85ste editie van de Schaal Sels

Vanmiddag vond in Merksem de Schaal Sels plaats. Dat is niet zomaar een kermiskoers maar een professionele wielerronde waaraan ploegen als Katjoesja, Rabobank en Vacansoleil deelnemen. Het was al de 85ste editie van de wedstrijd. Lange tijd (zie foto onder) leidde Bobbie Traksel, de sympathieke renner die eerder dit jaar in letterlijk barre weersomstandigheden Kuurne-Brussel-Kuurne op zijn naam schreef, de dans maar uiteindelijk werd het 23-jarige Litouwse talent Aidis Kruopis (op de bovenste foto nog in de buik van het peloton) winnaar.

Groenplaats weer even groen

Vroeger, heel vroeger, was de Groenplaats in hartje Antwerpen (lange tijd officieel Place Verte geheten), gróen. Allez, groener dan nu alleszins want eeuwenlang het kerkhof van de Onze-Lieve-Vrouweparochie. Tegenwoordig staat Rubens er op een betonnen plein onder de kathedraal. Maar vandaag oogde de Groenplaats (ter gelegenheid van de Cultuurmarkt was er gras op uitgerold) weer eens gróen....

Aftochtkanon

'Een leerzame rondgang door de geheime wapenkamers van de geschiedenis. Van de Oud-Egyptische fortificaties tot de vliegmachines van de 19de eeuw.' Dat is de ondertitel van het boek Halbritters wapenarsenaal. Daarin brengt Kurt Halbritter een fascinerende collectie wapentuig voor het voetlicht. Voor de goede orde: verzónnen wapentuig, door Halbritter - een smakelijk tekenaar - zelf in beeld gebracht. Sommige bedenksels lijken helemaal zo gek nog niet. Neem het aftochtkanon. De begeleidende tekst luidt: "Dat elk militair principe ook omkeerbaar is, wordt bijvoorbeeld bewezen door de theorie dat de aftocht de beste vorm van aanvallen is. Immers de vijand is nooit zo kwetsbaar als wanneer hij in de roes van de zegevierende opmars verkeert. Het geheim van het eclatante succes van het aftochtkanon (zie illustratie hierboven) lag in de zorgvuldige psychologische voorbereiding en strakke discipline van de eigen troepen." Je moet er maar op komen. Maar: goed voor een glimlach....

Kathedraalontwerp

Import en export. Accountancy. Bedrijfsrevisie. Drukwerkbegeleiding. Je kent ze wel, die korte bondige omschrijvingen op naamplaatjes van wat het bedrijf welks naam erboven prijkt zoal in de praktijk brengt. Soms echter is er een naamplaatje waarbij je even stil blijft staan, omdat het een eerder zeldzame stiel onthult. Import en export? Dat zie je wel vaker. Maar Cathedral Design, Kathedráálontwerp?

Daar komen de Plutonen!

Ik kan regelmatig schaterlachen om de absurde humor van Mark Retera, om zijn onvolprezen reeks Dirkjan meer bepaald. Neem deze twee strookjes uit het vierde album bijvoorbeeld. Dit is toch hilárisch?

Francia Media

Sommige steden waar ik een zwak voor heb (Aken, Antwerpen, Bergen op Zoom, Bologna, Keulen, Milaan, Utrecht en Verona bijvoorbeeld) hebben ooit deel uitgemaakt van één rijk! Dat is tegenwoordig nog maar weinig bekend. Het heeft niet lang bestaan, maar in de 9de en 10de eeuw was er wel degelijk Francia Media, dat zich uitstrekte van Friesland tot de streken rond Rome. Het ontstond toen na de dood van Lodewijk de Vrome bij het verdrag van Verdun in 843 het Karolingische rijk werd opgedeeld in Francia Occidentalis (grofweg het latere Frankrijk), Francia Media en Francia Orientalis (de voorloper van Duitsland). Dat laatste slorpte het 'middenrijk' in de loop van de 1ode en 11de eeuw op.

