen en zegt "Doet u mij maar zo'n pakje Roken is dodelijk rood". Een verrukkelijke film. We praatten er nog lang over na....

http://www.youtube.com/watch?v=TN_02Qin3J8

Uit de kast (15)

Ditmaal ging ik weer eens met mijn ogen dicht voor de poëziekast zítten om ook de latere letters van het alfabet een kans te geven. Trok Vanuit het vacuüm van Jan Vissers (dit jaar bij Voetnoot te Antwerpen verschenen) naar buiten. Ook van deze bundel sloeg ik een willekeurige bladzijde op, 41 meer bepaald. En daarop staat dit Anno Domini:

Halverwege het Vondelpark en mijn huis
is een deur naar willekeurig welke eeuw.
Zo was ik bij Verdun, terzijde,
en de farao ken ik niet enkel van naam.

Het zijn vrouwen van de groten der aarde
die glimlachen om meer dan een geheim.
Proust die languit te bed lag,
de gedeelde waanzin van Van Gogh.

Ooit stroomden rivieren anders en elders
rees het gebergte van diep uit de zee.
Maar ik ga hier linksaf vandaag,

ik heb nog brood nodig en een paar peren,
het is kort dat ze lekker zijn in het jaar.

Pinten pakken in de Congob

Eind dit jaar verschijnt het boek Hoboken Anno 2010, dat The Photo Explorers aan het maken zijn ter gelegenheid van het 875-jarig bestaan van Hoboken. Daarvoor leggen ze niet alleen stedelijke elementen vast, ook portretteren ze allerlei mensen. Waaronder drie dichters: samen met Frank De Vos en Peter Holvoet-Hanssen ga ik voor genoemd boek een gedicht schrijven, een heuse co-productie. Een van The Photo Explorers, Hartmut De Maertelaere, ging met ons op pad om ons her en der op de gevoelige plaat vast te leggen. We deden onder meer een fantastische ouwe bruine kroeg aan die ooit Café Congoboot heette maar waarvan weer en wind de naam reduceerden tot Café Congob. Dát geweldige woord, Congob, zal ongetwijfeld in onze bijdrage opduiken. Op de bovenste foto ziet u Peter, Frank en mij beraadslagen bij een (nou ja, er kwamen er daarna nóg op tafel) frisse pint....

Het seizoen is begonnen!

Hè lekker, het seizoen 2010-2011 is begonnen. Voor aanvang van een nieuwe voetbaljaargang kriebelt het - ondanks het feit dat mijn sportliefde voortaan meer naar het wielrennen uitgaat - altijd even. Zojuist terug van de wedstrijd om de Coppa Sterchele in het Olympisch Stadion hier, tussen Germinal Beerschot Antwerpen en Club Brugge. Het weer was fantastisch, evenals de sfeer. Ofschoon hij al 37 is, blijkt Bart Goor nog immer de beste man bij d'n Beerschot. En wat de match betreft: 'we' verloren met 0-2. Al voor de rust had Dorege Kouemaha twee maal gescoord voor Club....

Nieuw nummer van Zuurvrij

Het nieuwe nummer van Zuurvrij, het tijdschrift van het Letterenhuis in Antwerpen, is uit. En ook nu weer betekent dat: smullen geblazen! Zuurvrij 18 is net als de zeventien voorgangers voorbeeldig opgemaakt, en staat bomvol interessante literaire wetenswaardigheden. Het is een vroed plan geweest het blad op te zetten.

De centrale taak van het Letterenhuis is de zorg voor het literaire erfgoed. In haar voorwoord blikt directrice Leen van Dijck trots terug op de Vlaamse Cultuurprijs voor cultureel erfgoed die het Letterenhuis eerder dit jaar in ontvangst mocht nemen: "'Zowel inzake collectiebeleid als inzake publieksontsluiting en reflectie is het Letterenhuis onovertroffen,' klonk het in het juryrapport (en als muziek in onze oren)." Zuurvrij 18 bevat opnieuw schitterend beeldmateriaal. Zoals (zie hierboven) een oude foto van de Parijse Rue d'Armaillé, waar het pension was gevestigd waar Willem Elsschot enige tijd woonde en inspiratie opdeed voor zijn eerste roman, Villa des Roses uit 1903.