Een lesje van Kroll

Een leuk klein buurlandje. Dat is België voor Duitsland, Frankrijk, Nederland, het Verenigd Koninkrijk en in mindere mate Luxemburg. Eenvoudig te overschouwen, en makkelijk te doorkruisen. Dat laatste klopt, het eerste alleen voor simpelen van geest. Ook hier geldt: lange betogen zetten geen zoden aan de dijk, spotprenten des te meer. Deze keer bewijst Kroll dat, tekenaar van de zichzelf als kwaliteitskrant afficherende gazet Le Soir. Niet alles is zo simpel (boven) als het ís (onder)....

Nog eentje dan....

Om het af te leren (ik zit door een oud exemplaar van Mao Magazine te bladeren) nog één aflevering uit de reeks Bin Laden-spotting. Ook op dit zoekplaatje is de baardige terrorist/ vrijheidsstrijder (wederom: doorhalen wat niet gewenst is) waar te nemen....

Gebruikt als bruggen

"Voor zover ook zij het leven van de mens willen verlichten, wenden de dichters hun blik af van het moeizame heden of kleden het heden in nieuwe kleuren door er vanuit het verleden hun licht op te laten schijnen. Om dit te kunnen, moeten zij zelf in vele opzichten wezens zijn met een terugwaarts gerichte blik: zodat ze kunnen worden gebruikt als bruggen naar heel verre tijden en denkbeelden, naar uitstervende en uitgestorven religies en culturen." Zomaar een citaat van Friedrich Nietzsche. Het is vandaag exact 110 jaar geleden dat de getormenteerde filosoof in Weimar het tijdelijke voor het eeuwige verwisselde.

Brezensalz

Het is net of ik in Keulen ben, nu ik zit te smullen van een échte pretzel, een Brezen. Herhaaldelijk probeerden we die zelf te bakken. Het plooien van de vorm lukte nog wel, maar het deeg kregen we maar niet goed. Dankzij de firma Lidl bereikten ons uit Neckarsulm nu echter diepgevroren Beierse pretzels van het merk Rivercote. Die moet je weliswaar zelf afbakken in de oven (éérst bestrooien met Brezensalz - welk een machtig compact Duits woord toch weer), maar dan smaken ze als ovenverse Brezen uit Beieren of het Rijnland. Heb gelijk twee dozen in de diepvriezer gestoken....

Kindertekeningen

Kwam, snuisterend in opbergkasten, een album tegen dat mijn ouders op 1 september 1959, toen ik naar de kleuterschool ging, begonnen te onderhouden. Uiterst liefdevol plakten ze daar alle tekeningen in die ik als kind maakte. Vreemd om dat te doorbladeren en al die cowboys, indianen, ridders en voetballers te bekijken die ik zelf meer dan een halve eeuw geleden aan het papier toevertrouwde. Ook mijn eerste schrijfoefeningen (bank, beeld, kleur, sterk, hond - merkwaardig rijtje dicteerde juffrouw Van Boesschoten ons) en sommen (0 fouten!) bewaarden ze. Als ik het album zo eens bestudeer boekte ik vrij snel progressie: de ridders die ik als 5-jarige tekende ogen qua perspectief eerder, eh, ongelukkig. Maar de tekening die ik vijf jaar later van The Beatles maakte is al een stuk beter. Ik vind zelfs dat Ringo best goed lijkt....

Circus in een camion

Iris Carta en Jef Naets zijn acteurs annex acrobaten. Samen met regisseur Titoune, technicus Olivier Melis, componist Jochem Baelus en het hondje Zaza vormen ze de Compagnie Circ'ombelico. Dat bivakkeert momenteel op het Mechelseplein in hartje Antwerpen met een reusachtige camion, een Saab Scania, waaraan een tent is gebouwd. Daarin geeft Compagnie Circ'ombelico de voorstelling Da/Fort. En dat is een betoverende! Het publiek zit in de vrachtwagen, Iris en Jef (en Zaza) spelen beneden in de tent. Het geheel ademt de sfeer van een film van Fellini van vlak na de oorlog. Da/Fort is tot en met zondag (op donderdag na) nog dagelijks te zien om 17.00 en 20.00 uur. De moeite waard!
http://www.circombelico.org/

Uit de kast (16)

Deze keer plukte ik (op de grond gezeten om ook v, w, x en z eens kans te geven) voor deze rubriek met de ogen dicht een nog tamelijk recente bundel van de planken: In tegenstrijd van Paul Vincent (met foto's van Richard De Nul), die afgelopen voorjaar het licht zag. Op de eveneens met gesloten ogen opengeslagen bladzijde 21 staat het gedicht requiem:

kerkhof met nog plaats
voor velen

iemand schraapt moeizaam
de granietgraven schoon

hier worden de doden
niet vergeten

de levenden
keer op keer

poes ligt te gluren
de ratten komen eraan

wie zal wie
bespringen

in het laatste uur

Verwonderde gezichten

Als de Kleine Reuzin op wandel is in de stad ontlokt ze bij vrijwel iedereen glanzende ogen, glimlachen en verwonderde gelaatsuitdrukkingen. Het is dan weliswaar een gigantische ledenpop, maar als ze je aankijkt is het ook echt of ze je áánkijkt. Ik lette behalve op onze enorme gaste eens op de gezichten van de toeschouwers:

http://www.verwonderdegezichten.blogspot.com/

Een mooi tafereel trof ik (zie hierboven) op Hopland waar niet alleen de kapper zijn salon had verlaten om de Kleine Reuzin te bewonderen maar ook zijn klanten, recht uit de knipstoel....

Deux filles

Hij onderhoudt al een tijdje een aantal boeiende websites (vooral zonder http://vintage.charmantwerpen.be/ kan ik niet), maar nu heeft Danny Braem een erg mooie nieuwe aan zijn reeks toegevoegd: www.deuxfemmes.be/content/tweeling. Daarvoor verzamelt hij foto's met telkens twee vrouwen erop (moeders, dochters, vriendinnen, collegae, zusters en wat dies meer zij). Neem maar eens een kijkje: http://www.deuxfemmes.be/

De Stadsdichter

Reuzinneke en zijt ge moe, doe dan maar de luiken toe, besluit Peter Holvoet-Hanssen (rechts op de foto) het vijfde vers dat hij schreef als Stadsdichter van Antwerpen. Hij bedacht er een aanstekelijke melodie bij, en presenteerde muziek en tekst deze vrijdagavond in de nabijheid van het reuzinneke / schoon spinneke / schoon rozeke (links op de foto). Peter kreeg heel wat volk mee aan het zingen van zijn woorden!

De Kleine Reuzin

Al dat gereis, van Santiago (helemaal ginder in Chili) over Berlijn naar Antwerpen, vermóeit. Ook Reuzinnen. Tijd dus voor een dutje onder het lover aan de Gedempte Zuiderdokken. Het kon amper iemand ontgaan, dus ik geneer me er niet voor het hier te onthullen: De Kleine Reuzin snúrkt.....

De Duiker

Alle requisieten zijn enorm (zie het anker op het Sint-Jansplein hieronder), zoals de Kleine Reuzin dat is. Het Franse gezelschap Royal de Luxe heeft Antwerpen dit weekeinde weer in de ban. Weer, want in 2006 was het hier al met de onvergetelijke olifant, De Sultan en de Kleine Reuzin. Royal de Luxe bracht De Duiker, Zijn Hand En De Kleine Reuzin eerder reeds in Santiago en in Berlijn. Deze keer draait alles om de zoektocht van De Duiker (hierboven uit het Kattendijkdok oprijzend) naar zijn geliefde nichtje De Kleine Reuzin. Jong en oud lopen weer met de mond open van verbazing. Het is prachtig. Wie het niet met eigen ogen heeft gezien kan De Verwondering niet begrijpen....