Voorts onder meer een beschouwing van Dennis van Mol over de relatie tussen Paul van Ostaijen en de avant-gardistische kunstenaar Prosper de Troyer, een met zeldzame foto's van auteurs voor hun huis geïllustreerde bijdrage (Op visite) van gastsschrijver Joseph Pearce en Een lichtend spoor, een artikel waarin Jan Stuyck zijn licht werpt op het werk dat Wies Moens verrichtte voor de uitgeverij Wiek Op. Ook dat wordt verlucht met verrukkelijke foto's, waaronder een opname (zie boven) van de uit Martha van der Walle, Angela Dosfel-Tysmans, Karin Persyn en Maria Verhaeghe bestaande redactie van Gudrun. Dat was van 1919 tot 1965 het tijdschrift voor Roomsch-Katholieke Vrouwen en Meisjes. Het is dankzij Zuurvrij dat je dergelijke foto's onder ogen krijgt. Ik kijk nu reeds uit naar Zuurvrij 19....

http://www.letterenhuis.be/eCache/MDN/30/02/778.bWFpbj0zMDAyNzc2.html

Red de bijen!

Het gaat slecht met de bijen (hommels zijn technisch gesproken ook bijen). Al een paar jaar is er sprake van alarmerende sterfte onder bijenvolkeren. De schuld van de mens! Insecticiden en 'gewone' vervuiling. Het Rapport van de Club van Rome is een maat voor niets geweest. Leve benzine en kerosine! Jongelingen rijden auto zodra ze mogen, gezinnen houden er meerdere wagens op na en steeds meer mensen vliegen voor spotprijzen naar Turkije alleen maar om er te zonnen, of naar New York omdat de dollar zo zwak staat. Als de bij uitsterft, sterft de mens uit! Al dat volk heeft waarschijnlijk zo veel Amerikaanse science fiction-brol gezien dat het gelooft dat het ras wel zal overleven in een of andere gemuteerde vorm. Wij strooien voorlopig waar mogelijk toch maar liever zaadjes van planten waar bijen dol op zijn....

Reeds 110 jaar in gebruik

Vandaag, de feestdag van de Heilige Bernulf en de verjaardag van mijn schoonbroer Chris, is het exact 110 jaar geleden dat de onvolprezen Parijse metro in gebruik werd genomen. De eerste ondergrondse ter wereld werd in 1863 in Londen geopend. Op het vasteland volgden al snel Constantinopel (het huidige Istanboel, 1875) en Boedapest (1896). Maar op 19 juli 1900 werd dan ook in Parijs de eerste metrolijn voor het publiek opengesteld.

Stroop de flamingo

'Stroop de flamingo, was, bind op, doe in een pan, voeg water toe, zout, dille en een beetje azijn. Halverwege de kooktijd bind je een bosje prei en koriander bij elkaar en laat je dat meekoken. Tegen het einde van de kooktijd doe je er defritum bij om het te kleuren. Doe in de vijzel peper, koriander, duivelsdrek, munt, wijnruit, wrijf fijn, giet er azijn bij, voeg dadels uit Karië toe, overgiet met kooknat. Doe het terug in dezelfde pan, bind met zetmeel, giet de saus erover en dien op. Dezelfde saus kun je ook maken voor papegaai.' Een recept uit De re coquinaria van Marcus Gavius Apicius (42 voor Christus-37 na Christus), het enige kookboek uit de Romeinse oudheid dat bewaard is gebleven. Het is online raadpleegbaar! Voor wie eens iets wil uitproberen dat ook op de tafel van Tiberius terecht is gekomen....

http://www.apiciana.nl/derecoquinaria/inhoud.html

Onder of boven?

Naar het schijnt doet één op de vier mensen het verkeerd, de rol toiletpapier aanbrengen. Ik behoor tot de 75% van de mensen die vinden dat wc-papier aan de voorkant van boven naar onder afgerold moet worden, en niet aan de achterkant.