Epidemisch

De enige keer dat ik ooit heb gereageerd op een radioprogramma was in de zeventiger jaren van de vorige eeuw toen André van Duijn en Ferry de Groot hun hilarische Dik Voor Mekaar Show maakten. Onderdeel daarvan was wekelijks een raadseltje, dat immer op de rand van de meligheid balanceerde maar waarom ik dikwijls smakelijk kon lachen. Het zingt, is geel en draagt een bril bijvoorbeeld. Antwoord: Banana Mouskouri. Of: het zingt en kan niet naar buiten kijken. Antwoord: De Zangeres Zonder Raam. Voor die rubriek bedacht ik er ook een: het zingt en het is besmettelijk. Antwoord: Epidemisch Roussos. Ik vind hem nog steeds grappig, eigenlijk. Het is nooit uitgezonden want juist in die periode werd het programma stopgezet.

Superslogan

Kabouter is de naam van een echte oude Schiedamse genever, sedert 1777 door Herman Jansen in Schiedam gestookt. Een van de sterkste reclameleuzen die bestaat wordt naar mijn smaak voor deze opwekkende drank aangewend: Drink louter Kabouter. Dat klinkt toch gewéldig, Drink louter Kabouter? Naar mij bijstaat is er aan de zijkant van het station van Haarlem nog een plaat met deze reclame te zien. Of het merk nog bestaat weet ik overigens niet.

Wat een stem!

In 1969 bereikte Clover Leaf, een popgroep uit mijn thuisgewest West-Brabant, zomaar ineens de Veronica Top Veertig. De debuutsingle Time Will Show bereikte een 34ste plaats. De band bestond uit zanger Achmed Albar, (de briljante) gitarist Eugène den Hoed, bassist Jacques Verburgt, organist Marcel Lahaye en drummer Adrie Voorheijen en klonk live een stuk steviger dan op de plaat. Er bereikten nog vier singles de hitparade. Stuitte weer eens op What Kind Of Man, en dat nummer kan er ook nu nog mee door hoor. Wat me telkens opvalt is die ongelooflijke stem van de betreurde Jacques Verburgt. Die haalt daar achter de leadzang van Achmed Albar waarlijk prachtig hoge tonen. De roffel van Adrie Voorheijen aan het eind van het nummer klinkt ook nog immer overtuigend.

http://www.youtube.com/watch?v=GvO_Z_b2qzA

Jeugdheld met eigen plaats

Een van de jeugdhelden van mijn vader zaliger nagedachtenis, die als jongetje dikwijls de bioscoop Alhambra in Vlissingen bezocht, was (met Tom Mix) Gene Autry (1907-1998), The Singing Cowboy. Zijn grootste hit had hij met het lied Rudolph The Red-Nosed Reindeer (wie kent het niet?). Ik ontdekte zojuist dat er een plaats naar hem is vernoemd! Dat kunnen niet veel zangers en/of filmsterren zeggen. Gene Autry ligt in Oklahoma. Op 1 juli 1883 ontstond het als Lou. Op 22 november van datzelfde jaar werd het plaatsje herdoopt in Dresden, en op 1 september 1887 in Berwyn. Maar op 16 november 1941 kreeg het de naam van Gene Autry. Het telt volgens de laatste tellingen weliswaar slechts 102 inwoners, maar toch....

Uit de geheime archieven

Een waarlijk formidabel fraaie uitgave is De geheime archieven van het Vaticaan, een coproductie van het Archivio Segreto Apostolico Vaticano en uitgeverij VdH Books (ISBN 9789088810084), met een inleiding van monseigneur Sergio Pagano, Prefect van het Vaticaans Geheim Archief. Het boek is aantrekkelijk voor leken, maar ook voor wetenschappers. De talrijke documenten die er voorbeeldig in zijn afgedrukt werden van een vakkundig commentaar voorzien. Bovendien staan er schitterende sfeerfoto's van het archief in kwestie in. Wat is er zoal te zien? De bul Inter cetera onder meer, die Alexander VI richtte aan de vorsten van Spanje na de ontdekking van de Nieuwe Wereld. Maar ook (zie hierboven) de eed van trouw van Filips II aan paus Paulus IV.

Nog een greep uit dit overweldigende boek: de veroordelings- en excommunicatiebullen van Maarten Luther. Een brief van Clemens VII voor de kroning van Karel V. Een brief van de Lords van Engeland over de 'Grote Kwestie' van Hendrik VIII aan diezelfde Clemens VII. En de met niet minder dan elf zegels verrijkte brief van het kardinaalscollege aan Pietro del Morrone met de aankondiging van zijn verkiezing tot paus Coelestinus V (zie hierboven). Echt een schitterende editie!

Het is spannend....

Het spant er vandaag om tijdens de preformatiegesprekken. Wordt Elio di Rupo de eerste Franstalige (én socialistische) premier van België sedert Edmond Leburton in 1974, of kan ook híj het ingewikkelde institutionele kluwen niet ontwarren? Slaagt hij erin voldoende tegemoet te komen aan de door Vlaanderen gewenste Copernicaanse omwenteling? Vooral in Brussel, dat bestuurlijke warnest waarin een kat haar eigen jongen nog niet terugvindt, worden er momenteel zenuwachtig heel wat nagels opgeknabbeld. Mogen fossielen als Freddy Thielemans er voort blijven doen met hun autistische beleid of gaat er éindelijk iets veranderen? Hoe het ook zij, je hébt - blijkens deze eenzame nationale driekleur - nog mensen die het allemaal wel best vinden zoals het nu is....

Een smakelijke lunch

Een van de lekkerste dingen die ik ken is een bruine boterham met goei boter, grijze garnalen en een heel klein beetje mayonaise. Ik vind het ook erg ontspannend om garnalen te pellen. Die kunst is niet iedereen gegeven, maar ik beheers die tamelijk goed.

Weg met die flaporen!

De Engelsen kennen een traditie van bizarre boeken. Uitgaven waarvan je je afvraagt: wie léést nou zoiets? Maar waarvan je zodra je er in begint te bladeren snapt waarom mensen er plezier in hebben. Neem Excentric Contraptions van Maurice Collins, in het Nederlands verschenen als Rare apparaten. De auteur verzamelde in de loop der jaren op rommelmarkten allerhande wonderlijke dingen. Regelmatig, eigenlijk om de bladzijde, stel je jezelf de vraag of het nu échte vondsten betreft, of door Collins zelf ineen gestoken dingen. Hoe het ook zij: leuk! Als we de samensteller mogen geloven was er in de 19de eeuw in de Verenigde Staten van Amerika een apparaatje op de markt tegen flaporen. Mensen met geestdriftig uitstaande gehoororganen dienden dat om te doen voor ze gingen slapen. Wetenschappelijk bewijs dat het effectief was, is nergens te vinden....

De zanger Robert Mitchum

Hé, dat wist ik niet: Robert Mitchum was behalve acteur ook zanger. Hij heeft ooit een langspeelplaat gemaakt, Calypso....is like so! Die verscheen in 1957 op het Capitol-label. Klinkt nog best aardig ook. Hij speelde in een heleboel slechte films (waarvan hij dikwijls toch iets wist te maken - Hij kreeg ooit een onderscheiding For triumphing by sheer force of personality over scores of inferior films), maar toch ook in een aantal memorabele. Ik vond dat hij mooi liep. Zelf hield hij daar een andere mening op na: "People think I have an interesting walk. Hell, I'm just trying to hold my gut in."

www.youtube.com/watch?v=uNuLoLdW6_g

De klauwen van Stefke

Poezen kennen geen vakantie, of weten niet beter dan dat het dat alle dagen is. Feit is dat er amper uitgeslapen kan worden in het door ons gewenste ritme. Want als Stefke wil ontbijten, dan zál er ontbeten worden. Eerst loopt hij zomaar wat rond te kloten, een beetje krassen hier, een beetje trommelen daar, kopjes geven aan het nachtlampje. En als ik daar nóg niet op reageer komt hij naast me zitten en begint hij met zijn pootje op mijn gezicht te tikken. 'Ach, zo'n zacht poezenpootje,' hoor ik u al denken. Pas op: als ik gewoon blijf doen of ik nog slaap komt er - Ting, je ziet er haast zo'n flitsend sterretje bij - een klauwtje uit dat zachte poezenpootje en daarmee durft hij best in mijn neus te prikken. En als ik dan even later zuchtend naar de keuken in het voorhuis loop (neen: strompel), huppelt hij met hooggeheven staart en vrolijk spinnend voor me uit....

Zoek de voortvluchtige....

Een andere rubriek in Deng die ik zeer kon smaken was Bin Ladenspotting. Toen de media vol stonden van de jacht op de terrorist/vrijheidsstrijder (doorhalen wat niet van pas komt) kwam Deng ieder nummer met een fotomontage waarmee de redactie duidelijk wilde maken dat de man gewoon onder het volk bleef verschijnen. Het was wel altijd even zoeken. Hoewel het magazine niet meer bestaat zou er gewoon door kunnen worden gegaan met een rubriek als Bin Ladenspotting vermits de fors bebaarde nog steeds onvindbaar is....

Het gevreesde Deng-panel

In het begin van dit millennium was er Deng. Dat was de opvolger van het indertijd gratis verspreide Mao Magazine. Alternatieve maar journalistiek doorwrochte bladen waarop ik me immer verheugde. Kwam de nummers weer eens tegen in de kelder, en ben ze opnieuw aan het lezen. Als letterkundige (of zanger, of filmmaker, of kunstenaar - ze namen iedereen in het vizier) hoopte je maar beter dat je jongste product niet onder de aandacht zou komen van.....Het Deng-panel. Een slechte recensie is tot daar aan toe, maar de op het besproken object na immer identieke foto van het Deng-panel was talloze malen dodelijker dan een uitgebreide slechte bespreking. Kristien Hemmerechts was een van de slachtoffers....

Aan mijn lijf geen polonaise

Antwerpen heeft talloze toffe cafés. Een heel aangename kroeg is De Kat op de hoek van de Wolstraat en de Hoofdkerkstraat. Toch vertoef ik daar hoogstzelden, en dat komt alleen maar omdat ze er niets dan jazz draaien. En hoewel ik melomaan ben, beschik ik niet over de intellectualistische vermogens om jazz te bevatten. Gregoriaans, polyfonie, klassiek, pop, twaalftoonsmuziek? Ik kan er mee omgaan. Maar met jazz? Brrr.

De eenzaamheid van de Ardennen

De bevallige glooiingen van de heuvels, de intimiteit van de landelijke wegeltjes waaraan nog dikwijls Romaanse kerkjes, het imposante groen alom en de forse rotspartijen. Het zijn allemaal charmes van de Ardennen, dat zeker. We waren weer eens in dat rustige gewest. Aan de Amblève, de Ourthe (waarlangs heus gebergte, zie foto boven), aan de Vesdre. Maar hoe aangenaam het er ook toeven is, al rap wordt het me er duidelijk dat we echte stádsmensen zijn. Ik zou nooit in de Ardennen kunnen wonen. Té stil. Terug thuis geniet ik weer volop van de stad. Van de klingelende trams, van het rumoer van de passanten, van die merkwaardige geurmengeling die benzine, bier, chocolade, frieten en gepasseerde pissoirs opleveren. Ardennezen zullen daar dan waarschijnlijk wel weer niet lang tegen kunnen....

Blij met nieuwe pen

Van kleine dingen kan ik bijzonder blij worden. Daarstraks een nieuwe vulpen gekocht. Een mooie groen gemarmerde. Fraai afgewerkt en geleverd in een smaakvol doosje van Waterman Paris. Daar kan ik weer wel wat opschrijfboekjes mee te lijf!

Nobody ever listens to me

Op de radio Leonard Cohen met Lover come back to me. Ik schiet altijd in de lach wanneer ik hem hoor. Niet alleen omwille van de knulligheid van deze pseudo-intellectueel maar ook omdat ik dan aan Neil, de ouwe hippie uit de legendarische serie The Young Ones, moet denken: “I feel so lonely. Nobody ever listens to me. I feel like a Leonard Cohen-record.”

Nieuwe Digther is uit

Nummer 1/2 van de 11de jaargang. Daaraan is het literaire tijdschrift Digther ondertussen toe. Hoofdredacteur Hugo Verstraeten en zijn redactieleden Frank Decerf, Alain Delmotte, Diana Freys, Paul Rigolle, Frédéric Leroy en Herlinda Vekemans zijn er opnieuw in geslaagd een boeiende editie te vervaardigen. En dat zeg ik heus niet alleen omdat ik aan dit nummer meewerkte (Hugo nodigde me naar aanleiding van het Dubbel-project uit voor Digther een aantal dubbeltalenten te selecteren: dat werden behalve steller dezes zelve Vincent Billiau, Frans Budé, Albert Hagenaars, Yvonne Né, Roger Nupie en Lucienne Stassaert - elk met een werk in zwart-wit en een gedicht), maar ook omdat er nog veel meer lezenswaardigs is. Proza van René Van Densen en Rudi Penne bijvoorbeeld, en poëzie van onder meer Richard Foqué (het sterke vierluik Wrakhout), Diana Freys, Marco Houtschild en Erwin Steyaert.

Naar de bron

Na eerdere frisse tentoonstellingen als Neige (2004), L'homme bijna invisible (2006) en Le déserteur (2008) is van Benjamin Demeyere momenteel (nog tot 5 september!) in galerie De Zwarte Panter aan de Antwerpse Hoogstraat A L'Origine te zien. Sinds kort is het verrukkelijke filmpje dat Jean-Marc Panis ter gelegenheid van deze expositie maakte online:
http://www.youtube.com/watch?v=j0xex_kaeLM&feature=player_embedded

Wegwezen!

Persconferenties, rechtstreekse toespraken via de televisie, rookgordijnen, uitvoerige analyses in de kranten....Ik zei het al eerder: die zijn eigenlijk nergens voor nodig als je een goede tekenaar in huis hebt. Tanya Tier maakt vanmorgen in The Guardian in één oogopslag duidelijk hoe de stituatie met betrekking tot Afghanistan is (de Russen hadden het kunnen voorspellen, en wellicht hebben ze dat ook wel gedaan)....

Een barst met amper uitzicht

Aanvankelijk leek het een forse barst in de gevelwand te zijn maar nadere bestudering leerde dat het hier een heuse steeg betrof, al weten de inwoners van Dordrecht dat het hier de Zakkendragersstráát betreft. Ik begrijp prima dat je af en toe eens wilt luchten (rechts), en daar heb je een raam voor nodig maar is het niet bizár dat de overburen een batterij van zés vensters hebben gecreëerd met een uitzicht van amper een halve meter op een blinde muur.....?

Wijze woorden

Een heerlijk boekje van de wijze Henri-Floris Jespers is Tussen zweefvlucht & zwaartekracht, in 1982 verschenen bij de verdwenen uitgeverij &Vondel. Zomaar een citaat: "Ik heb het werk van Karel Jonckheere leren appreciëren (dat is mij overigens nog steeds niet echt gelukt - ik zal weer eens een poging ondernemen) dank zij Jan de Roek, die de poëzie van Jonckheere omschreef als de moord op Chronos, op de tijd. Ik ril van eeuwigheid, zegt Jonckheere, ik handel in toekomst, versjacher verleden. Dat doen wij. Alsof het de meest vanzelfsprekende, de doodgewoonste zaak is. En te vaak vergeten we het essentiële: het oeuvre, waartoe de aanwezigheid slechts een voorwendsel is, een aanleiding." Zo is het maar net!

Beatles play Bach

Nog steeds zijn The Beatles naar mijn smaak de grootste popgroep ooit, maar er kleeft nu wel een smetje op hun blazoen sinds ik ontdekte dat ze de eerste zes tonen van Hey Jude letterlijk hebben gepikt: Hey Jude, don't make it bad kun je zó zingen op de eerste zes tonen van Arioso van Bach! Pas vanaf Take a sad song and make it better wordt het (tenminste, daar ga ik maar vanuit) origineel. Luister maar:
http://www.youtube.com/watch?v=M2Oe3nkQji8&feature=related